248817
 
 
 
 
 

     Menu:

> Startscherm
> Schrijvers
> Verhalen
> Open verhalen
> FAQ
> Vintage

Keiharde dromen
306 Oase
Door: EsQuizzy
Commentaar van de schrijver:
Categorie: Drama / Roman
Geschatte leestijd: ca. 6 minuten

Tijdens datzelfde vijfde lesuur vormde de aula een oase van rust in de pedagogisch-didactische woestijn van educatieve bedrijvigheid. Al gauw zou dat beeld weer volledig binnenstebuiten gekeerd zijn: dan zou klaslokaal aan klaslokaal liggen bij te komen van drie lessen; de aula uitpuilen van drukte. Maar nu was het er nog stil, en kon de vermoeide leerling op doortocht tussen twee lesuren zich laven aan de weldadige rust die tussen de rijen tafels heerste — en een bubbelend blikje cola.
Tim nam nog een slokje.
Dit was één van die oncourante tussenuren waar hij de afgelopen maandagmorgen mee ingestemd had, zonder precies te weten waar hij aan begon.
Nou ja, dacht hij, terwijl hij een pagina in zijn wiskundeboek omsloeg. Zo lijkt het in elk geval of ik weinig huiswerk heb…
Vier minuten kostte het hem om een zware vergelijking te voltooien. De volgende zag er ook weer heftig genoeg uit, maar als Hardeman hem wéér voor de klas op het bord liet werken, zou hij op zijn minst weten wat hem te wachten stond!
„Hej,” klonk het zwakjes, vlakbij hem. Hij keek verrast op: had niet gemerkt dat er iemand naar hem toe was komen lopen.
„Hé, Amber!” ontdekte hij, niet zonder enthousiasme. „Oók een tussenuur?” Op het moment dat hij de joviale vraag stelde, zag hij dat het meisje verwoed tegen tranen stond te vechten. Ze beet op haar lippen terwijl ze haar hoofd zwijgend schudde. Direct klonk Tims stem heel anders: „Hé, wat is er!? Ga zitten, joh!”
Amber zakte mistroostig op de stoel tegenover de zijne neer en staarde omlaag naar haar slanke, verstrengelde vingers die vóór haar op het tafelblad rustten. Ze had duidelijk meer behoefte aan gezelschap dan aan een gesprekspartner. Tim keek even vertederd naar haar en vermoedde dat haar emotionele bui waarschijnlijk met haar avontuur van vierentwintig uur eerder te maken had.
„Pestten ze je weer?” probeerde hij somber.
Amber knikte; zei niets.
„Rottige lui,” vond Tim vanuit de grond van zijn hart. Even wachtte hij, voordat hij vroeg: „Geen zin om te praten?”
Heel even tilde Amber een betraande blik dankbaar in de zijne — schudde toen inderdaad haar hoofd in een bevestiging. Tim glimlachte even naar haar, waarop zij de ogen neersloeg en hij zich weer op zijn wiskunde probeerde te concentreren, na nog een warme blik op haar blozende gezichtje.
Na vijf minuten gaf hij het op en flapten boek en schrift dicht. Het was waarschijnlijk die laatste blik geweest, die hem van zijn concentratie beroofde.
„Geen zin meer,” verklaarde hij. „Stomme sommen.” Intussen dacht hij: Hoe kun je je nou op algebra concentreren met dàt prachtige meisje tegenover je — in tránen, nog wel!?
Hij bedacht dat hij misschien wel iets wist waarmee hij haar gedachten kon afleiden van haar probleem en vertelde: „Je hebt zojuist wat gemist, joh. De politie was hier op school!”
Even bleef het stil, alsof ze het niet gehoord had.
„Oh ja?” reageerde Amber toen mat, zonder van haar handen op te kijken. Tim keek verbaasd naar haar: blijkbaar was het nieuwtje niet helemaal tot haar doorgedrongen.
Het muntje viel. Het meisje keek op en herhaalde blozend, maar met een heel andere intonatie: „Oh ja? Waarom dan?”
„Vanwege Rosa, denk ik?” reageerde Tim. Amber stond ècht op ‘langzaam’, registreerde hij.
„Oh ja…,” bedacht het meisje op dat moment, voor de derde keer met een andere klankinhoud. Ze veegde met haar mouw langs haar ogen, waarschijnlijk om zich in haar eigen beleving weer enigszins toonbaar te maken. Tim vond dat vanuit zijn perspectief volledig overbodig: hij vond het uitzicht dat zij hem bood hóé dan óók wel spectaculair. Rond haar gezichtje lichtte een warrige krans van haar blonde haren op, in het heldere schijnsel van de inbouwspot boven hen. In combinatie met haar warme blos en de grote, traanvochtige kijkers zag ze er allerliefst uit in zijn ogen.
„Ze namen een paar scholieren mee,” breidde hij zijn verslag een beetje uit. Op die opmerking liet Amber haar hoofd iets kantelen terwijl ze één wenkbrauw fronste en de ander omhoog trok. Tim ging door: „Sorry, ik zit hier nog geen week op school: ik heb geen flauw idee wie het waren. Twee jongens. Maar ze keken niet blij. De agenten óók niet, trouwens.”
„Het zou fijn zijn voor Rosa als de daders gepakt zijn,” knikte Amber met een zwak glimlachje. Haar onderlip begon te trillen; haar ogen liepen vol. Gauw liet ze haar blonde sluier naar voren glijden om haar gezicht af te schermen voor blikken van buitenaf.
