 |
| ||||
|
Met de helft van de mijnschacht boven en de andere helft nog onder hen, voerde Lidhia’s vader onverwacht een koprol uit, direct gevolgd door een halve schroefbeweging. Verrast sloeg Lidhia enkele delen van haar pantser uit, die haar afdaling binnen twintig centimeter tot stilstand brachten. Zij en Gabriëlle voelden haar hart wild bonzen — een lichamelijke reactie op de onverwachte verandering in de sfeer. Vlak onder haar hing haar vader stil in het donkere water tussen de oplichtende kokerwand, zijn ernstige gezicht een weerspiegeling van het hare. Haar evenwichtsorganen vertelden haar onafgebroken dat ze rechtstandig met haar benen omhoog in het water zwom, en dat dit een niet geheel natuurlijke positie was. „Wat is er, Pappa?” vroeg ze, toch wel angstig nu haar vertrouwen in bekenden en zelfs geliefden zo wankelde. „Wij moeten ervoor oppassen, lief meisje, dat wij hier beneden niemand bóven meer durven te vertrouwen,” zei Lidhia’s vader serieus. „Het Koninklijk Waterrijk is op vertrouwen gebouwd; niet op wantrouwen.” Lidhia piepte: „Ik vind het zo moeilijk…” Een kleine verandering in zijn blik ving haar aandacht opnieuw. Hij vroeg met een kalme stem: „Lidhia, kan ik jóú vertrouwen?” Gabriëlle voelde dat Lidhia het tegelijk warm en koud kreeg en zich bijzonder ongemakkelijk voelde. „Euhhhn…” reageerde ze ontwijkend, maar de blik van haar vader trok haar ogen naar zich terug. Hij zei met diezelfde rustige stem: „Ik denk dat er nog iets anders is wat je dwarszit. Iets, wat je nog niet verteld hebt. Klopt dat?” Lidhia deed haar uiterste best om een pokerface te trekken — maar dáár was ze nog nooit goed in geweest, en dat wist ze. Ook haar vader was met die op zich positieve karaktertrek van zijn dochter bekend, en in feite rekende hij er zelfs op. „Lidhia,” zei hij na vijf tellen stilte. „Zou Tirashya evenveel reden kunnen hebben om jou te wantrouwen als jij haar?” „Wah…wàt!?” „Je weet volgens mij heel goed waar ik het over heb,” spoorde Silvaeo haar aan. „Ik wil het je eigenlijk liever niet hoeven te vragen.” Lidhia zweeg. Gabriëlle begreep haar. Ze stelde zich voor dat haar eigen vader haar op zo’n manier zou confronteren met háár geheim… Geen prettig vooruitzicht vond ze dat. Lidhia dacht terug aan wat magister Toenak nog niet zo heel lang geleden gezegd had over een zeester en een oester: zij voelde zich op dit moment een oester waaraan zowel door een zeester als door de rotsen onder haar getrokken werd. Ze kneep haar ogen dicht en probeerde haar gevoelens onder controle te houden, maar dat lukte niet. Al snel schokten haar schouders van het ingehouden snikken. „…moeilijk!” kreeg ze er met moeite uit. Silvaeo wachtte even voordat hij vroeg: „Wàt vind je moeilijk, Lidhia?” „Het is zo… ingewikkeld!” snotterde zij. Kom op, vertel het nou! dacht Gabriëlle, die wel wenste dat ze zèlf zou durven praten over wat haar ècht dwars zat. „Vanmorgen, toen na de bijzetting van Kirja?” haperde Lidhia nu. Oh boy… Daar gaan we, dacht Gabriëlle tegenstrijdig, waarbij ze haarfijn Lidhia’s schaamte aanvoelde. De koning bleef rustig afwachten. Lidhia vervolgde: „U wilde niet dat ik achter dat drijfding aan ging…” Heel even wierp Lidhia een blik op haar vader, alsof ze een inschatting probeerde te maken van zijn houding. Gabriëlle besefte dat haar vriendin zich opmaakte voor de duik in het diepe. „Maar ik ben er wèl achteraan gegaan omdat ik zo nieuwsgierig was naar iets dat door Gabriëlles soortgenoten gemaakt was…” Silvaeo reageerde niet direct, zag Lidhia, die haar vader met een half afgewend gezichtje schuchter aankeek. Hij keek haar nog net zo kalm aan als daarvoor. Lidhia vroeg zich even af waarom hij helemaal niet verbaasd leek te zijn — of boos. Had hij het al verwacht!? Gewéten, misschien!? Maar… hóé dan!? dacht Gabriëlle, die bijna exact dezelfde gedachtegang volgde. „Het is goed dat je mij dit verteld hebt, meisje,” zei Silvaeo. „Ik vind ongehoorzaamheid van mijn kinderen heel erg, maar dat je het durft toe te geven — dàt waardeer ik.” Hij dook voorover om verder te zwemmen. Lidhia volgde hem direct, al was het met een heel onprettig gevoel. Gabriëlle deelde in dat gevoel, maar had er haar eigen gedachten bij. Zou Lidhia nu aan mij en mijn lafheid denken? vroeg ze zich ongelukkig af. Ik heb tenslotte óók maar een stukje verteld van wat mij dwars zit — zodat pa en tante Magda en oom Gabriël niet vèrder zouden vragen… Ze schaamde zich: zou Lidhia opener zijn geweest — over Rehinor — als zij open had durven zijn over Ter Heerdt en zo? Intussen zwommen Lidhia en de koning verder naar beneden, dieper de mijnschacht in. „Weet je, Lidhia,” klonk Silvaeo’s stem kalm vanuit de diepte vóór haar. „Als koning ben ik de eindverantwoordelijke voor wat er in Liliaño gebeurt, maar óók over wat er binnen dit paleis gebeurt — en in mijn taak als Mamma’s echtgenoot en jullie vader net zo goed over wat er binnen ons gezin gebeurt. Vanmorgen na de bijzetting was ik benieuwd hoe het met jou ging, dus vroeg ik Tirashya of zij wist waar je was.” Gabriëlle vóélde Lidhia’s gedachte: Oh-oh…! Silvaeo vervolgde intussen: „Ze vertelde dat je een zwemmeling was gaan maken.” Huh? puzzelde Gabriëlle, die zich niet kon vinden in Lidhia’s voorzichtige ontspanning bij die woorden. Blijkbaar klonk Tirashya’s versie van het verhaal Lidhia als een prachtig alibi in de oren — een bruikbaar rookgordijn waarachter ze de rest van de waarheid kon verbergen, maar zèlf dacht ze: Hoe wist Tirashya dat op dat moment? Of had ze het verzonnen? „Ze had je zien vertrekken,” weidde Silvaeo zonder aansporing verder uit. Wèg was Lidhia’s ontspanning… |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
Even lekker ontspannen met een nieuwe post Kd. na een dagje hard werken 
