 |
| ||||
|
„Er is nòg iets wat ik je wilde laten zien,” zei Tim, waarna hij Amber voorging de zoldertrap op. Zijn moeder had hem bewust gemaakt van de reden achter haar opmerking over traplopen en galanterie, en daarom nam hij de trap in slechts een paar grote stappen. Met zijn beide handen trok hij zich handig op aan de steunbalken van de balustrade: zo sloeg hij de laatste twee treden met een sprong over om met een plof op de zolder terecht te komen, waar hij een stap naar rechts deed om Amber op te wachten en haar de ruimte te geven. Het meisje volgde hem rustig maar nieuwsgierig terwijl hij het licht aanknipte: een los in de ruimte hangend peertje, direct onder de nok. Tim leidde Ambers blik met geopende, vlakke hand naar links. „Oh!” Ambers ogen lichtten op terwijl ze naar het overwegend paarse gevaarte stapte dat aan twee metalen krulhaken tussen de dakspanten hing. „Een hangmat! Die is groot, zeg!” „Mooi, hè?” vond ook Tim, die vanaf zijn plekje naast de balustrade blij was met Ambers reactie op het bonte kleed. Een herinnering kleurde zijn stem dof: „Wij noemden ’m altijd ‘het Vliegend Tapijt’.” „Hihi, toepasselijk!” lachte Amber, die haar hoofd op de matte klank in Tims stem even naar hem toe draaide. Hij stond van haar weg te kijken. Amber draaide zich terug en verder, om zijn blik te volgen. De vloer in de hoek lag verscholen onder een zee van foto’s in een strakke, bijna dwangmatig aandoende lay-out. De hangmat verdween in de achtergrond. Amber liep richting het vloermozaïek, maar hield direct haar enthousiasme in zodra de eerste beelden tot haar doordrongen. Stil stond ze te kijken, maar al gauw zat ze op haar hurken. „Manoucheca,” zei ze met haar zachte stem. Het was geen vraag. „Ja,” zuchtte Tim, die met de handen in de zakken naast Amber kwam staan en eens zuchtte bij het palet van enkele honderden foto’s van hem en zijn zusje. „Ze is mooi, Tim,” vond Amber vol bewondering voor Manoucheca, die praktisch een meisjesversie van Tim was geweest met halflang, donker golvend haar dat een iets fijner, zachter gelijnd gezichtje dan het zijne omlijstte. „Tjonge, ze lijkt ècht veel op jou!” Amber liet de beelden stil op zich inwerken. Tim gunde haar rustig de tijd en maakte zelf van de gelegenheid gebruik om te meten of de foto’s hem nog steeds zo raakten als die middag het geval was geweest. Misschien kwam het door Ambers afleidende aanwezigheid, maar het voelde… anders, dacht Tim. Verder weg… Amber leek alle foto’s één voor één te bekijken — en reageerde op de plaatjes die haar het meest aanspraken. „—dat déze hangmat?” vroeg ze, wijzend op een zwart-wit prent van de tweeling, op de rug liggend met de voeten naast het hoofd van de ander. Ongeveer negen jaar waren ze hier, schatte Amber. Tim, achter Manoucheca, lag recht naar boven te kijken met een eigenwijze grashalm tussen zijn lippen terwijl zijn zusje vanuit de linkerkant van de foto de kijker toelachte. „Ja,” bevestigde Tim Ambers vermoeden. „Jullie waren gebodypaint!” ontdekte Amber, die zich even voorover boog om dat detail van dichtbij te bekijken. „Leuk! Had jullie moeder dat gedaan?” „Nee,” glimlachte Tim bij de herhaling van die vrolijke herinnering. „Wij zelf: ik háár, zij mij. Hier is een foto van ons in actie met de verf, en… dáár eentje van het resultaat.” Amber keek even naar de aangewezen kleurenfoto’s, die op heel andere plaatsen in de fotovloer terecht waren gekomen. Manoucheca was versierd met een kinderlijk konijn; Tim droeg een simpel Superman-logo op zijn borst. „Die foto van jullie in de hangmat vind ik echt héél mooi,” keerde Amber naar de zwart-wit plaat terug. Tegen de wazige, lichte achtergrond kwam Tims profieltje in haarscherp contrast uit; Manoucheca’s guitige lachje zweefde dichterbij op de grens van de scherptediepte. „Dit is echt zo’n foto om te laten vergroten en op je kamer te hangen. Je moeder is goed! Ik zie dit veel liever dan die strakke, emotieloze