Tim aarzelde één tel bij de herinnering aan Gabriëlles felle respons op een spontane aanraking van hem, dinsdagmorgen in de lift. Maar direct daarop bedacht hij hoe het gisteravond gevoeld had toen Amber zich tegen hem aan had genesteld in het Vliegend Tapijt — en zonder angst legde hij zijn handen troostend over de hare.
Haar schouders schokten; zacht en warm vielen een paar tranen op de rug van zijn rechterhand, die bovenop lag.
„Rustig maar, meisje,” zei hij. Hij voelde zich op een vreemde manier kalm terwijl hij tòch geroerd werd door Ambers verdriet, dat zowel om haar eigen situatie als die van Rosa leek te gaan.
Met zijn armen over het gesloten wiskundeboek en -schrift heen en zijn handen op die van Amber haalde Tim kalm adem, rustig wachtend tot het jonge meisje tot rust zou komen.
„Sorry,” snufte Amber na een paar minuten. „Dakkje.”
„Waarvoor?” vroeg Tim vriendelijk. Ze keken op bij het sonore geluid van de bel. Amber trok haar linkerhand onder het warme stapeltje vandaan en haalde een zakdoekje tevoorschijn. Tim vouwde intussen zijn armen op. Toen Amber klaar was en ze haar zakdoek verfrommelde zag hij hoe, ver achter haar, twee hevig blozende meisjes in stevig tempo langs de aula liepen. Het zakdoekje was net opgeborgen toen een blond krullenkopje met een rond brilletje uit dezelfde deur van de garderobe verscheen en even rondkeek. Het viel hem op dat haar blik even op Ambers achterhoofd bleef rusten — en toen op zijn gezicht, voordat ze zich in de nog heersende stilte tussen de tafels waagde. Tussen de rijen door liep ze in een zo recht mogelijke lijn op Amber en hem af. Tim twijfelde er echter geen moment aan dat ze naar háár op zoek was, al bleef ze hèm onderzoekend aankijken. Dit was zeker een klasgenootje.
Het meisje begroette hem met een kort knikje, toen ze vlakbij was. Hij beantwoordde haar groet evenredig.
„Amber?” vroeg ze toen voorzichtig. Aan de onderdanige klank in haar stem en de blos op haar gezicht maakte Tim op dat dit wel een héél verlegen meisje moest zijn. Amber keek inmiddels half om, ietwat schuchter vanwege de nog duidelijk zichtbare sporen van haar verdriet.
„Hoi,” mompelde ze. Het klonk niet afwijzend, maar ook niet bijster enthousiast.
Het krullenkopje bleef staan, de handen zenuwachtig vóór zich in elkaar gevouwen. Met die houding deed ze hem aan ‘The Sound of Music’ denken: …with jam and bread, herinnerde hij zich de tekst. Zij beet intussen op haar lippen en keek even opzij naar Tim, voor ze haar mond weer opendeed en opvallend zacht uitbracht: „Amber, wil je me euh... vergeven, alsjeblieft?”
Nu pas keek Amber ècht op. Ze stamelde: „Ver…vergéven? Waarom? Wat heb jij gedaan, dan?”
Het meisje keek even verbaasd, alsof het iets betrof dat wel bij Amber bekend zou zijn. Blijkbaar was dat niet zo, dus legde ze uit wat ze op haar kerfstok had: „Gisteren, toen ik die foto nam van Brenda en Karina?” Amber knikte afwachtend, terwijl de aula begon vol te stromen met medescholieren. Het meisje ging verder: „Ik wist wat ze aan het doen waren, daarom nam ik die foto. Ik wist óók wat er met jou zou gebeuren daardoor, maar ik was bang voor hùn… daarom heb ik je niet geholpen, maar ben ik weggegaan… heb ik je alléén gelaten… Dat was heel verkeerd van mij.”
„Maar… jij hebt mij juist enorm gehòlpen door me die foto te geven!” reageerde Amber. „Mij vinden — dat was voor iemand ànders bedoeld, geloof ik…”
Tim, positief verrast door Ambers kijk op de dingen, zag nòg een onderlipje trillen.
Néé, hè!? dacht hij melig. Niet nòg één, alsjeblieft! Wat heb ik gedáán, dat alle meisjes om me heen spontaan beginnen te huilen!?
Amber had het blijkbaar ook gezien, want plotseling schoot ze overeind en vloog ze het berouwvolle grietje om de hals.
Meisjes, verzuchtte Tim in stilte, al was hij blij voor Amber en het klasgenootje.
„Kunnen we even gaan zitten?” vroeg de laatstgenoemde nu, terwijl ze haar tranen achter Ambers rug om droogde. Tim vroeg zich al af hoeveel aandacht de meisjes daar stonden te trekken. Gaan zitten leek hem een verstandig plan. Het nieuwkomertje bekende schoorvoetend: „Ik euh… moet je nog wat vertellen, eigenlijk.”
Even later zaten ze met z’n vieren aan tafel. Heidi en Kitty waren door Amber aan Tim voorgesteld. Kitty had Ambers tas ingepakt en voor haar meegenomen. De rest van 2H hield zich tot Ambers opluchting afzijdig, nu er een bovenbouwer in beeld was.
Dat maakt vàst indruk, stelde ze zich dankbaar voor.
Inmiddels zocht Heidi naar een beginnetje. Kitty hielp haar daar onbewust bij, door spontaan op te merken: „Ik vond het echt vèt cóól wat je daarstraks deed, Heidi!”
Vragend keken Tim en Amber de aangesprokene aan. Die gaf een schuchter lachje weg.
Nu kon ze er niet meer onderuit…!

