 |
| ||||
|
“Hey, ben je er weer!!”, Gerd-Jan begon te blozen toen hij bij zichzelf dacht, hoe blij het wel niet moest klinken, maar… hij meende het oprecht, hij was blij haar weer te zien. Het was toch al vast wel weer 1,5 week geleden dat hij haar voor het laatst gezien had. Nou ja, gisteren nog, toen kwam ze langs op de fiets. Theoretisch gezien, heb ik haar dus gisteren nog gezien, maar als ik niks tegen haar heb kunnen zeggen, telt het eigenlijk niet, besloot hij ter plekke. “Jep!”, zei ze net zo gauw blozend. Voorzichtig keek ze hem aan, waarop ze snel haar ogen weer verlegen neersloeg. Raar eigenlijk, hoe lang kende ze hem nu al niet? En toch…, nog steeds wist ze zich geen houding te geven als ze dicht bij hem in de beurt was en vooral niet als ze even met elkaar praatten. “En wat kan ik deze keer voor u betekenen, mevrouwtje?”, vroeg Gerd-Jan plagend aan Anne, zijn gezicht in de plooi houdend. Hij deed niets liever dan haar even plagen, want hij was erachter gekomen dat ze dat leuk vond en er goed tegen kon. Bovendien keek ze dan altijd zo lief vond hij, als ze niet meteen een weerwoord had en hem vragend aankeek. “Nouhou…”, begon Anne met een zachte glimlach om de lippen, “ik wilde weer eens kijken hoe snel je mij een bepaald boek kon bezorgen.” “Ha! Dáár is geen kunst aan. Róept u maar!”, Gerd-Jan ging deze uitdaging graag aan. Desnoods reed hij zelf naar de uitgever om het boek persoonlijk op te halen, zodat het snel in huis was. Voor hààr wèl! Geen beter excuus om haar zo gauw mogelijk te bellen dat het boek binnen was, en haar weer te zien en te spreken natuurlijk. “Deze keer gaan ze ons `vervelen` met de hersens van pubers”, wist Anne zich te herinneren. “Euhm, het boek heet “Puberbrein”, geloof ik”. “H’m, heb jij me niet ooit eens verteld, dat je docent communicatie altijd zegt: “Dies hier ist kein Ort des Glaubens, dies hier ist ein Ort des Wissens”,… nou…??”, grapte Gerd-Jan. “Ja, dat klopt! Dat je dat nog weet, joh!”, klonk het enigszins verbaasd uit Anne’s mond, “geen puberbrein voor jou dus zo te horen”. Hij was toch wel héél leuk! Dat hij dat zo onthouden heeft! Of zou hij dat bij elke `klant` doen? Stiekem hoopte ze, dat hij dit echt alleen bij haar deed. Vond ze wel zo speciaal. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||