 |
| ||||
|
Die avond kon Alina maar moeilijk in slaap komen, er spookte te veel door haar hoofd. Haar hele bestaan was weer tot wankelen gebracht. Ze kon niet anders dan denken aan het kaartje van dominee Schuitema, ze dacht aan vroeger, ze dacht aan haar lieve, kleine mannetje Lucas en aan hoeveel pijn het haar gedaan had haar jongetje terug te moeten geven aan God. Hoe had ze niet gevochten, gestreden met God. Ze had verkeerde beslissingen genomen, ze had God verdriet gedaan door haar gedrag en gedachten. Ze had mensen van zich weggehouden, misschien… nee zeker, ze had Hans van zich afgestoten. Okay, ze had best gezien dat het hem verdriet deed, maar zij had immers ook verdriet!? Nee, ze was niet eerlijk geweest, ze was niet redelijk geweest en nu door het kaartje van vanmiddag kwam het allemaal weer boven. Stil lag ze in bed te malen… Zei dominee Schuitema niet altijd: “Je kunt niet groeien, als je niet op je knieën gaat.” Had ze dat gedaan? Nee, ze had precies het tegenovergestelde gedaan. Ze was gaan staan en goed rechtop ook nog. Ze kon het zelf, zij had niemand anders nodig… toch? Ze had zichzelf voor de gek gehouden, gedaan alsof het allemaal wel weer ging, alsof ze haar leven had opgepakt. Tot vanavond aan toe, was het haar nog redelijk gelukt ook in haar eigen “leugens” te geloven. Ze stapte het bed uit, voorzichtig, zodat ze Hans niet wakker zou maken. Zacht sloop ze de slaapkamer uit en liep ze de trap af naar beneden. Een beker warme melk zou haar goed doen. Even later staat ze met een dampende kop melk voor het raam beneden naar buiten te staren. “Het is een heldere nacht, veel sterren aan de lucht.”, concludeert ze zachtjes. En ineens komt daar een gebed van jaren in haar op: “Here God, ik heb U zo nodig, alles valt in duigen. Ik zit vol met angst, pijn en zou het uit willen schreeuwen, maar er is toch niemand die mij hoort en begrijpt. Ik wil niet als een zeur overkomen, ik wil verder zoals men dat van mij verwacht. Ik heb toch een lieve man, twee prachtige jongens, wat is er dan mis met mij? Waarom ben ik niet het lichtje in de wereld dat ik zo graag zou willen zijn. Heer, het lijkt wel of alles mij mislukt, maar niemand die het ziet, omdat ik het verborgen hou. Buitenkant en binnenkant zijn bij mij echt twee verschillende dingen.” Voorzichtig probeerde ze de kop melk in de vensterbank te zetten, door de tranen in haar ogen was haar zicht wazig geworden en moest ze het op de tast doen. Ze sloeg haar handen voor de ogen en zakte in de stoel bij het raam. Zacht huilde ze. Ze voelde zich zo alleen en diep geraakt door het kaartje van dominee Schuitema. “Hoort U mij wel? Wělt U mij nog wel horen? Ik heb zoveel verkeerd gedaan, ik heb in mijn eigen verdriet zoveel andere mensen verdriet gedaan. Ik heb zo`n spijt, Here God, ik heb zo`n spijt. Wat moet ik nu?” Alina liep naar de keuken en trok daar een stuk van de keukenrol af, veegde haar tranen af en snoot haar neus. “Nu niet meer janken en zelfmedelijden hebben, Alina, daar schiet je niks mee op.”, sprak ze zichzelf toe. Even later zat ze met de inmiddels koud geworden kop melk in de voorkamer. In gedachten zat ze tegenover de oude man met zware grijze wenkbrauwen en een grijze baard met hier en daar nog een streepje zwart. Ze keek in zijn mooie, trouwe, eerlijke grijsblauwe ogen en voelde zich net weer als