 |
| ||||
|
Daar stond hij, de witte kapel. Demion veegde het zweet van zijn voorhoofd. De kapel was helemaal begroeid met groene stekelige planten, en de deur was kapot. “Dat heeft Wolverinx vast gedaan” dacht Demion. Hij liep naar de deur. Binnen in de kapel was het donker. Demion wilde naar binnen lopen maar bedacht zich. Jaren geleden was hij uit deze kapel verbannen. Wat zou er gebeuren als hij er opeens weer een stap binnen zou zetten? Hij zou het er maar op wagen. Voorzichtig zette hij een voet over de drempel…. “Kijk!”Gabrielle kwam met een groot boek het hutje uit. Ze ging naast Wilow zitten.”Maar dat is het boek van Hoop”.”Nee, dit is één van de Boeken van Hoop. De andere is als het goed is in de witte kapel. Het is een heel bijzonder boek. Het vertelt je wat nooit precies wat er gaat gebeuren. Hij schrijft alle dingen uit het verleden op, en hints voor de toekomst”. Wilow bladerde door het boek heen. “Hier! Hier staat het stuk over mij”. Zij kon haar verdriet om de gestolen kruik geen plaats geven, en zal voor altijd door de bossen zweven. Op zoek naar de kruik met haar zangstem. Hopend dat zij hem op een dag zal vinden. Als dat gebeurd zal zij de rust voor eeuwig vinden. “Heb je echt geen idee wie de kruik gestolen heeft?” Wilow schudde verdrietig haar hoofd. “W-w-wat is het hier koud zeg”.” Ach stel, je niet aan! Jij hebt een dikke vacht ik heb alleen dit stukje bont”. “Z-z-zijn we er bijna”. “Eens kijken, volgens de kaart die Demion ons meegaf moet de ijsberg vlakbij zijn”. Futuris en Wolverinx hadden al een hele reis gemaakt. De ijsberg stond in het midden van de zwarte bergen, en was de grootste berg uit het gebied. De zwarte bergen werden door iedereen gemeden. Het was er volgens veel mensen niet pluis. Bloemen bloeiden er niet, het enige wat je er vinden kon was dood en verderf. Garandes had de ijsberg niet voor niets gekozen als gevangenis voor de Shadow. Er kwam nooit iemand, dus kon hij ook niet bevrijd worden. Totdat Demion de kaart in Het Boek van Hoop gevonden had. “Als we flink doorlopen zijn we morgen bij zonsopgang bij de ijsberg”. Demion’s voet raakte langzaam de vloer. Er gebeurde niets. Voorzichtig liep hij naar binnen. “Hoopfulis waar zit je? Ik weet dat je hier bent” galmde de stem van Demion door de kapel. Daar bij het altaar op de grond lag iets. Demion liep ernaar toe. Een brief. Hij pakte de brief op en vouwde hem open. Demion Ik wist dat je ooit terug zou keren naar de kapel. Helaas maak ik dit niet meer mee. Demion mijn jongen het is nog niet te laat voor jou. Je hart is jaren geleden van ijs geworden na je verbanning. Kom naar de goede kant mijn jongen. De hoop is nog niet verloren. Neveria is een grote puinhoop geworden. Iedereen is gevlucht. Maar het is nog niet te laat. Laat het kwaad niet langer macht over jouw hart hebben. Laat het ijs smelten. Gabrielle,het meisje waar jij naar zocht, woont in een blokhut in Rustix. Demion’s handen begonnen te trillen. Wat had hij gedaan? Hij had er een puinhoop van gemaakt. Nee, hij wilde zich niet langer overgeven aan het kwaad. Snel las hij verder. Ze wacht op iemand die ik haar zou sturen, diegene dat ben jij. De Shadow zal spoedig bevrijd worden, en dan zal er een strijd losbarsten. Demion, maak je keuze. Ik hoop diep vanuit mijn hart de goede. Het ga je goed. Keer je af van het duister en word een strijder van het licht. Hoopfulis Demion dacht diep na. Hij kon zijn fout nog herstellen, en dat was precies wat hij ging doen. De tranen liepen over zijn wangen. Hij had zo’n spijt. Hij viel op zijn knieën.” Maak mij een strijder van het licht” schreeuwde hij. Toen gebeurde het. Een enorme windvlaag kwam de kapel binnen, en smeet Demion tegen de muur van de kapel. Demion raakte bewusteloos. Toen hij weer bijkwam lag hij op de grond. Wat een raar gevoel in zijn mond. Zijn tanden, zijn puntige hoektanden waren weg. Zijn huid was blank in plaats van lijkbleek, zijn zwarte kleren waren als bij toverslag wit geworden. Het leek wel of hij opnieuw geboren was. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
