 |
| ||||
|
Experience… The accumulation of knowledge or skill that results from direct participation in events or activities. Gabriëlle trok haar rechtermondhoek iets omhoog en maakte een goedkeurend geluidje. Die omschrijving was precies wat ze zocht. Een volgend klikje met de muis; een ander getypt woordje. Exchange… Haar favoriete Engelse taalprogramma vervaagde het vorige woord en schoof ‘exchange’ ervoor in de plaats. Ze glimlachte om die plastische uitbeelding van de betekenis ervan. Direct vormde zich de gebruikelijke wolk van relevante woorden om het gecentreerde hoofdwoord heen. In de rechterkolom las ze, met haar lippen stijf op elkaar: The act of putting one thing or person in the place of another. Even lichtten haar ogen op. Dit kon ze goed gebruiken! Engels. Al vanaf de lagere school was het Gabriëlles lievelingsvak geweest, en het was het enige vak waarvoor ze ‘huiswerk maken’ bijna altijd meer leuk dan vervelend vond. Ook nu weer zat ze met haar boek, de laptop, een schriftje, wat losse kladblaadjes en haar oude woordenboek over haar bureau gebogen. Het lesboek stond schuin overeind en leunde geopend met de rug tegen de muur; het woordenboek lag op haar schoot. Eigenlijk was het ten dele een vlucht — net als de muziek. Ze zocht naar mogelijkheden om even ergens anders aan te denken; even anders mee bezig te zijn dan de complete verkeerschaos in haar hart en hoofd. Dáár kwam ze niet uit. Trouwens, zodra ze daaraan dacht blokkeerden haar emoties nu ook volledig… Ze wilde er op dit moment niet aan denken: ze had iets beters te doen, vond ze. Met de nodige inspanning wist ze zich op haar zelfopgelegde taak te concentreren. Ze moest zich inhouden om niet mee te praten met de woordjes die ze opzocht en wat ze las en schreef. Ze wist dat prinses Lidhia het niet kon lezen maar het wèl zou kunnen verstaan, en juist dat wilde ze nu voorkomen! Ze had vandaag in werkelijkheid helemaal geen huiswerk voor Engels, maar dat ging Lidhia niets aan. De eigenlijke reden dat ze zogenaamd aan een opdracht voor school werkte was namelijk een tactische: het zou Lidhia op deze manier niet opvallen dat zij een gedicht voor de prinses aan het schrijven was. Maar dan moest zij wèl haar mond houden, want ze wist uit ervaring dat Lidhia via haar bewustzijn het gesproken Engels wel degelijk kon vólgen — al had ze geen beeld bij veel woorden. Daar was ze achter gekomen toen Lidhia haar naar een plaatje van ‘horses’ had gevraagd, de nacht nadat zij Wild Horses had beluisterd, afgelopen maandag. Het had haar verbaasd, omdat zij en Lidhia elkaars gedachten niet meekregen. Blijkbaar werkte het anders met het verstaan van aangeleerde vreemde talen. Ze vond het jammer dat Lidhia alleen haar eigen taal kende. Zo kon ze niet zèlf ervaren hoe het zou zijn om een andere taal dan het Waterlings via Lidhia te verstaan… Zo nu en dan bladerde ze wat in haar glimmend groen gekafte lesboek; las een paar krantenartikelen of opdrachten die niets met haar gedicht te maken hadden. Lidhia kende het boek inmiddels van haar èchte huiswerkopdrachten. Het rookgordijn moest in stand gehouden worden, en het kwam goed uit: nu kon ze even wat vooruitwerken. „Even de mail checken,” mompelde Gabriëlle, waarop ze G-mail opentrok in haar browser. „H’m. Niks nieuws,” bromde ze, maar haar oog viel op de link naar de map met Spam, waar tussen haakjes het getal ‘31’ achter vermeld stond. Ze klikte de Spam-map aan om hem weer eens leeg te maken. Hé! Er stond een oud bericht in dat van het Vivaldi College afkomstig was. Blijkbaar was het door de server als ongewenste mail gemarkeerd. Ze opende het mailtje en schrok even onaangenaam: het was een kort berichtje van meneer Ter Heerdt — over dat hij op haar had zitten wachten toen zij ziek naar huis was gegaan. Wanneer was dat geweest? Vorige week dinsdag of zo? „Oud nieuws,” concludeerde ze, opgelucht haar schouders ophalend. Met twee muisklikken was de map weer leeg. „Opgeruimd staat netjes,” vond ze. Hoe minder aandacht ze van Ter Heerdt kreeg, hoe liever het haar was. De grijsbruine kladblaadjes op haar blank geverniste houten bureau stonden vol met korte zinnetjes, waarin een aantal woorden alweer vakkundig doorgekrast waren. Ze zocht naar woorden uit haar eigen wereld waar Lidhia wèl de betekenis van zou kunnen doorgronden. En het moest nog een betekenisvol, mooi gedicht worden óók. En een strak aantal lettergrepen, had ze zichzelf ten doel gesteld. Haar keuze voor het Engels was gauw gemaakt: Lidhia had duidelijk aangegeven dat ze het zo grappig vond om verschillende talen uit de luchtwereld te kunnen volgen — tot op zekere hoogte. Is het ‘differing’ of ‘different’? vroeg ze zich af. Wat is het verschil eigenlijk? Ze typte weer wat; roetsjte met één hand door haar woordenboek. Oh, begreep ze even later. ‘To differ’ is dus de werkwoordsvorm van het bijvoeglijk naamwoord ‘different’. Okay. Met pen werd een nieuw zinnetje aan het kladpapier toevertrouwd. Waar zou Lidhia nu aan denken? vroeg ze zich intussen af. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||||||||||||
):
Goed dat ze die gelijk weg doet!
