 |
| ||||
|
In een reflex keek Silvaeo opzij, waar echter al niets meer te zien was dan het overweldigende duister. „Lidhia?” vroeg hij verbaasd — en lichtelijk geïrriteerd omdat hij zijn huidige positie waarschijnlijk niet meer zou terugvinden wanneer hij naar haar toe zou zwemmen. „Wat is er aan de hand?” Er kwam geen antwoord. Hij trok zijn gezicht in een grimas, zijn zwaard uit de schede en zwenkte behendig naar rechts in een indrukwekkende uitbarsting van spierkracht en snelheid. Een vloeiende curve trok hij, over de grootste stenen heen die vlak bij elkaar lagen en de opening in het hoge plafond markeerden. Enkele tellen later hield hij verrast zijn snelheid in. „Wat krijgen we nú dan!?” bromde hij. In plaats van alleen Lidhia lagen daar, als in een stilleven tegen elkaar aan gevleid, niet één maar twéé waterlingschelpen aan de buitenrand van zijn lichtschijnsel! Hij mompelde: „Ze heeft toch niet wéér een slachtoffer van Hagiysh gevonden, hoop ik?” Lidhia was eenvoudig te herkennen: de heldere kleuraccenten van haar versiering tijdens het bal waren hier en daar nog steeds zichtbaar. En die andere schelp… „Jullie mogen wel weer opendoen, hoor,” zei hij korzelig. „Het gevaar is geweken.” De twee schelpen klikten aarzelend open. Blauw, rood en roze mengden zich in de vloer. „Tirashya!” riep Lidhia verbaasd uit, zodra ze haar zusje herkende. „Ik schrok van jouw reactie,” bekende het meisje timide. „Ik schrok van jouw aanraking,” gaf Lidhia toe. „Maar waarom zwom je zo zonder verlichting?” Iets van haar eerdere achterdocht proefde Lidhia nog wel in die eigen woorden. „Nou,” antwoordde Tirashya direct, waarbij ze eens nieuwsgierig omhoog en om zich heen keek. „Ik vind dit een enge hal: ik kan hier mijn omgeving niet goed bepalen. Daarom wilde ik eerst de clownvis even uit de anemoon kijken.” „Je moeder en generaal Korfos hadden je moeten tegenhouden,” mopperde Silvaeo. „Ik vind het onverantwoord om jou zo helemaal zonder begeleiding de diepe gangen in te laten gaan. Stel dat je weer een paniekaanval gehad had? Ik heb Korfos nog zó gezegd niemand naar beneden te laten! Ben je hier alléén?” Tirashya aarzelde even en gaf toen toe: „Ja, pappa. Ik wilde zèlf graag mee omdat ik kan helpen zoeken — tenminste, dat dacht ik.” Bij die laatste woorden liet ze hun omgeving nog eens op zich inwerken. „Maar deze grot doet iets… vreemds… met echo’s, lijkt het wel.” „Deze zaal echoot geluiden van de ene plek naar een andere plek,” legde Lidhia puntig uit. „Vanuit de stoel in de ring lijkt mijn stem de letters op te laten lichten. En boven het midden van de ring hoor je jezelf in je hoofd — dat is een heel raar geluid!” „Zullen we ons voor nu eerst even richten op ons doel hier beneden?” kwam Silvaeo tussenbeide. „Ik wil graag zo snel mogelijk weer terug naar boven.” „O ja,” herinnerde Lidhia zich de reden waarom ze hier waren. Silvaeo vervolgde intussen: „Maar Tirashya, door jouw verrassing ben ik niet er meer zeker van, wáár ik al gezocht heb. Dus ik zal een stuk opnieuw moeten doen omdat ik anders misschien een stuk oversla. Ik vind het heel goed van je dat je je angst hebt overwonnen, maar ik moet zeggen dat je het moment niet handig hebt gekozen.” „Het spijt me,” snikte Tirashya. Ze aarzelde even en vroeg toen: „Bent u nou boos op mij?” Silvaeo gaf haar een vermoeide blik. „Nee,” zei hij. „Niet zozeer op jou. Maar we hebben hier een taak, die we zo snel mogelijk moeten volbrengen. Toen we hierheen gingen wilde ik je graag mee hebben, omdat ik erop rekende dat jij met je verfijnde echolocatie binnen een paar tellen klaar zou zijn met zoeken. Nu je achter ons aan bent gekomen hebben wij ons zoekpatroon door jou verlaten — en nu blijkt dat deze hal je zesde zintuig verstoort! Het kost allemaal zo veel tijd! Ik vraag me af of we niet gewoon beter hadden kunnen wachten… Kom, we zoeken weer verder. Des te eerder kunnen we terug. Jullie gaan naast elkaar zwemmen, dan bestrijken jullie een mooie brede strook en slaan we niets over. Ik blijf boven jullie zwemmen om de wacht te houden.” „Ik heb ècht niemand in de gangen gezien of gehoord, pappa,” herhaalde Tirashya haar claim. „Dat kan wel zo zijn, Tirashya, maar ik blijf de wacht houden. Géén verrassingen meer,” was Silvaeo’s besluit. Hij hield zijn zwaard in de hand en zwom nu regelmatig op zijn rug om de duisternis boven hen op de kleinste afwijkingen af te zoeken. „Bent u boos op mamma en generaal Korfos?” probeerde Tirashya nu, met een benauwd stemmetje. „Dat gaat jou niets aan,” reageerde Silvaeo kortaf, waarmee hij Tirashya’s vermoeden bevestigde. Zwijgend werd het speurwerk voortgezet. Na drie kwart van een cirkel te hebben voltooid, vroeg Tirashya: „Wat voor kleur heeft ’ie eigenlijk?” Lidhia sloot geïrriteerd haar ogen en haalde eens diep water voor ze antwoord gaf. |
|||||
|
|
|||||
|
||||||||||||||||||||||||
|
|
|||||||||||||||||||||||
