 |
| ||||
|
De halve minuut die Den Engel daar bewegingloos stond, leek eindeloos te duren. Eindeloos, terwijl hij zich gespannen realiseerde dat de gang veel te lang was om door te lopen — en veel te kort om genoeg afstand tussen hem en het mogelijk dreigende gevaar te creëren. Eigenlijk was het niet de gang, die hem de zekerheid gaf dat er iets niet in de haak was. Wat hij zàg, bevond zich buiten, achter de deuren aan het einde van de gang. Buiten die deuren was een metalen rooster, dat daar speciaal geplaatst was om zo veel mogelijk vuil van schoenen buiten te houden. Dat rooster stond nu rechtop, en leunde tegen het glas aan met een prop stof — Den Engel meende dat het een muts was — ertussen. Voor zover hij wist, bood de diepe open ruimte onder het grijsstalen frame geen toegang tot het gebouw. Maar ja, had hij ooit reden gehad om dit te controleren? Hij kon morgen de tekeningen van het gebouw er eens op nalopen, maar dat zou hoe dan ook mosterd na de maaltijd zijn… Hij vroeg zich af of dit misschien een zwakke plek was in de inbraakwerendheid van de school, maar als er een inbreker binnen was, waarom was het alarmsysteem dan niet afgegaan? „Ja, Gabriël,” herinnerde hij zichzelf spottend. „Wakker worden! Dat heb je zèlf net uitgeschakeld.” Dat betekende dat de inbraak nog maar nèt begonnen kon zijn — àls er al eentje aan de gang was. Hij bedacht dat het waarschijnlijk veiliger zou zijn om naar buiten te gaan: als zich een situatie zou voordoen waarin hij om hulp moest roepen, zou hij daar honderd procent meer kans hebben dat iemand hem hoorde. „Bescherm me, Heer,” fluisterde hij, waarop hij naar de klapdeur terugschuifelde terwijl hij zijn blik onafgebroken op het rooster gericht hield, schichtig verdacht op welke beweging dan ook. Hij had genoeg zelfkennis om zichzelf géén held te vinden, en hij had er geen behoefte aan om die status vannacht te gaan verdienen. Langzaam sloot hij de deur achter zich, tot de verticale zwartrubberen strips elkaar weer raakten. Langs de bar lopen was een weinig risicovolle actie: de bar lag teruggetrokken om ruimte te maken voor de vele op hun beurt wachtende leerlingen tijdens de pauzes. De deur naar de garderobe echter was een slordige vijf meter voorbij de bar — wilde hij die bereiken, dan zou hij onherroepelijk in het volle zicht van de toch-niet-zo-diep-slapende gang komen. Aan het einde van de toonbank stopte hij bij de muur, waarna hij langzaam voorover boog en herademde. Alles zag er nog precies zo uit als hij het aangetroffen had. Nu nog naar de garderobe lopen… daar was nog best wat lef voor nodig. Hij dacht aan zijn eigen woorden en mompelde: „Laat maar eens zien dat je zelf óók ballen hebt, Gabriël!” Hij herinnerde zich zijn eerste zwemlessen. Verstand op nul en hup! — erin! Heel kwetsbaar voelde hij zich terwijl hij de korte afstand overbrugde — alsof de gang achter de klapdeuren hem ineens in de rug zou kunnen steken. Haastig schoot hij de garderobe in. „Pfffff!” Als een ballon liep hij leeg. Hij had het tot zover gehaald! „Eben Haëzer,” mompelde hij met een droge humor die hem zelf verbaasde. „Tot hiertoe heeft de Here ons geholpen.” Nu om het gebouw heen, en kijken of hij dichter bij het open staande rooster kon komen. Doordat hij de route achterom genomen had, via de garderobe, zou hij van een onverwachte en onverlichte kant komen. Zo was de kans dat hij zèlf werd opgemerkt het kleinst. Zodra hij de buitendeur opende en op het besneeuwde gras stapte, kalmeerde zijn hartslag aanzienlijk, al merkte hij nog wel duidelijk hoe de adrenaline effect had op zijn zintuigen en alertheid. „Dàt