 |
| ||||
|
“Mama, ik heb een nieuwe rok nodig!” Mariena stond voor haar moeder en wees naar de scheur van zeker twee handbreedtes die ze net in haar rok gevallen was. Haar moeder keek op van haar borduurwerk en zuchtte. “Mariena, dat is nu al de zoveelste rok die ik moet herstellen.” “Maar hij is toch te kort.” Ja, daar had haar dochter gelijk in. Ze was zo snel gegroeid in de laatste twee jaar. De rok die op haar zevende nog net even te lang was, was nu al echt te kort. Bovendien zaten er allerlei herstelde scheuren en gaatjes in. En hoewel ze haar dochter graag wilde opvoeden als een gewoon meisje, kon ze de dochter van de landheer toch echt niet in kapotte kleren laten rondlopen. “Weet je wat, Mariena, binnenkort worden de schapen weer geschoren, dan zoeken we wol uit, die Kars in een mooie kleur zal verven. Dan zal ik je leren hoe je zélf je kleren kunt maken.” Mariena glunderde. Mariena’s voet ging stevig op en neer en het spinnewiel draaide lustig rond. Met een aantal vrouwen zaten ze in een kamer van het kasteel de wol tot draden te spinnen. Op de klos van Mariena zat al een flink stuk draad. Het had even geduurd voor ze de slag te pakken had, maar nu ging het razendsnel. Ondertussen probeerde ze te beslissen welke kleur ze wilde. Van haar moeder mocht ze twee rokken maken, dus kon ze twee kleuren kiezen. Tot nu toe had ze altijd blauw aangehad: de wede, die in de kleur gaf, kwam veel voor langs de rivier. De meekrap die nodig was voor een rode kleurstof, moesten ze van de markt halen. Met uienschillen en hop kon ze een gele of oranjebruine kleur krijgen. Blauw, rood, geel, oranje, bruin. Blauw, rood, geel, oranje, bruin. Blauw, rood… Rood! Ja, ze wist het zeker, ze wilde een rode rok. Blauw, geel, oranje, bruin. Blauw, geel, oranje, bruin. Nee, geen bruin, dat was zo saai… Blauw, geel, oranje. Blauw, geel, oranje. Hm, geen geel. Narcisgeel was mooi. Het geel van de wedebloemen ook. Maar het geel dat van de uienschillen kwam… Nee, dat was niet mooi. Blauw, oranje. Blauw, oranje. Blauw. Blauw werd het weer. Ze verving de volle klos door een lege. Haar moeder kwam de kamer binnen. “Weet je al welke kleur het wordt?” Mariena knikte en bleef naar haar werk kijken. “Mariena, denk aan je manieren!” waarschuwde haar moeder. Vroeger had ze er nooit zo opgelet, maar de laatste tijd probeerde Mathilde haar dochter het gedrag bij te brengen dat bij haar stand paste. Richard had een brief ontvangen uit naam van de koning. De belastingen waren wéér omhoog gegaan, en ze betaalden eigenlijk al weinig. Dat kwam omdat ze delen van de oogst verborgen: vrijwel iedere boerderij had een geheime kelder. Meestal onder de hooischuur, met een ingang in het bewoonde deel. De kans was groot dat ze een toezichthouder zouden krijgen, zo niet nu, dan wel in binnen een aantal jaar. Hij zou ervoor zorgen dat de koning precies zoveel schatting kreeg als hem betaamde. En als die man er zou zijn, moest Mariena zich goed weten te gedragen. Daarom was het belangrijk dat ze zich nu beter leerde gedragen. “Je weet:” “dat ik altijd met woorden antwoord moet geven en mensen moet aankijken.” Ze hield op met spinnen en keek haar moeder aan. Die miste duidelijk nog wat in haar antwoord. “Oh, en dat ik mensen niet mag onderbreken.” Beschaamd pakte ze de draad weer op. “Weet je al welke kleur het wordt?” “Ik denk een rode en een blauwe.” “Mooi. Ik zie trouwens dat je al een flinke draad hebt.” Mathilde pakte de spoel op en begon de woldraad af te rollen en tot een bolletje te wikkelen. De lege klos legde ze bij Mariena. Zelf ging ze ook achter een spinnewiel zitten. Met vaardige vingers voegde ze steeds een klein beetje wol toe. Razendsnel ging het, sneller dan bij wie dan ook uit de kamer. Mariena voelde dat haar vingers begonnen te verkrampen. Ze hield op en strekte ze. Het deed een beetje zeer. Nu ze even gestopt was, merkte ze ook dat haar been pauze verlangde. “Moeder, mag ik even stoppen?” “Ja, ga je gang maar Mariena.” Na een korte pauze van heen en weer rennen over de binnenplaats, achter een hoepel aan, toog Mariena weer aan het werk. Tegen de avond was ongeveer een derde van alle wol tot draad gesponnen. Tegen de tijd dat de helft van de wol gesponnen was, zouden ze het gaan verven. Tenminste, dat wat blauw, geel, oranje of bruin moest worden. Als echt al de wol gesponnen was, werd het overbodige deel verkocht op de markt. Dan zou ook de meekrap ingekocht worden voor de rode kleding. Maar omdat dat nog een paar dagen zou duren, zou ze eerst de rok gaan weven. Mariena hing met haar neus boven de ketel met meekrap. “Bweh! Dat ruikt nu niet bepaald lekker.” Haar moeder lachte, en roerde nog een keer door de rode soep. “Nee, klopt. Maar straks ruik je er niets meer van en heb je wel een prachtige rode rok! |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||