Keiharde dromen 287 Trap Door: EsQuizzy Commentaar van de schrijver: Categorie: Drama / Roman Geschatte leestijd: ca. 3 minuten
Nauwelijks zat ze opnieuw met een kop verse koffie in haar favoriete stoel bij het raam of een luide klap op het terras vlak naast haar deed mevrouw Welder opschrikken. Ze wist ditmaal ternauwernood haar koffie te redden, waarop ze verbaasd naar buiten keek. Daar lag, onherstelbaar beschadigd temidden van een paar losgesprongen onderdelen… „Freds radio!?” mompelde Fabiënne verrast. Terwijl ze nog vol ongeloof naar de ontluisterde cd-speler stond te kijken, zeilde een glinsterend schijfje vanaf de bovenverdieping door de lucht om met een sierlijke boog in het grind terecht te komen — en daarna nog een paar. „Wat is hier aan de hand!?” ze liep naar de trap en riep naar boven: „Rosa!?” Er kwam geen antwoord. Wčl meende Fabiënne een zacht geluid te horen. Met een diepe rimpel tussen haar wenkbrauwen beklom ze de veertien traptreden naar de overloop. Daar stond ze stil: het geluid kwam samen met een koude luchtstroom uit de kamer van Fred — maar wat had Rosa dáár te zoeken? En wat bezielde haar om Freds spullen zomaar uit het raam te gooien!? Ze voorzag een slaande ruzie bij thuiskomst van hun jongste zoon, die intussen flink aan het puberen geslagen was en Rosa vaak het bloed onder de nagels vandaan wist te halen. En als er iets was waar Rosa op dit moment niet verstandig aan zou doen, dan was het ruzie maken met haar driftige broertje… Ze opende de slaapkamerdeur. In het open raam stond Rosa, haar hoofd rood van het huilen — en van ingehouden woede, herkende Fabiënne die lichaamshouding. Er verdween nog nčt een volgende cd voor een vliegtochtje voordat zij Rosa’s weinig karakteristieke actie onderbrak met een herhaling van het: „Wat is hier aan de hand!?” Rosa bevroor; hield haar snikken in en draaide zich langzaam om. Haar ene zichtbare oog was rood; er liep een tranenspoor over haar wang. Zodra ze sprak, besefte Fabiënne dat haar dochter grote moeite deed om zich in te houden, al was het duidelijk zichtbaar dat ze het het liefst uit zou willen schreeuwen… „Ik had mijn dagboek vorige week verstopt omdat ik gedroomd had dat Fred h-h-het van mijn kamer zou halen om erin te lezen,” vertelde Rosa, trillend van woede. Oh oh, dacht Fabiënne, die aanvoelde wat er ging komen. Rosa vervolgde: „Ik ging zonet naar boven omdat ik even wilde schrijven. Maar mijn dagboek lag niet meer op zijn plek.” Het meisje liep naar Freds bed en trok het kussen aan de kant. Fabiënne hield haar adem in: daar lag het zwarte schrijfboekje dat voor iedereen in huize Welder onbetwistbaar off limits was. Rosa pakte het op en hield het tegen haar borst. Ze zei: „Ik kan hem wel wat áándoen — maar ik kŕn niks zoals ik nu ben! Ik kan zelfs niet tegen hem schreeuwen omdat dat alleen mij zčlf maar pijn doet…!” Dat laatste klonk mismoedig, maar Fabiënne dankte de Heer in stilte voor deze positieve kant aan Rosa’s huidige handicap: ze achtte Rosa zeer zeker in staat om Fred op zó’n harteloze schending van haar privacy letterlijk aan te vliegen. Rosa vervolgde: „Zijn stereo was het enige waarmee ik hem kon ráken…” Fabiënne zuchtte eens. „Mijn dagboek, mam…,” ging Rosa breekbaar verder terwijl alweer een nieuwe traan haar wang betrad, „daar schrijf ik al mijn gedachten en veel van mijn brieven aan God in op! Mijn diepste gedachten en dromen… en dat heeft hij allemaal gelézen!? Dat gaat hem niets áán! Het voelt als een trap in mijn rug — ah!!!” Tijdens die laatste zin vergat Rosa zichzelf even. Haar stemvolume schoot omhoog, waarop ze ineenkromp en naar adem hapte. Instinctief nam haar moeder haar in haar armen. Fabiënne keurde Rosa’s eigenmachtige wraakactie zeker niet goed, maar enig begrip kon ze er wel degelijk voor opbrengen. Ze moest er niet aan denken, al was zij zelf dan enig kind, dat iemand háár tienerdagboeken zou hebben gelezen. Toch vond ze wčl, dat ze Rosa hier óók op moest aanspreken. Ze bad stilletjes om wijsheid in deze emotioneel zwaar beladen situatie. „Huil maar eens goed uit, meisje,” zei ze toen. „Ik begrijp hélemaal dat je zo boos bent — en dat je je woede nauwelijks kunt uiten op dit moment. Dat is ontzettend moeilijk voor je, liefje. En Fred heeft van jouw spullen af te blijven — en al helemáál van je dagboekje. Maar… jij óók van zijn spullen. Waarom ben je niet gewoon naar mij toe gekomen? Je vader en ik hadden toch óók wel een gepaste straf voor Fred kunnen bedenken?” Daar gaf Rosa geen antwoord op. Fabiënne wist ook wel dat dat niet nodig was: Rosa zou er op een gegeven moment uit zichzelf wel op terugkomen — als ze dat nodig vond. „Goed,” zei Fabiënne nu. „Hier is, wat mij betreft, genoeg over gezegd. Kom je naar beneden? Dan maak ik een nieuwe beker lekkers voor je klaar.” Terwijl Rosa voorzichtig de trap af schuifelde, vroeg Fabiënne zich af hoe ze Fred en Rosa vanmiddag uit elkaars haren zou kunnen houden…
Gepost op 02-10-2010 om 16:35 uur 138 keer gelezen

Alle verhalen in deze serie (Keiharde dromen)
Alle verhalen van deze schrijver (EsQuizzy)

Door: Tines

First! En tadaa: de aanleiding. Begrijpelijk... Ik vraag me af wat de link tussen beide dagboeken is en of die van Lidhia nu ook weer gevonden zal worden! Arme Rosa en moeder van Rosa...

