 |
| ||||
|
Hoewel Silvaeo met zijn rustige kalmte doorpraatte, hadden de intonatie en de inhoud van zijn woorden geen enkel kalmerend effect op Lidhia, die nu in een pijnlijke knoop zat met haar onzekerheid. Als Tirashya háár vertrek uit de paleisgronden opgemerkt had, was de kans levensgroot aanwezig dat het hyperopmerkzame meisje ook Rehinors doelgerichte manier van zwemmen had waargenomen. Er waren tenslotte maar enkele seconden voorbijgestroomd tussen het moment waarop de schim van haar broer door de opening in de muur verdween en dat, waarin zij zich in een impuls had afgezet om hem te volgen. Ze liet die ogenblikken nog eens aan haar geestesoog voorbijgaan en kon niet anders dan concluderen dat Tirashya haar vertrek onmogelijk als het begin van een solitaire zwemmeling met een contemplatief karakter kon hebben geïnterpreteerd. Hoe had het antwoord van haar zusje op de goedbedoelde vraag van hun vader precies geluid? Het kòn zijn dat hij haar op dit ogenblik onder druk probeerde te zetten door te doen alsof hij meer wist dan hij liet blijken. Maar evengoed bestond de kans dat zijn onwetendheid natuurlijk en ongeveinsd was… Lidhia durfde niet het risico te nemen dat ze haar mond voorbij zou praten, al was haar zwijgzaamheid misschien wel heel verkeerd… Zolang haar vader niet duidelijk maakte in welke mate hij op de hoogte was, zat zij ingeklemd tussen Rehinors manipulatie en haar eigen loyaliteit. Dat besef sneed in haar ziel — ze ervoer de pijn bijna fysiek. Wist ze maar wat Tirashya precies gezien en verteld had! De gebeurtenissen van de afgelopen weken hadden onmiskenbaar een diepe indruk op haar zusje gemaakt. Lidhia kende Tirashya als een zorgzaam, eenvoudig en betrouwbaar persoontje — maar de ervaringen van de laatste dagen hadden een nieuw vlak met scherp afgetekende randen aan de diamantvorm van die kenmerken toegevoegd. Tirashya was veranderd: het voorheen zo gemakkelijke meisje gedroeg zich nu grillig onvoorspelbaar, wat een complicerende factor toevoegde aan de zielestrijd die Lidhia met zichzelf te voeren had. De gevoelens die daarbij naar boven kwamen, waren haar niet onbekend: ze begreep heel goed dat dit een vergelijkbare situatie betrof met die van Gabriëlle, al was er niemand die haar luchtlingse vriendin op deze onbehaaglijke manier onder druk zette — àls haar vader de koning dat al deed. Die ellendige onduidelijkheid ook!!! „Ah! Hier bereiken wij de bodem van deze schacht!” merkte Silvaeo op. Lidhia zag hoe de tunnelwand zich plotseling terugtrok in een ruimte, die zich naar twee kanten in het donker uitstrekte. „Weet u nog welke kant we op moeten?” vroeg ze, terwijl ze haar blik onzeker van de ene naar de andere gang draaide. „Jazeker,” antwoordde haar vader, waarbij hij de gang aan Lidhia’s linkerhand aanwees. „Dit is de gang die wij moeten hebben.” „Hoe wéét u dat toch steeds!?” vroeg Lidhia, gefrustreerd over haar eigen ontoereikende oriëntatievermogen in de lange, nauwe gangen. „Maak je er niet druk om, meisje,” glimlachte Silvaeo haar toe. „Ik hoop alleen wèl, dat je nu beter begrijpt waarom ik zo boos op je was toen je alléén naar beneden was gegaan.” Ja, dàt begreep Lidhia intussen wel. Ze knikte zwijgend en ontdekte dat het besluit om nóóit meer zoiets te ondernemen haar direct een zekere mate van opwatering bezorgde. Dat scheelde alvast een beetje. De gedachte kwam bij haar op, dat er misschien nog wel méér keuzes waren die haar rust konden bieden — maar de theoretische invulling van dat idee bracht haar terug bij haar huidige strijd. De gevolgen van die keuze leken haar zó overweldigend te zijn dat ze maar gauw achter haar vader aan zwom, zonder iets te zeggen. Het karkas van de reuzencrefalm vormde blijkbaar geen enkele wetenschappelijke verleiding voor haar vaders doorgaans goed ontwikkelde nieuwsgierigheid. De