 |
| ||||
|
“Gerd-Jan? Hallo!! Aarde aan Gerd-Jan.”, waar zit die jongen toch met z`n gedachten, dacht Anne. Ze had eigenlijk een grappig weerwoord verwacht van Gerd-Jan. Dat weerwoord bleef meestal ook niet uit. Je kon er de klok op gelijk zetten en juist dat vond ze nou zo leuk aan hem. Hij was lief, hij had humor, hij was attent èn hij was gelovig. Belangrijke criteria dacht ze bij zichzelf en ze lachte. Oh, nou ben ik zelf ook even van de aarde, hihi. “Gerd-Jan? Geen scherp antwoord vandaag? Jammer, hoor! Beetje ziekjes?”, plaagde ze hem. “Sorry, jongedame, niet erg professioneel van me. Mijn oprechte excuses”, bood Gerd-Jan grappig zijn verontschuldiging aan voor zijn ‘afwezigheid’. Ze was ook zó leuk, ze lachte zo lief en haar ogen straalden als ze hem zag. Hij vond haar speciaal en wilde haar graag nòg beter leren kennen. Alleen… nou ja, hij was goed in het contacten leggen, hij kon makkelijk vriendschap sluiten, maar dan… En hij had het idee, dat zij zo`n zelfde soort karaktertje had. Het was hèm duidelijk dat ze hem leuk vond, daar hoefde hij niet aan te twijfelen. Ze was alleen niet zo als andere meisjes die hij kende, ze legde het er niet dik bovenop, ze flirte niet uitgesproken duidelijk, ze was gewoon zichzelf, al was ze volgens hem best kieskeurig wat jongens betrof. Maar hij zag het aan de blik in haar ogen, aan de lach op haar gezicht dat hìj in haar ogen ook iets anders betekende dan alle andere jongens die ze elke dag op de universiteit zag. En hij wilde meer, hij wilde het lachje vaker zien en horen, hij wilde verdrinken in haar ogen, wilde genieten van het feit dat een opmerking van hem een glinstering in haar ogen bezorgde. Hij wilde zichzelf haar vriendje noemen en haar zijn vriendin. Ja, dat zou nog eens fijn zijn! Maar hoe…? “Euhm ja, beetje ziekjes dan, laten we het daar op houden.”, wel zo makkelijk dacht Gerd-Ja, “maar zeg het eens… “Puberbrein” zei je?” “Ja, weet alleen niet wie de auteur is, sorry.” Normaalgesproken had Anne netjes een briefje bij zich, waarop ze de benodigde informatie geschreven had. Dit keer niet, deze keer had ze veel te veel haast om naar de boekwinkel te komen. Ze was direct vanaf het station hierheen gelopen. Blij dat ze weer een excuus had om naar Gerd-Jan te gaan en de professor ontzettend dankbaar, dat er weer een boek te bestellen viel. “Sorry is niet nodig, heb het zo gevonden. Loop je even mee naar achteren, daar is het wat rustiger en ik heb de computer al aan staan.” “Ja, is goed, ik volg”. “Nou, je mag ook wel naast me komen lopen hoor. Gangpad is breed genoeg.” Zijn antwoord op deze opmerking kwam in de vorm van een uitdrukking op Anne’s gezicht. Weer dat leuke gezichtje, die grappige uitdrukking. Ik ben een gelukkig mens zo, dacht Gerd-Jan bij zichzelf. Stil liepen ze samen naar achteren, elkaar in de gaten houdend vanuit de ooghoeken. Dit is je kans, jongen, nu geen pottenkijkers, geen grote nieuwsgierig luisterende oren, vraag haar dan!! Gerd-Jan, was zichzelf moed aan het inpraten. Ja, eeh… vraag haar dan, simpel gezegd vriend, hoe dan, wat dan, waar naartoe dan? Bioscoop? Zou ze dat wel leuk vinden? Zou ze daar wel heen mogen? Ze gaan bij haar thuis toch naar een andere kerk dan ik, andere opvattingen, wellicht strenger... Wacht eens… kerk? Ja! Dàt was nog de beste optie! Hij zou haar zondagmorgen ophalen, dan zouden ze samen naar de kerk fietsen, het was toch prachtig weer. Misschien uit de kerk zelfs nog een extra blokje om, beetje extra tijd samen is nooit weg. Ja, dat doe ik! Strakjes… eerst maar eens dat boek bestellen. Tsjonge, hij was toch echt verliefd en wilde meer tijd met haar doorbrengen. Waarom maakte hij het zichzelf dan zo ontzettend moeilijk? Waar was hij bang voor? Afwijzing? Hij had er toch voor gebeden en Anne’s blik en reacties zeiden hem genoeg, zij vond hem net zo leuk als hij haar. Reacties vanuit zijn omgeving dan? Niet nodig, die kenden hem toch en zouden juist blij voor hem zijn. Waarom was hij dan zo`n angsthaas? Waarom had hij totaal geen idee hoe hij ‘deze situatie’ een stap verder kon krijgen? “Niet geschoten is altijd mis, jongen.” had zijn vader eens aan tafel gezegd. Maar ja, die had makkelijk praten, hij was per slot van rekening al 27 jaar getrouwd… hij wel… Nu ik nog… van vriendschap naar verkering… gewoon proberen. Ze vindt jou toch leuk, zoals je doet, zoals je bent? Dan vindt ze die vraag waarschijnlijk óók leuk, omdat hij van jou afkomt. Ja… zo gaan we het doen, gewoon vragen besloot hij nog een keer. “Pu-ber-brein”, Gerd-Jan sprak de delen van het woord mee uit tijdens het typen, terwijl Anne hem gebiologeerd stond aan te kijken. “Kunt u het zien, mevrouw?”, merkte Gerd-Jan droog op, schuins opkijkend vanaf het beeldscherm. Meteen kreeg Anne een vuurrode kleur, “Ehm, ja hoor, gaat goed zo denk ik.” Tsjonge wat een duf antwoord… zo verpest je het meteen weer, Anne`tje! Wat is ze toch leuk als ze kleurt, zo`n zacht karaktertje ook. Wat denkt hij wel niet van je, dompie! Wat zou ze nou denken? Ik kàn ook doorslaan met grapjes maken…? “Ja, gevonden! Boek, titel, auteur, ISBN-nummer, alles wat we nodig hebben om het boek voor je te bestellen, Anne. Maar meteen doen dan? Zie hier dat het 2-3 dagen levertijd heeft. Is dat goed? H’m ziet er trouwens interessant uit, als ik zo even snel de beschrijving lees.”, raffelde Gerd-Jan achter elkaar door. “Ja, hoor, prima, heb het toch pas volgende week nodig tijdens het college. Dus als het er voor het weekend is… geen probleem. En interessant is het zeker, durf ik nu al wel te zeggen. We hebben er ook een goede docent voor, een vakman.”, antwoordde Anne en ze probeerde daarin overal op in te gaan. “En… weg is `ie!”, gaf Gerd-Jan aan bij de druk op de linker muisknop. “Mooi zo. Onderweg hierheen.”, probeerde Anne terug te grappen. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||