 |
| ||||
|
Achter betekenisloze lijnen en kriebels in de ondoorgrondelijk donkere bodem ving Lidhia constant het vervaagde spiegelbeeld van haar eigen lichtpatroon op, dat Gabriëlle aan de neonreclame in de Hoofdstraat thuis deed denken — op een druilerige vrijdagavond, diep in het glimmende trottoir. De prinses zwom op ongeveer een meter boven haar reflectie en maakte van die lichtweerkaatsing gebruik bij haar speurwerk: alle donkere, doffe voorwerpen zouden als zwarte gaten tegen de glanzende bodem opvallen. Wat ze zochten, had die eigenschappen. Zo nu en dan schoten haar handen even uit naar iets dat in aanmerking kwam — maar tot nu toe was het telkens een tegenvaller geweest. Vanwege het openen van de put lag het hier nu bezaaid met allerlei steentjes en andere stukjes gruis, waarvan de grotere exemplaren ongeveer de afmetingen hadden waarop de twee waterlingen op dit moment gefixeerd waren. Ze keek opzij, naar rechts, waar haar vader in tegengestelde richting zwom — en wist juist op tijd een gil te onderdrukken. Met grote ogen van angst bleef ze trillend doorzwemmen, waarbij ze totaal niet meer lette op de bodem vlak onder haar. Geluidloos vormde ze de woorden: „Gabriëlle! Zàg je dat!?” Ergens was het een prettige gedachte om hier niet helemáál alleen voor te staan, nu haar vader aan de andere kant zwom van… Die schim! dacht Gabriëlle intussen, niet minder geschrokken omdat haar beleving die van Lidhia was. Ja, ik zag het! Wat knap dat je zo kalm dóór blijft zwemmen! „Wat moet ik doen!?” vroeg Lidhia, zich onbewust van het compliment en bijna misselijk van de spanning, zonder een antwoord te verwachten. Het was maar héél even geweest, maar in dat ene moment dat zij opzij had gekeken, had ze zo helder als wat de onverlichte flippers van een waterling zien bewegen tegen de lichte achtergrond van haar vaders luminescentie. En het ergste was: haar cirkel zou het pad van die schim zo gaan kruisen, als zij niet gauw afweek van haar zoekpatroon… Maar een afwijking zou die persoon erop attent maken dat zij hem doorhad, en als ze haar verlichting zou doven zou dat dezelfde fatale boodschap uitzenden… Traag peddelde ze verder, nog slechts voor de vorm naar sommige steentjes kijkend… Schichtig schoten haar ogen steeds even terug naar haar vader, die zo te zien niets in de gaten had maar rustig de tijd leek te nemen om alle oneffenheden op de bodem te bekijken. Het levende silhouet liet zich niet meer tussen haar en haar vader zien: waarschijnlijk had hij zich zijn fout gerealiseerd… Lidhia schrok van haar eigen gedachte: Wat nou als hij haar blik in zijn richting had opgemerkt!? Dat was niet helemaal ondenkbaar. Zoals die van verreweg de meeste waterlingen, waren ook háár irissen gedeeltelijk luminescent… Ieder moment verwachtte Lidhia nu de kling van een zwaard in haar nek, of de punten van een gifpistool tegen haar arm te voelen. Ze klemde haar kaken op elkaar om het niet uit te gillen van angst maar slaakte toch nog een kreet toen plotseling, vlak naast haar, een heldere gloed oplichtte. In een oogwenk sloeg ze haar pantser dicht om de angstaanjagende wereld buiten te sluiten… |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
