 |
| ||||
|
Rosa was blij dat ze weer thuis in haar vertrouwde omgeving was, waar ze vertroeteld kon worden door haar ouders. Haar moeder installeerde haar direct bij thuiskomst op de bank met een plaid en, even later, een dampende mok warme chocolademelk op een houten stoof bij haar voeten. „Héérlijk, mam!” verzuchtte ze, terwijl haar moeder zich met een kop koffie in de zwartleren draaistoel tegenover haar nestelde. „Fijn om je weer thuis te hebben, meisje,” knikte haar moeder haar toe. „Het is hier zo heerlijk rustig,” waardeerde Rosa het contrast met het ziekenhuis, waar constant en op de meest onverwachte momenten mensen langs- en binnenliepen. Hier klonken het zachte tikken van de slingerklok en het gestoei van één van haar konijnen met een oud tafelkleed dat over de kooi heen lag. Ze leunde haar ingetapete bovenlijfje voorzichtig iets voorover om bij haar chocomel te kunnen — en tikte de volle stenen beker pardoes omver, die met een doffe klap op de verwarmde plavuizen in tweeën brak. Met een gil van schrik trok ze in een reflex haar voeten omhoog: haar linkersok droop van het hete vocht en de ongecontroleerde bewegingen zetten haar ribbenkast in brand, waarop ze het uitkermde. Fabiënne zette haar koffie scheutig neer en schoot haar dochter te hulp, die ze teder bij de schouders pakte: haar voorhoofd zacht tegen het ingespannen fronsende voorhoofd van het tienermeisje dat haar best deed haar ogen open te houden uit angst voor nog méér van de helse pijn. Rosa was dankbaar dat haar moeder niet in haar nog gevoelig blauwe schouders kneep. Langzaam kwam de pijn tot rust. Haar zompige sok voelde al lang koud en klam aan toen ze haar hoofd optilde, haar moeder betraand aankeek en met een heel klein stemmetje zei: „Ik dacht ècht dat ik die beker hàd!” „Ik weet het, meisje. Blijf maar zitten, ik pak wel even een theedoek,” suste haar moeder, terwijl ze Rosa haar sokken uittrok en opstond. Een mistroostige Rosa bleef achter op de bank. Ze voelde zich waardeloos. In het ziekenhuis was het haar ook een paar keer overkomen: misgrijpen vanwege het gebrek aan ruimtelijk besef als gevolg van de lompe pleister over haar rechteroog. Maar in het ziekenhuis mocht ze van zichzelf een foutje maken. Dáár mòcht ze last hebben van haar handicap! Hier thuis was het iets héél anders — tenminste, in haar beleving. Pas nu ze vol afgrijzen naar de gebroken mok in de lichtbruine plas afgekoelde chocomel zat te kijken, sloeg de mogelijke realiteit haar vol in het gezicht. Dat deed haar nog meer pijn dan haar verwondingen… Nooit meer diepte kunnen zien…, spookte het door haar hoofd. Nooit meer in een restaurant eten omdat ik altijd mijn drinken omvergooi! …Nooit meer 3D-films kijken! …Traplopen op de tast… Bang zijn voor stoepranden… Niet meer durven fietsen omdat ik geen afstanden kan inschatten — en geen snelheden! …Nooit een rijbewijs, waarschijnlijk… Zonder er iets tegen te kunnen doen, voelde Rosa hoe de opluchting van haar ontslag uit het ziekenhuis in hoog tempo werd vervangen door een steeds donkerder wordende regenwolk die ze daar wel op afstand had weten te houden. De overweldigende aandacht die uit de massa’s kaarten van haar familie, haar medeleerlingen en de meeste leerkrachten sprak, had daar flink bij geholpen. Maar nu staarden de helften van haar gesneuvelde beker haar aan als een verlammende, schijnbaar onontkoombare profetie over haar toekomst… Ze wist dat ze buitenshuis over het algemeen bekend stond als een grenzeloze optimiste — een beeld dat overeenkwam met haar karakter, en dat ze succesvol in stand hield. Het was juist hier, binnen de veilige muren van haar thuis, dat ze zo nu en dan behoorlijk wat moeite had met de instandhouding van dat schild, dat soms onder grote spanning stond door de onderlinge relatie tussen haar en — vooral — de oudste van haar broertjes. En met die zwakte in haar mentale harnas had ze dan óók weer grote moeite. Haar gedachten gleden verder af. En hoe zou ik eruitzien als de pleister eraf mag? Is mijn gezicht nu voor altijd lelijk geworden? Zal er óóit nog een jongen zijn die mij leuk vindt? Of gaan ze nou met een boog om mij heen lopen!? Haar moeder kwam teruglopen uit de open keuken, twee theedoeken en een handdoek in haar handen. Ze hurkte voor Rosa neer, raapte de druppelende scherven op en dumpte ze in de prullenbak. Toen drapeerde ze één van de theedoeken over de plas, waarvan het grootste deel direct werd opgezogen. „Zo, meis, dat was even schrikken. Kom maar even met je voeten, dan droog ik je even af.” „Geef maar, mam,” zei Rosa kort. „Doe ik het zèlf wel.” Fabiënne stopte middenin haar beweging en keek haar dochter vragend aan: „Weet je het zeker?” Rosa knikte stuurs, waarop haar moeder haar de handdoek gaf. Maar dat viel vies tegen: Rosa was behoorlijk lenig, maar ze kreeg het niet voor elkaar haar eigen voeten te bereiken… met een gefrustreerde grauw smeet ze de doek op de grond en stond ze op. Zo bruusk als ze durfde liep ze de trap op naar boven, naar haar slaapkamer. Fabiënne zuchtte eens, ruimde de gevolgen van Rosa’s ongelukje op en besloot haar dochter even rustig stoom af te laten blazen. Maar dat pakte anders uit. |
|||||
|
|
|||||
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Hopelijk kan ze na deze eerste schok wel wat positiever weer zijn... Het moet even wennen en dat is niet leuk, nee. Nu geen domme dingen doen, Rosa! 
Maar het blijft natuurlijk jóúw verhaal. (kon het niet laten, sorry 
)