Gepost op 08-12-2010 om 20:46 uur
276 keer gelezen
<< Vorige in deze serie

Alle verhalen in deze serie (Keiharde dromen)
Alle verhalen van deze schrijver (EsQuizzy)



Door: Tines
Hahaha! Vèt cool!

Tims blik op `meisjes` is ook errug grappig!!!

Beetje korte reactie, sorry!
Gepost op 09-12-2010 Om 07:43

=)

Het gaat mij niet om de kwantiteit, Tines.

Gepost op 09-12-2010 Om 08:22

Door:
Leuk stukje, Esquizzy. Leuk ook dat Tim van de Sound Of Music houdt. Is een klassieker.

Euh, dat bubbelend blikje cola? Scary!
Gepost op 09-12-2010 Om 08:55
Dank je voor het compliment!

Euhm, even perspectief-vraagje: waaruit blijkt in deze post dat Tim van ‘The Sound of Music’ houdt? Voor hetzelfde geld was Manoucheca er gek op en werd hij er juist stápel van, of vindt zijn moeder dat het een essentieel onderdeel van zijn culturele opvoeding hoort te zijn! =)

...???

En wat is er beangstigend aan een blikje cola? =?
Als het niet bubbelt, is meestal de conclusie dat de prik eruit is... =P

Hihi!!! *grinnik*

Gepost op 09-12-2010 Om 09:12

Door:
Ik vind gewoon dat Tim ervan houdt. Elke welopgevoede tienerjongen met een beetje smaak houdt toch van de Sound Of Music, nietwaar?

Over dat blikje cola; ik vroeg me af of dat blikje bubbelde of de cola die er in zit. Ik denk dat ik het dan omschreven zou hebben als een blikje bubbelende cola.
Maar in de spreektaal wordt het vaak op jouw manier gedaan. Ik heb er alleen een grappig beeld bij in mijn hoofd. (En nou moet je die zin niet letterlijk nemen )

Gepost op 09-12-2010 Om 09:33

Tja, ik zal me inhouden. =D

Ik heb die woordvolgorde gekozen omdat het parallel loopt aan het beeld dat ik daar neerzet: een bubbelende bron / een bubbelend blikje cola. Spreektaal was daar eigenlijk niet eens echt een overweging. =)

Wat betreft Tims voorkeur: misschien komt dat ooit nog eens aan de orde. Kunnen we het hem vragen.

