 |
| ||||
|
Wolverinx dankzij jullie heb ik het Boek van Hoop in handen. Maar dit moet nog even weggewerkt worden. Demion wees naar de hoek van de kamer. In de hoek stonden twee grote zakken. Neem een schop mee en begraaf ze in het bos. Ik wil dat je een groot gat graaft. Zo groot dat niemand ze ooit meer zal vinden. Wolverinx pakt de zakken. Achter het huis haalde hij een schop vandaan. Met de zakken over zijn schouder liep hij het donkere bos in. Zo van Dominee Haselt en zijn vrouw was hij af. Nu een kijken of erin het boek meer over de Shadow te lezen stond. Heel misschien stond er wel een manier hoe hij uit dit huis weg kon. Hij legde het boek op tafel en sloeg het open. Lusing was nu bijna bij het huis. Nog een paar meter. Daar stond het huis. Even spookachtig als de boer verteld had. De deur van het huis werd opengeslagen. Er kwam een grote zwarte schim naar buiten. Lusing verschool zich achter de struiken. De schim liep langs de bosjes. Hij had iets op zijn rug. Het leken wel zakken. Lusing moest en zou weten waar de schim met de zakken naartoe ging en besloot hem op veilige afstand te volgen. De schim stopte en gooide iets van zijn rug af. Het leken zakken. Daarna begon hij te graven dieper en dieper ging hij. Na een tijdje klom hij weer uit het gat en smeet de zakken erin. Daarna begon hij het gat weet dicht te gooien. Lusing kneep zijn ogen tot speeltjes. De schim leek helemaal niet op een man. Hij was groot en breed. Lusting hoorde hem grommen. Het was een geen man. Het was…..het was…een wolf! Lusting sprong op en rende weg. Wolverinx zag hem en rende achter hem aan. Iemand had gezien wat hij gedaan had. Lusting rende en rende. Was hij maar nooit het bos ingegaan. Wolverinx had hem bijna ingehaald. Nog een paar meter en hij had het joch in zijn klauwen. Lusting zig zagde tussen de bomen door. Wolverinx sloeg woest de takken weg. De Neverianen stonden nog steeds op het plein te wachten. Opeens kwam Lusting het bos uitgerend. Een…een wolf hijgde hij. Vlak achter hem sprong Wolverinx uit de bossen. De Neverianen schrokken en rende weg. Zo snel ze konden vluchten ze hun huizen in. Waar is dat joch? Gromde Wolverinx. Wolverinx doorzocht heel Neveria. Maar toen hij hem na een hele tijd zoeken nog niet gevonden had gaf hij op en ging terug het bos in. Lusting vertelde alles wat er gebeurt was. De Neverianen waren bang geworden. Ze besloten het dorp te verlaten en ergens anders te gaan wonen. Maar waar moesten ze heen. Mozeb een jonge avontuurlijke Neveriaan wist een mooie plek. Het zou een hele reis worden. Maar het was zeker de moeite waard. Hij verzekerde zijn dorpsgenoten ervan dat daar geen wolven of mysterieuze huizen waren. Iedereen stemde met het plan in. En zo vertrokken ze naar Heavend. Gabrielle zat voor de blokhut. Ze speelde op een klein houten fluitje. Een Flunix. Het was een populair instrument in Neveria en heel makkelijk te maken van een dikke kleine tak. Arges kwam aanvliegen en landde vlak naast Gabrielle. Aan zijn poot zat een kokertje. Gabrielle maakte het kokertje open en vouwde het perkament wat erin zat open: Gabrielle, Dit is de laatste brief die je van mij zult ontvangen. Ik ben na de aanval van Wolverinx zo verzwakt dat het niet lang meer gaat duren voor ik deze wereld ga verlaten. Demion heeft één van de Boeken van Hoop in handen en word steeds sterker. Zoals als Garandes al schreef : Het kwaad word steeds sterker. Jij moet mijn taken overnemen. Je staat er niet alleen voor. Ik zal iemand naar je toe sturen die je gaat helpen. Blijf tot die tijd in de blokhut. Demion is nog steeds naar je opzoek. Het lot van Neveria ligt nu in jou handen. Hoopfulis |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