misselijkmakende rottingssmaak in het water, die in beide richtingen tot enkele tientallen meters buiten de zijgang was doorgedrongen, vormde enkel de aansporing om dit gedeelte van de mijngang zo snel mogelijk met gesloten mond en neusgaten te doorkruisen. Lidhia waagde het niet om opzij te kijken. Hierna bereikte het tweetal al snel de put waarin de magister nog niet zo lang geleden vermist was geraakt. De rood met blauwe weerspiegeling van hun eigen luminescentie in de zilveren luchtbellen, die nog steeds het plafond boven de kuil sierden, markeerde al vroegtijdig de locatie: pas op het allerlaatste moment kwam ook de holte zelf binnen gezichtsafstand te liggen. Zonder een woord te zeggen dook Silvaeo erin, direct gevolgd door Lidhia. Op enkele meters diepte vernauwde de buis zich in een bocht, die de helling tot ongeveer vijfenveertig graden terugbracht en een stukje dieper eindigde in het plafond boven de schijnbaar oneindige diepte, waarin hun gezamelijke lichtkrans werd opgenomen zonder enige weerkaatsing van beneden. Rondom de onopvallende opening boven hen trok het plafondgewelf zich in alle richtingen horizontaal terug. „Laten we eerst maar direct naar de bodem duiken,” stelde Silvaeo voor. Opnieuw werden ze verrast door de akoestische eigenschappen van de uitgestrekte hal, die ieder geluid tot een vreemde galm weerkaatste. Hij keek even om zich heen en vervolgde: „Het puin dat de buis versperde zal een geschikt beginpunt vormen.” Lidhia knikte en zette meteen de afdaling in. Al was de immense ruimte die hen omringde een imponerend fenomeen, het was tòch prettig om deze etappe weer horizontaal in het water liggend te kunnen afleggen. „Het is hier wèl fijner met u samen dan die eerste keer, toen ik hier alléén was,” gaf Lidhia spontaan toe. „Ja, dat kan ik me goed voorstellen,” antwoordde haar vader zodra de echo’s verstorven waren. Even zweeg ook hij weer, maar na een kort ogenblik heropende hij een vorig onderwerp met: „Lidhia, je vroeg je af waarom Tirashya je niet gewaarschuwd had, toen jullie in de oostelijke gang zwommen en jij tegen Hagiysh opbotste.” Even moest Lidhia haar gedachten en emoties ordenen bij het horen van Tirashya’s naam, maar al snel reageerde ze met: „Ja?” „Ik weet van je moeder, dat zij als jong meisje haar… laten we zeggen… ‘opmerkzame vermogens’ pas begon te ontdekken nádat ze op een gegeven moment in een situatie belandde, waarin ze niet op haar ogen kòn vertrouwen. Ik weet het niet met zekerheid te zeggen, maar het is mogelijk dat haar lichaam — en dat van je zusje — die aangeboren mogelijkheid pas vanaf een dergelijk moment in haar leven ging aanspreken.” „Dat zou kunnen,” beaamde Lidhia. „Oók is het mogelijk,” bedacht haar vader verder, „dat Hagiysh zich tot vlak vóór jouw botsing met hem achter een onregelmatigheid in de wand of het plafond van de gang verscholen hield, waardoor het voor Tirashya simpelweg onmógelijk was om hem te kunnen lokaliseren.” „Kan óók,” knikte Lidhia kort. „En ik had uit jullie verhaal begrepen dat zij àchter jou zwom,” sprak Silvaeo zijn volgende gedachte uit. „Misschien is het wel zo — dat zou verder onderzoek vergen — dat jouw lichaampje in al jouw onwetendheid een obstakel vormde voor Tirashya’s echolokatie in die richting.” „Ook dàt kan,” gaf Lidhia toe. „Ik hoop, dat deze mogelijkheden je beeld van je zusje weer enigszins kunnen balanceren,” zei Silvaeo. Lidhia overdacht die hoop en peilde de diepten van haar hart. Met een zacht glimlachje zei ze: „Dat doen ze zeker!” „Mooi,” vond haar vader. …alleen op een ànder vlak, dacht Lidhia achter haar bevestiging aan. In een ontzagwekkende stilte zonken ze gezamenlijk verder. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
Fijn! Misschien dat ze het wel aan haar vader kwijt kan... Het lijkt mij van wel. Moeilijk hoor. Verder!
