 |
| ||||
|
“Mariena meisje, kom je?” Mathilde stond onder aan de trap die naar Mariena’s kamertje leidde. Daar lag het meisje op haar bed. “Ja, mam, ik kom zo!” Met een zucht legde ze het pakketje blaadjes weg dat ze aan het lezen was. Dierenfabels. Een vos haalde allerlei streken uit, waar de andere dieren het dupe van werden. Ze had ze een maand geleden voor haar elfde verjaardag gekregen. “Mariena, schiet toch op. We kunnen Hannah niet laten wachten.” “Ik kom al!” Ze griste haar mantel van de stoel en rende de trap af. Bij de keuken haalde ze haar moeder weer in. “Je bent ook nog geen steek veranderd, Mariena. Vroeger draafde je ook altijd heen en weer,” glimlachte haar moeder. “Wie van Hannahs kinderen was er nu ziek?” “De jongste, Jeanne.” “Is het ernstig?” “Dat weet ik nog niet. Als het ernstig en besmettelijk is, moeten de gezonde kinderen met ons mee.” Het was donker en benauwd in de boerderij van Hannah en haar man Ties. In de bedstee waar normaal Ties en Hannah sliepen, lagen nu twee kinderen. Naast Jeanne was Mart blijkbaar ook ziek geworden. De andere kinderen had Hannah wijselijk naar buiten gestuurd, na ze verboden te hebben met andere kinderen te spelen. Naast de koorts die Hannah gealarmeerd had, had Jeanne nu ook rode vlekken in haar gezicht en hals. “Mariena, ga naar buiten, het zijn de mazelen,” riep Mathilde haar dochter toe, want in al haar elf jaren had het meisje nog nooit de besmettelijke ziekte gehad en dat wilde Mathilde graag zo houden. “Hannah, Marieke heeft de mazelen toch al gehad?” Hannah knikte, ze zag nog wit van de schrik: haar eerste zoon was gestorven aan de ziekte, haar dochter had het gelukkig overleefd. “Mariena, ga Marieke halen. Hannah, je kinderen kunnen hier niet meer blijven. Er is een grote kans dat ze dan ook de mazelen krijgen, als ze het al niet hebben. Ze moeten met ons mee naar het kasteel.” Hannah knikte witjes. “Marieke!” Mariena holde naar het meisje toe. “Hmmm?” Mariena’s roodharige leeftijdsgenootje draaide zich weg van haar broertje en zusje. “Jeanne en Mart hebben de mazelen. Ik heb ze nog niet gehad, dus mijn moeder wil dat jij gaat helpen.” Bij het woord ‘mazelen’ was ook Mariekes gezicht nog witter dan het was. Ze holde naar binnen, om direct hoor hoofd weer uit de deuropening te steken: “Mariena, jullie moeten de wagen klaarmaken!” Mariena knikte en wende zich tot de anderen. “Jeanne en Mart hebben de mazelen. Als jullie hier blijven krijgen jullie het waarschijnlijk ook. Daarom moeten jullie met ons mee naar het kasteel. Marieke blijft hier, want die heeft de mazelen al gehad.” “Maar ik wil helemaal niet!” riep Hazel uit, de jongste van het stel. “Ik wil hier blijven, bij mama en Marieke en Mart en Jeanne!” Mariena ging op haar hurken zitten om het zesjarige meisje aan te kijken. “Het is niet voor lang.” Ze wilde haar vertellen dat het allemaal weer goed zou komen met Mart en Jeanne, maar net toen ze voor die zin haar mond open deed, bedacht ze dat het misschien een leugen zou kunnen worden. Haar gezicht betrok, en blijkbaar viel dat Hazel op, want de tranen stonden in de ogen van het meisje. Hazel huilde geluidloos op weg naar het kasteel. Mariena had haar op schoot genomen. Zelf had ze dan wel geen broertjes en zusjes, maar ze kon zich voorstellen hoe vreselijk het moest zijn om weg te moeten bij je familie, niet wetend of je ze levend terug zou zien. Op dat moment wist ze nog niet dat ze in de toekomst in diezelfde situatie zou komen. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||