vroeger, als het kleine kind dat bij hem op schoot mocht zitten tijdens de mooie verhalen die hij vertelde. Zo herinnerde ze zich nu… Mijn naam is Ik ben Een oude man zat eens stil voor zich uit te staren, zomaar doelloos door de ruit. Daar zag hij bomen, hij zag bloemen, maar toch maakte `t hem niet uit. Hij had zo`n spijt van het verleden en zag op tegen de toekomst. Hij bekeek zo eens z`n leven en wachtte nu en dan eens even. Hij telde alles op en vreesde voor de uitkomst. Toen hij besefte dat hij alleen stond met zijn trots, huilde hij de tranen, die hij zichzelf nooit toegestaan had te huilen. Hij riep tot God: “God U was de enige vriend die ik kende en toch heb ik U in de steek gelaten. Hoe kon ik zomaar bij U vandaan lopen? Oh, ik zou alles doen om U weer hier te hebben vandaag. Ik zou er alles voor overhebben om Uw liefde weer te voelen. Maar nu, nu sta ik alleen, alleen met mijn trots… Het is zo moeilijk te begrijpen, Heer, Gisteren en morgen, maar het leven dat gaat door”. Plots hoorde hij een stem die zei: “Mijn kind, je vindt Mij niet in de wereld van gisteren, dus leef alsjeblieft niet in het verleden met z`n fouten, spijt, verdriet en teleurstellingen, want dan maak je het jezelf zo moeilijk. Mijn naam is niet Ik was. Je vindt Mij ook niet in de wereld van morgen, want weet dat Mijn naam ook niet is Ik zal zijn, dus leef ook niet in de toekomst met z`n problemen, angsten en onzekerheden, want ook dan heb je het moeilijk. Maar weet Ik ben bij je al de dagen van je leven. Kijk nu eerst eens naar vandaag, Mijn kind, daaraan heb je genoeg. Leef in het heden, dan is het niet te zwaar te dragen, want Ik ben bij je. Mijn naam is Ik ben.” De oude man keek eens om zich heen, toen besefte hij: Ik ben hier niet alleen! Door de ruit heen zag hij nu een prachtig mooie dag, en op zijn droevige gezicht brak door een stralend blije lach. De oude man sprak zacht voor zich uit: “Ik heb genoeg Heer aan vandaag en kan het aan zolang U bij mij bent, wetend dat U ŕl Uw kind`ren kent. Dank voor Het offer voor mij gedaan, het effende voor mij de baan. Ik wil gaan in volmaakt vertrouwen en op Uw voorzienigheid steeds bouwen. Ik wil uitzien naar die dag, dat `k voor altijd bij U wezen mag. Maar nu eerst leven in `t vertrouwen dat U bij mij bent, dag voor dag wat er ook gebeurt en dat člke dag opnieuw.” Wat had dominee Schuitema vol vuur verteld en wat had ze aan zijn lippen gehangen. Toen was ze nog te klein geweest om alles ten volle te kunnen begrijpen, maar nu… Tranen biggelden opnieuw over haar wangen bij de gedachte aan vroeger, bij de gedachte aan de inhoud en betekenis van dit verhaal. Waarom had ze God ooit losgelaten?! Ze nam zich voor Johan Schuitema morgen eens te bellen, hij had zijn telefoonnummer vast niet voor niets op het kaartje gezet. “Dus, Alina, morgen de stoute schoenen maar eens aantrekken en hem bellen, het doet je vast goed.”, sprak Alina zichzelf toe, ze wist dat ze zich vroeger altijd beter voelde na een gesprek met dominee Schuitema, waarom zou dat nu anders zijn? Ze dronk de beker leeg en ging weer net zo zachtjes naar boven als ze een half uur geleden naar beneden geslopen was. Gelukkig, Hans sliep nog lekker. Voorzichtig ging ze naast hem liggen, nestelde zich tegen hem aan en viel al snel in slaap. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||