Gepost op 02-10-2010 Om 16:42

Die "Yay voor Kd" op het Forum vind ik erg lief! =)

Gepost op 02-10-2010 Om 16:52

Door:

Als Rosa de situatie juist heeft geinterpreteerd, dan is het terecht dat ze zich boos voelt. Ik denk dat je haar emoties goed hebt omschreven. Maar het zou me niet verbazen als er een misverstand in het spel is. Wie weet hoe dat dagboek daar terecht is gekomen en daarbij komt; wat doet rosa op Freds kamer. En hoe weet ze in die zeer korte tijd haar dagboek daar te vinden? Ik ben benieuwd hoe dit verder gaat. Mooi geschreven weer.

Gepost op 02-10-2010 Om 18:43

(Een kleine wijziging in deze post gedaan omdat ik in het verleden de omschrijving van het gezin anders had dan ik nu in mijn gedachten hed (zo zie je maar hoe belangrijk het is om je eigen verhaal zo nu en dan terug te lezen en alles bij te houden): Timo is de oudste, nog boven Rosa, en Fred de jongste. Ze hebben allebei een eigen kamer.) Dank je, Kraanthia, voor het compliment! Je wilde Rosa realistischer hebben, wel, ik hoop dat ik daar in de laatste twee posts in heb voorzien. =) Deze post grijpt (voor het referentiekader) terug op Kd·50, waar Rosa haar droom omschrijft, en Kd·55, waar Rosa Gabriëlle over haar broers vertelt. Met de gegevens die ik in die twee posts heb neergezet is de sprong die Rosa hier maakt hopelijk beter te volgen. Ze vertelt hier in deze post zčlf tenslotte al hoe ze haar dagboek miste, welke conclusie ze daarbij trok — en waarom. Misverstand? Blijft mogelijk. Rosa is menselijk. *knipoog* =)

Gepost op 02-10-2010 Om 19:08

Door:

Heerlijk menselijk. Ik leer niet zozeer van een voorbeeld over hoe het goed moet maar meer van een voorbeeld over hoe je weer kunt opstaan nadat je gevallen bent. Ik ben blij dat ik dit realisme nu in jouw verhaal lees. Och, en of hier een misverstand in het spel is lees ik vanzelf. Ga aub snel verder. Youve got me curious.

Gepost op 02-10-2010 Om 19:33

Leuk! =)

Gepost op 03-10-2010 Om 19:38

Door:

Arme Rosa... Verdeeer~!

Gepost op 03-10-2010 Om 10:43

Mee bezig! =)

Gepost op 03-10-2010 Om 19:40

Door: EsQuizzy

« Meer interactie, ook daar denk ik over na. Het zou alleen niet echt interactie zijn omdat het steeds maar van één kant tegelijk kan komen. En ik moet wčl binnen de realiteit van mijn eigen verhaal blijven… Er zijn, zoals hierboven ook al gesuggereerd, wel deglijk links tussen de beide verhalen maar die zijn nog niet direct even duidelijk. Zo zit dit verhaal in elkaar… Ik ben wčl blij dat je van allebei de verhaallijnen kunt genieten. Blijf dat vooral doen, zelfs als je niet veel interactie ziet.

Gepost op 03-10-2010 Om 20:15

...But: I still have a few cards up my sleeve. =D Oh, and: do you remember the slogan "more than meets the eye"?

Gepost op 04-10-2010 Om 09:56

Door: EsQuizzy

@AW: Zie de volgende post.

Gepost op 04-10-2010 Om 13:54

Door: EsQuizzy

Ik bedacht trouwens nog iets. Als je met vijftig op een binnenweggetje rijdt, ben je eerder geneigd om je ramen open te draaien. Daarmee wordt de kans wčl groter dat je opstuivend zand in je ogen krijgt.

Gepost op 05-10-2010 Om 11:11

Dank je, Linda! =) ...Heb je ervaring met dergelijke situaties? =(

Gepost op 06-10-2010 Om 14:26

Door: Linda

Ik had een broer die het ook een sport vond om mijn dagboek te vinden

Gepost op 06-10-2010 Om 14:50

Dus jij vindt Rosa’s reactie realistisch?

Gepost op 06-10-2010 Om 14:52

Dit werk is ingezonden op http://www.blocnoot.nl en blijft te allen tijde eigendom van de feitelijke auteur van het werk (of bloCnoot zolang de auteur niet kan worden teruggevonden). Zonder toestemming van de feitelijke auteur mag dit werk niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen. BloCnoot zal nooit toestemming geven indien de auteur niet teruggevonden kan worden. Mocht er sprake zijn van misbruik van de inhoud van het gepubliceerde werk op welke manier ook zullen er (in samenspraak met de auteur) stappen ondernomen worden.