 |
| ||||
|
Wat een klim zeg en ze was nog niet eens halverwege. Het pas was helemaal niet zoals ze zich van vroeger herinnerde. Toen staken er nog geen rots punten uit de grond en stonden de bomen nog vrolijk in bloei. Ze plofte neer op de grond en veegde het zweet van haar voorhoofd. Even een korte pauze. Ze deed haar rugzak af, opende hem en haalde de fles Vlierbessensap eruit. Ze nam een slok. Wat was dat lekker zeg. Opeens hoorde ze achter zich geritsel. Hallo is daar iemand? Geen antwoord. Hallo riep ze nog eens. Weer niets. Ze vertrouwde het niet. Snel besloot ze verder te gaan. Snel deed ze haar haar rugzak weer om en liep verder. Daar was het weer. Deze keer was het niet alleen geritsel maar ook een vreemd soort gehijg. Het liefst had ze het op een lopen gezet. Maar op dit pad werd dat erg lastig. Opeens sprong er een fors beest uit de bosjes. Gabrielle gilde. Zo en waar denken wij heen te gaan? gromde het beest. Gabrielle probeerde zo snel als het kon weg te komen. Maar het beest was sneller en sprong voor haar op een rots. Het is niet zo netjes weg te lopen als je iets gevraagd wordt. Gabrielle stond met haar rug tegen de een rots. Vlakbij haar linkerhand voelde ze een boomwortel. Ze wrikte een beetje. Hij zat los. Het beest gromde. Hij hief zijn klauw op en wilde haar een slag geven. Ze was hem voor. Snel wrikte ze de wortel los en gaf het beest een klap tegen zijn kop. Het beest stuiterde van de rots af en bleef bewegingloos op de grond liggen. Nu snel verder voor hij weer bij zou komen. Hij was er eindelijk uit. Hij wist wat voor boek het was. Het was Het Boek van Hoop. Dit boek was eigenlijk net een mens. Er stond in wat er in het verleden gebeurd was. Maar wat de toekomst zou brengen wist nog niemand. Het boek dus ook niet. Zodra er een nieuwe gebeurtenis plaatsvond verscheen het op een witte pagina in het boek. Alleen wat de laatste regel die erbij gekomen was betekende wist hij nog niet. De dochter komt terug naar de kapel. Hij hoopte er snel achter te komen. Kijk eens vrouw dit word ons optrekje voor de komende week. Oké het is oud en zal weinig luxe hebben maar daar gaat het niet om. Het gaat er om dat wij de Neverianen kunnen laten zien dat het allemaal onzin is wat die Xnix heeft verteld. Dominee Haselt deed de deur open. Binnen was het donker en het rook er erg muf. Laten we eerst maar eens een lichtje maken. In een lichtstraal die door een raam viel zag dominee Haselt een tafel staan. Op de tafel stond een lantaarn. Hij liep er naartoe en stak hem aan. Zo dat is dat laten we de rest maar een gaan bekijken. Daar waren ze Dominee Haselt en zijn vrouw. Demion had zich in de kelder verstopt. En nu maar hopen dan wat Futuris hem gegeven had ook zou werken. En dat dat meisje de witte kapel niet had bereikt. Als alles volgens plan verliep zou hij heel snel van Dominee Haselt en zijn vrouw af zijn. Gabrielle was bijna aan de top. En nu Maar hopen dat de witte kapel er echt nog stond. Nog even doorbijten. Ze greep met haar hand een dikke boomwortel vast en trok zich er aan op. Ze voelde met haar andere hand. Hier hield de berg op. Ze had de top bereikt. Ze keek op en zag voor zich de schitterende witte kapel. De ramen schitterden in het zonlicht. Ze liep naar de deur. Ze voelde, hij was open. Binnen in de kapel stonden kaarsen te branden. Langzaam liep ze naar binnen. Ze liep door naar het altaar. Ja ze wist het weer. Ze was hier vroeger vaak geweest. Oma pakte dan altijd een kaarsje uit de houten doos en die mocht zij dan aansteken voor haar vader en moeder. Zou de doos er nog staan? Ze keek om zich heen. Daar stond hij. Ze liep er naartoe. Op het deksel lag een laag stof. Hier had echt een hele tijd niemand meer een kaarsje aangestoken. Ze deed het deksel van de doos en haalde er twee kaarsjes uit. Ze liep ermee terug naar het altaar. Naast haar stond een grote kaars ze pakte hem en stak haar kaarsjes aan. Een traan gleed langs haar wang. Voor jullie fluisterde ze. Ze had niet gehoord dat erachter haar iemand binnen was gekomen. Na al die jaren is er dan toch weer iemand naar de kapel gekomen. Ze draaide zich om. Achter haar stond een oude monnik in een bruin kleed. Ze veegde de tranen van haar gezicht. Bent u Hoopfulis? De oude man knikte. Maar wat brengt jou naar deze kapel? Ik heb van mijn oma een oud boek gekregen en ik begrijp bepaalde dingen niet die erin staan. Ik dacht dat u mijn misschien zou kunnen helpen. Als u dat wilt doen tenminste? Natuurlijk mijn kind natuurlijk. Gabrielle en Hoopfulis gingen op een kerkbank zitten. Gabrielle pakte uit haar rugzak het boek. Er was verbazing te lezen in de ogen van Hoopfulis. Maar dat is nog een Boek van Hoop. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