alarmsysteem is in ieder geval niet uitgeschakeld,” merkte hij droogjes op. „Integendeel zelfs…” Scherp keek hij langs alle ramen van die kant van het gebouw. Nergens waren bewegende lichtbogen of behoedzame schaduwen te bekennen. Hij hervond zijn zelfvertrouwen, waarmee ook zijn nieuwsgierigheid aan intensiteit terugwon. De spanning was echter nog niet voorbij: hij stond op dit moment in het volle licht van de halve maan, die juist even een stuk open water tussen twee grote bladeren leek te hebben gevonden en hem leek aan te wijzen zoals hij daar stond, zonder enige bescherming. Stil leunde hij tegen de koude wand tussen twee van de enigszins vooruit stekende witstenen kolommen van het gebouw, dat op dit punt slechts de begane grond telde. Links van hem torende het hoofdgebouw, de grootste en hoogste vleugel, boven hem uit met daaraan vast en dwars erop één van de gymzalen. Rechts van hem lag de Science Wing, zoals sommige leerlingen het Ervaringscentrum tegenwoordig noemden. Dáár liepen nu misschien inbrekers in rond… Een hoogst onplezierig idee. Hij keek weer vóór zich, waar het maanlicht het vreemde patroon tussen licht en donker in een schijnbaar buitenaards landschap van door de wind gladgetrokken curven bespeelde. De natuur had hier, op het vlakke sportveld tussen de schoolgebouwen en een woonwijk in, vrij spel. Zelfs terwijl hij hier stond en een bewuste poging ondernam om van het gravelveld te genieten zoals hij zich in eerste instantie had voorgenomen, zag hij hoe een paar van de witte vlakken door een harde windvlaag van vorm veranderden. Een schaduw gleed over de kalme vlakte naar hem toe: een nieuwe wolk verborg hem voor de spiedende blik van de maan en creëerde een lichte duisternis waarin hij zich vrijer zou durven te bewegen. Hij keek eens langs de muur naar rechts. Hij zou nog het beste vlak onder de ramen door kunnen lopen, als hij bij de grens van iedere ruimte maar goed oplette. Zodra hij de blinde muur aan de kopse kant van het Ervaringscentrum bereiken zou, was hij uit het zicht voor alle ruimten aan die kant van de school. Hij keek nog eens goed alle ramen langs. Niets verdachts te zien. Voorzichtig zette hij enkele stappen; keek toen voorzichtig door het raam het kantoor van de administratie binnen. Daar was zo te zien alles stil. Gauw liep hij verder tot aan de volgende wand. De nu volgende ramen behoorden toe aan de bibliotheek. Ook hier gluurde hij naar binnen om zich ervan te verzekeren dat hij niet gezien zou worden, maar ook hier leek de kust veilig. Hij sloop zo snel hij kon langs de met boekenkasten gevulde ruimte. Op deze manier bereikte hij binnen enkele minuten de hoek die hem in veiligheid zou brengen. Hij glipte er omheen en drukte zich rillend van kou en spanning met zijn rug tegen de hoge, grijze muur aan. Eerst even uitblazen nu, dacht hij, en hij keek omhoog waar een vaag lichtend, zilvergrijs lint de contour aangaf van de wolk die hem dekking gaf. Het zou nog even duren voor de maan het eerste gaatje in het wolkenveld zou kunnen benutten. Den Engel bedacht dat hij beter meteen verder kon gaan. Hij keek naar rechts — en schokte zo heftig van de schrik dat hij een ongecontroleerd geluidje maakte. Hij zag het duidelijk tegen de lichte bakstenen bij de andere hoek van de buitenwand, al vervaagden de struiken die daar voorbij stonden de rest van het silhouet in het duister. Daar stond iemand tegen diezelfde muur geleund! En die iemand draaide zich bliksemsnel naar hem toe in reactie op zijn geluid…! |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||||||||||||||
Iemand haalt de pen weer uit het rooster. 