=)

Gepost op 09-12-2010 Om 10:22

Door: EsQuizzy
Trouwens, een blozend, aarzelend meisje met een onderdanige klank in haar stem moet wel héél verlegen zijn. Tòch!?



Gepost op 09-12-2010 Om 11:49

O, nog even een toevoeging in de tekst: de huidige locatie van Ambers spulletjes even verantwoord.

=)

Gepost op 09-12-2010 Om 12:17

Door:
Natuurlijk is ze dat.

Zou je de huidige locatie van je wijziging willen verantwoorden? Ik ken de tekst nog niet uit mijn hoofd.

Nog even over dat gebubbel. Begrijp ik het goed dat je doelt op de bubbelende bron van onrust wanneer de aula weer uitpuilt van de drukte?
Dan nog kun je de cola laten bubbelen in plaats van het blikje. Toch?


Gepost op 09-12-2010 Om 14:30

Nee, je begrijpt het volgens mij niet helemaal goed. Blijf binnen de zin en het beeld van de titel.

Verantwoording locatie: enkele rekwisieten uit Kd·304 lagen in Kd·306 nog in lokaal 12. Dat is nu opgelost, dankzij Kitty.

=)

Gepost op 09-12-2010 Om 15:11

Door:
Oke, ik snap m, de oase. De bron, het gebubbel. Maar dan nog zou ik een blikje niet laten bubbelen, maar de cola. Voor mij valt de zinssnede in de categorie *warm gebakken vis*. Bovendien is het gedeelte hier geen citaat. Ik heb gewoon een beetje moeite met de volgorde van de woorden.


Slimme Kitty!
Gepost op 09-12-2010 Om 15:43

Ik vind het fijn voor je dat het voor jou in die categorie valt. Warm gebakken vis is namelijk veel lekkerder dan “escargots au sel”. =P

Maar ik hoop dat je over je moeite heen kunt stappen. Soms helpt het om ervoor te kiezen om niet alles letterlijk te nemen. Het kan namelijk ook een handicap worden om je alles direct letterlijk voor te stellen. =(

*bloempje*

En ja, Kitty is heel slim!

=)

Gepost op 09-12-2010 Om 19:21

Door: inem
Ahhh... Ik vind deze post echt heel erg mooi...
Gepost op 09-12-2010 Om 21:23

Dank je wel, inem! =)

Gepost op 09-12-2010 Om 21:27

Door:
Ik zal mijn best doen er over heen te stappen, maar we kunnen ook gewoon accepteren dat we op sommige punten van mening verschillen en dat dat ook goed is.
We zijn uniek, nietwaar?
Gepost op 09-12-2010 Om 21:45

Inderdaad. Gelukkig wel.

=)

Gepost op 09-12-2010 Om 22:00

Door:
Mag ik niet vergeten.

Gepost op 18-12-2010 Om 19:22
Nee. Misschien is het een idee om een geel briefje op de afzuigkap te plakken.

=D

Gepost op 18-12-2010 Om 20:04

Door:

Gepost op 18-12-2010 Om 22:19

Door: Levanda
*Slaat met hand tegen voorhoofd* Eerst vergeet ik dat ik géén apostrofes mag gebruiken, vervolgens druk ik per ongeluk op backspace wanneer ik níet aan het typen ben, waardoor mijn browser vrolijk terug gaat naar de vorige pagina, daarmee mijn uitgebreide commentaar voor de tweede keer verwijderend.

Goed daar gaat ie dan:

Chapeau, Esquirrel.

PS: mijn commentaar was dus eerst uitgebreider, maar ik neem geen riscos meer.
Gepost op 07-04-2011 Om 22:53

Dank je wel, Levanda! =)

Gepost op 08-04-2011 Om 14:16

Door:
ik blijf nog steeds door lezen hahah
Gepost op 14-07-2011 Om 23:45

Dit werk is ingezonden op http://www.blocnoot.nl en blijft te allen tijde eigendom van de feitelijke auteur van het werk (of bloCnoot zolang de auteur niet kan worden teruggevonden). Zonder toestemming van de feitelijke auteur mag dit werk niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen. BloCnoot zal nooit toestemming geven indien de auteur niet teruggevonden kan worden. Mocht er sprake zijn van misbruik van de inhoud van het gepubliceerde werk op welke manier ook zullen er (in samenspraak met de auteur) stappen ondernomen worden.