foto’s! Weet je wat ik zo leuk vind?” „Nou?” gaf Tim de standaardreactie op die vraag. Amber keek op. „Je ziet dat jullie er echt plezier in hebben.” „Hadden we ook,” knikte Tim met een subtiele correctie in de tijdsbepaling. „Het was één van onze favorieten: ‘fotosessie met mamma!’” „Snap ik wel, als ik dit zo zie,” gaf Amber stilletjes toe. Zwijgend keken de tieners nog even naar de vele foto’s. „En daar heb je Tosha als pup,” zag Amber plotseling. „Wat een poepie! En — aaah! — in de regen!” Tim grijnsde weer bij het zien van de verregende jonge hond, met de tong uit de bek rennend tussen twee pré-tieners. De fotocamera was duidelijk schuin gehouden bij het nemen van deze foto, wat een actief effect aan de speelse compositie gaf. „Jullie hebben veel foto’s gedaan met die hangmat, zeg!” inventariseerde Amber intussen. „Tja,” mijmerde Tim. „D’r zitten ook veel herinneringen aan.” „Hmmm,” reageerde zij. „Maar misschien is het óók goed om er nieuwe herinneringen bij te gaan maken.” Hij slenterde terug naar het Vliegend Tapijt; ging er zijdelings op zitten en keek naar Amber, die intussen op één knie voor de horizontale galerij zat. „Misschien ben ik daar onbewust al mee begonnen,” mijmerde hij. Hij nam Ambers lange blonde haar in zich op, zoals het speels langs haar oren en over haar schouders en rug viel… Zijn ogen dwaalden naar beneden over haar witwollen, pluizige coltrui, die voor deze voorovergebogen houding nèt iets te kort bleek te zijn: er piepte een klein randje van haar onderrug onderuit. Het viel hem op dat haar ondergoed niet boven haar donkerblauwe spijkerbroek uit kwam, dankzij haar stijlvolle, meisjesachtig verhullende kleding. Gelukkig, vond hij. Veel leuker zo. Veel subtieler. Weer verder speelde zijn blik. De lichtelijk donkerder getinte zool van haar roze besokte linkervoetje, dat in haar schaduw overzij op de grond lag en waar ze zo ongeveer bovenop zat… De donkere spijkerstof met de roze-met-lila bloemmotiefjes op de achterzakken… Er was zelfs met groen een bladmotiefje omheen geborduurd, compleet met krullende ranken, zag hij nu… Een mooi figuurtje op een mooi figuurtje, waardeerde hij met een ondiep glimlachje. Hij droomde even weg; betrapte zichzelf er ineens op dat hij zich in gedachten voorstelde hoe ze er in die huidige houding uit zou zien… au naturel, zoals hij haar vanmiddag op dat bureau had zien staan… Hij schudde zijn hoofd in zelfcorrectie, en keek de andere kant op. Te laat: zijn lichaam reageerde alweer op het mentale beeld dat zoals altijd juist moeilijker vervaagde naarmate hij het met meer wilskracht probeerde… Hij haatte het licht ontvlambare karakter van die onpraktische reflex in zijn kruisstreek — schaamde zich ervoor al vond hij het gevoel op zich niet geheel onprettig. „Wéér fout, Tim!” fluisterde hij zichzelf bestraffend toe, en hij liet zich met een diepe zucht opzij vallen om met een eenvoudige draaibeweging op zijn rug in de kleurrijke hangmat terecht te komen. Net als vanmiddag, toen Gabriëlle ineens om mijn nek hing… Bij het felle licht dat hem nu rechtstreeks in de ogen scheen dacht hij: Ik moet gauw eens een lampenkap hier op zolder maken. Of is dit een herinnering voor mij aan Gods licht, dat overal doorheen schijnt en de verborgen gedachten van ieder mens onthult? Waarom kon hij niet gewoon van het artistiek mooie van een leuk ogend meisje genieten zonder dat zijn lichaam zijn gedachten een erotische kant op dwong? …Of was het andersom? Waren het zijn gedachten die zijn lichaam daarin stuurden? Maar vroeger had hij daar toch óók geen last van!? Kon hij dat effect maar uitschakelen of zo. Het ontdeed in zijn beleving het mooie van het lieve. Dat vond hij zo jammer… En het werkte hoe dan ook op zijn humeur, merkte hij — en niet voor de eerste keer. Hij sloot zijn ogen; probeerde het harde licht buiten te sluiten. Werkt tòch niet, wist hij al. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||||||||||
