 |
| ||||
|
Nadat Lidhia de ontnuchterende retorische vraag van haar vader in haar hart verwerkt had, had ze enkele minuten nodig vóórdat ze, hoe dan ook, weer een woord kon uitbrengen. Ze was geschokt door de vèr strekkende, mogelijke consequenties van die tweewoordige vraag over wie de overval op de bibliotheek niet zou hebben kunnen uitvoeren. Het lijstje met overgebleven namen bleek wel èrg kort te zijn, maar tot haar verrassing kwam heer Murox erop voor… Schuin links boven en naast haar zwom haar vader, evenals zijzelf met volle luminescentie. Haar gedachten dreven, aangejaagd door haar huidige locatie in de oostelijke gang, terug naar de eerdere keren dat ze hier gezwommen had. Ze herinnerde zich de speurtocht die ze hier samen met Tirashya ondernomen had, op zoek naar magister Toenak en in achtervolging van Hagiysh… Toen had zij eigenwijs voorop gezwommen. Wat was ze van die onverwachte botsing in het donker geschrokken! Gabriëlle kon intussen niet echt iets van Lidhia’s afwisselende emoties maken, maar het moment waarop de waterlinge met een puzzelende expressie de slag abrupt inhield vormde een duidelijke overgang. „Wat is er, Lidhia?” vroeg Silvaeo gespannen, terwijl ook hij stil kwam te liggen, op nog geen meter verder dan zij. Goeie vraag, dacht Gabriëlle, verwonderd over het nieuw ontstane conflict in Lidhia’s ziel. „Euh,” aarzelde Lidhia, die blijkbaar niet goed wist hoe ze haar nieuwe probleem onder woorden moest brengen. „Lidhia, al sinds de bijzetting van Kirja heb je met iets rondgezwommen dat je niet uitspreekt.” Gabriëlle voelde hoe Lidhia’s bloed warm naar haar hoofd steeg. Haar vader vervolgde: „Zou je er niet liever over willen praten? Dat kan ècht opwateren, weet je.” „Nou, weet u nog dat ik hier samen met Tirashya zwom, op zoek naar magister Toenak?” vroeg Lidhia, een beetje aarzelend omdat ze zich de uitbrander van haar vader over dat avontuur levendig herinnerde. „Ja?” reageerde haar vader afwachtend, klaarblijkelijk benieuwd naar wat er zou komen maar intussen wel weer vaart makend. „We zwommen zonder onze lumi,” schetste Lidhia de situatie, terwijl ze een paar snelle slagen maakte om weer gelijk met haar vader te komen zwemmen. „Ik botste toen compleet onverwachts tegen kamerheer Hagiysh op in het donker.” Weer wachtte ze de respons van Silvaeo af. Gabriëlle proefde een hoopvol verlangen bij Lidhia — alsof ze wenste dat haar vader de conclusie waar ze naartoe werkte zèlf op dezelfde manier zou trekken. Als hij dat al deed, liet hij dat in ieder geval niet merken. Lidhia sprak het uiteindelijk maar uit: „Wat ik me ineens afvraag is waarom Tirashya me helemaal niet waarschuwde dat Hagiysh daar zwom. Ze heeft toch zo’n duidelijk beeld van wat er om haar heen is — óók in het donker?” Het was alsof Gabriëlle in een oneindig diepe put viel. Wàt!? dacht ze geschokt. Verdenk je Tiràshya ervan onder één hoedje te spelen met waterlingen als Hagiysh!? Onmógelijk!!! Maar Lidhia’s onbehaaglijke gevoel en het stille zwijgen van de koning gaf ook háár de gelegenheid om daar eens goed over na te denken. Het eerste voorval dat in haar gedachten opkwam, was Kirja’s dood. Hagiysh had het kamermeisje vermoord nadat Tirashya per ongeluk verklapt had dat Kirja verantwoordelijk was voor de dood van Esecor, de piraat. Maar… hoe ‘per ongeluk’ was dat precies geweest? Dan was er dat akkefietje rond Tirashya’s angst voor de gangen. Had Hagiysh óók niet gedaan alsof hij niet meer durfde, na de vondst van Iriniah’s bijna volledig vergane lichaam in de zuidelijke gang? Hij had een paar keer vertrouwelijk met Tirashya gesproken — één keer zelfs in het openbaar, tijdens die lunch… hij had Tirashya aangemoedigd om haar angst te overwinnen — tenminste, dat was wat zij over dat gesprek verteld had… Lidhia’s gedachten waren nu zo te voelen bij het gedeelte van Kirja’s gewelddadige dood aanbeland, want Gabriëlle voelde hoe Lidhia plotseling haar handen in een schrikreactie voor haar mond sloeg in een poging een uitroep te onderdrukken. Silvaeo keek haar triest vragend aan met een afwezig klinkend: „Hmmm?” Terwijl Lidhia hakkelend haar angsten deelde, die in grote lijnen overeenkwamen met die van Gabriëlle, bedacht de laatstgenoemde dat het óók mogelijk was dat Tirashya, met medeweten en misschien hulp van Vertoc en Datylox, dat slaapmiddel in de bibliotheek had laten oplossen. Ze had het al vreemd gevonden dat Lidhia’s zusje zèlf blijkbaar zo makkelijk in die wolk kon zwemmen om Lidhia en de anderen eruit te halen, zonder er zèlf last van te hebben… Dat had ze eerder eenvoudig weggeredeneerd met ‘waterhaling inhouden’, maar van die oplossing was ze nu ineens niet meer zo heel zeker… En zou de koningin er dan óók bij betrokken zijn!? vroeg ze zich angstig af. „Ik weet het niet, Lidhia,” haalde Silvaeo’s droevige stem haar uit haar gedachtegang. „Ik weet het echt niet. We zullen het haar moeten vragen. Tot het tegendeel bewezen is, vertrouw ik haar hoe dan ook onvoorwaardelijk.” Uit het duister voor hen uit doemde nu het vreemd gevormde aambeeld op, dat al zo ontzettend lang de afsluiting van de mijnschacht had gevormd. Het zware gevaarte stond nog opzij; de duistere holte open. „Blijf vlak achter me,” spoorde Silvaeo Lidhia overbodig aan, voordat hij zich voorover in het gat in de bodem liet zinken en vaart maakte om de afstand zo vlug mogelijk af te leggen. „Ja, Pappa,” zei Lidhia gehoorzaam, terwijl ze zo dicht mogelijk achter haar vader aan dook. Ze fluisterde, terwijl het water borrelend langs haar omhoog suisde: „Gabriëlle? Ik hoop maar dat we straks zullen terugkeren in hetzelfde Liliaño, dat we nu achter ons hebben gelaten…!” Gabriëlle deelde die angstige hoop. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
