 |
| ||||
|
Als je Peter LaCroix naar zijn favoriete schrijver en dito boek zou vragen, zou hij antwoorden: „Schrijfster? — Mijn vrouw, Erika. Boek? — Meer een serie, eigenlijk: de met de hand geschreven herinneringen aan Gabriëlle’s Ontdekkingsreis, door haar moeder.” Het stapeltje dikke schriften was door veelvuldig gebruik enigszins wollig aan de randen, een effect dat Peter nu liefkozend als ‘fluweel-op-snee’ betitelde. Na Erika’s dood was de bonte verzameling al gauw één van Peters meest geliefde herinneringen aan zijn vrouw geworden. Hij had het indertijd, toen Erika trouw alle leuke situaties rond Gabriëlle in een schriftje omschreef, nog niet zo weten te waarderen, maar nú… Nu was hij er dankbaar voor: vaak las hij ’s avonds, als Gabriëlle naar boven was gegaan, nog een kwartiertje om opnieuw te genieten van de schrijfsels van zijn lieve vrouw, die hij zo miste. Vaak brachten die meestal korte verslagjes een glimlach bij hem naar boven — niet alleen vanwege de beschreven situatie, maar juist omdat hij Erika er doorheen kon zien en horen. De stijl was een reflectie van de zorgeloze perioden die hun huwelijk gekend had, en hij kon nog steeds grijnzen om verhaaltjes zoals de volgende — waarvan er flink wat in stonden. Gabriëlle was vandaag met Peter aan het spelen. Opeens kruipt ze bij hem op schoot, brengt haar gezichtje vlak voor dat van hem, kijkt hem indringend aan en zegt: ‘Ik kijk door jouw bril heen!’ Peter, direct en prachtig serieus: ‘Ik óók!’ …waarop Gabriëlle met een blik, zo van ‘Dáár trappen wij niet in!’ en een heel beslist stemmetje zegt: ‘Dat kàn niet, want ik hèb geen bril!’ … Een andersoortige anekdote werd gevormd door omschrijvingen van situaties waarin Gabriëlle opvallend gedrag had vertoond — op een grappige of juist ontroerende manier, of op een voor haar karakter typerende wijze. Eén van de herinneringen van dit type was deze, uit een vakantieverslag, geschreven op Terschelling. Op dat prachtige eiland was Peter met zijn gezinnetje voor een paar weken in een appartementje neergestreken. Vanmorgen weer een mooi voorbeeld van Gabriëlle’s karaktertje. We zitten op het terras koffie te drinken, Gabriëlle is aan de rand van het speelveld druk bezig met ‘boempjes pukken foor Mamma’. Op het grasveld zit Reza, het éénjarige zoontje van onze Iraanse buren hier, te spelen met een plastic autootje. Plotseling zet Gabriëlle het, zonder voor ons aanwijsbare reden, op een gillen en komt ze naar ons toe gerend. Reza, afgeleid, verliest zijn evenwicht en valt om — waarop hij óók begint te huilen. Wij zitten intussen klaar om Gabriëlle op te vangen, maar dat blijkt al niet meer nodig: met haar ogen nog vol tranen stopt ze bij het jochie, om hem troostend over de bol te aaien. ‘Stil maar, hoor,’ zegt ze. ‘Hier, foor jou!’ — waarbij het ruikertje veldbloemen aan het krijsende ventje wordt gepresenteerd. Reza’s moeder (ik weet niet hoe je haar naam schrijft maar het klinkt ingewikkeld) loopt intussen al naar haar zoontje toe en neemt het troostwerk van Gabriëlle over. Op dat moment blijkt Gabriëlle zich haar eigen verdriet weer te herinneren: haar oogjes lopen vol, haar gezichtje betrekt, en twee tellen later gaat ze verder waar ze gebleven was. Wat blijkt? Waarschijnlijk heeft ze bij het bloemen plukken een bezige bij over het hoofd gezien, die het nodig vond om de nectar met haar leven te verdedigen tegen ons dochtertje. Peter heeft de angel netjes uit haar armpje gehaald. Een lekker snoepje op de zere plek bleek, zoals gewoonlijk, wonderen te doen. Over de bloemen hebben we haar niet meer gehoord. Maar zojuist voor het eten presenteerde ze me trots een handjevol madeliefjes uit het grasveld. Waarschijnlijk beschouwde ze dat als een minder risicovolle onderneming. Maar wat zo leuk is om te zien, is dat ze haar eigen pijn en verdriet totaal vergeet zodra ze merkt dat iemand anders in haar omgeving verdriet heeft. Dan gaat er een knop om, en is ze opeens een sterk, dapper en lief troostend figuurtje. Ik hoop echt dat dit altijd een onderdeel van haar karakter zal mogen blijven. „Lidhia, wat gebeurde er met jou?” vroeg Gabriëlle, nadat ze zich op haar rug had gedraaid om eens rustig naar het witgesausde plafond te kijken. „Het voelde zo vreemd — alsof je de controle over je lichaam kwijtraakte… Net een nachtmerrie! Nou ja, dat is het ook wel,” voegde ze daar ongemakkelijk aan toe, bij de gedachte aan de magister. „Ik weet ècht niet wat ik moet zeggen… het was duidelijk merkbaar dat je enorm veel van magister Toenak houdt! Ik vond het zó erg om hem zó te zien — ik voel ècht met je mee!” Op die laatste uitdrukking bedacht ze dat dat nogal voor de hand lag, gezien hun situatie, dus verontschuldigde ze zich: „Nou ja, je snapt me wel.” Ja, ik snap je, dacht Lidhia, aan de ene kant opgelucht om even uit haar nachtmurene getrokken te zijn, maar aan de andere kant kwam dit haar wel héél slecht uit. Ze verlangde bijna wanhopig naar haar eigen wereld, juist op dit moeilijke moment! Ik heb geen idéé wat er met me gebeurde. Zoiets als dit heb ik nog nooit meegemaakt, maar… ik wil terug! Zich onbewust van Lidhia’s gedachten, fluisterde Gabriëlle haar volgende impuls uit: „Ik zou willen dat ik iets voor je kon doen… Maar ik weet niet wat ik voor je zou kùnnen doen!” Ze gaapte en zei uit gewoonte: „Sorry!” Even keek ze schuin naar haar wekker. Er was nog wel tijd genoeg om nog even weg te doezelen, besloot ze. Snel rekende ze uit hoe lang ze nog had: een kwartiertje kon nog wel. „Ik denk dat je flauwgevallen bent,” veronderstelde ze. Nadat ze de wekker ingesteld had, draaide ze zich om, zuchtte ze nog eens trillend — en verzonk ze opnieuw in de wereld waarin Lidhia’s ongezouten verdriet haar wachtte. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
Dit is een mooie post... wel verdrietig. Maar echt, zo goed geschreven!
