 |
| ||||
|
„WAT IS ER IN G—NAAM MET MIJN STEREO GEBEURD!!!???” Hijgend van woede en verontwaardiging stoof Fred de keuken van huize Welder binnen, waarbij Rosa’s konijn Scramble zijn naam eer aandeed door binnen één tel vanuit rustpositie in een voor hem vertrouwd holletje onder een oud plastic voetenbankje te schieten. In de nagalmende stilte rolden een paar stukjes geperste houtvezel uit de groene kooi onder het woonkamerraam tikkend over de plavuizen. Het diertje stampte nog eens angstig met een achterpoot. „ALS IK TIMO IN MIJN HANDEN KRIJG, DAN — dan zal…” Freds tirade bevroor onder de imponerende blik van zijn moeder, die de ‘nul Kelvin’-grens behoorlijk benaderde vanuit haar favoriete leren draaifauteuil. Hij kende die gezichtsuitdrukking wel van haar, maar zo koud als dit had hij hem nog niet meegemaakt. In een poging zijn houding ten minste nog een béétje in stand te houden vroeg hij blozend, en brutaler dan hij uit ervaring zou moeten durven: „…Wŕt!?” Fabiënne Welder trok een wenkbrauw op — een klein stukje maar. Rosa lag boven op bed. Dat was meteen een goede straf voor haar eigenmachtige wraakactie. Nu dit vuurspuwende tijgertje nog zien te temmen. „Over die grove vloek van jou zullen we het vanavond wel even met je vader hebben,” begon ze ijzig. Fred knipperde met zijn ogen en veerde een klein stukje terug alsof haar woorden letterlijk bij hem insloegen. Zijn moeder stond op uit haar stoel, pakte een geel bolletje uit een glazen pot met soortgelijke vormpjes in allerlei kleuren en opende het bovenluik van de konijnenkooi. Terwijl Scramble vanuit zijn schuilplaats het snoepje-voor-de-schrik met zijn bekje aanpakte, zei Fabiënne zacht maar duidelijk: „Ik heb goed nieuws: Rosa is vanmorgen uit het ziekenhuis ontslagen.” Ze kwam overeind en keek de oudste van haar twee zoons met een gespannen glimlach aan. Fred werd vuurrood, maar hield zich stil op een gekunsteld onverschillig klinkend „Oh?” na. Fabiënne controleerde de potgrond van een plant in de vensterbank op vochtigheid en vervolgde: „Ze moet nog čcht voorzichtigaan doen, en de pleister mag de komende weken nog niet van haar oog af — behalve voor controle van de wond en verschoning, natuurlijk.” Freds zwijgen sprak boekdelen, vond ze. Ze wist dat ze hem met zijn overtreding moest confronteren en stak nog een ‘in stilte’-schietgebedje af. Ze vond dit gedeelte van ‘opvoeden’ bepaald niet leuk. Op hoop van zegen, dacht ze, waarop ze schijnbaar ongeďnteresseerd zei: „Ze wilde, toen ze thuisgekomen was, graag even in haar dagboekje schrijven…” De reactie was direct en heftig, in tegenstelling tot wat Fabiënne gehoopt had maar in lijn met haar verwachting. „Heeft die stomme…” Hij slikte het woord dat op zijn tong lag juist op tijd in. „MIJN stereo!!!” Met een luide klap sloeg de gangdeur dicht, gevolgd door het harde bonken van zijn opgewonden voetstappen. Fabiënne sloot haar ogen in een diepe zucht. „Daar gaan we weer,” fluisterde ze vermoeid, voordat ze in beweging kwam om Fred te volgen. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||
Ik verder lezen 