 |
| ||||
|
Triiing! Bij het luide Woe-woe-woe! van de enthousiast opgesprongen witte herder legde mevrouw Wieringa haar boek neer. „Stil, Tosha,” zei ze gebiedend, terwijl ze de hond in haar nekvel greep en alléén de kamer uit glipte, zodat ze ten minste zonder hun imponerende huisdier aan de voordeur zou kunnen verschijnen. Op het moment dat ze de deur voor Tosha’s neus dicht trok, ving ze een glimp op van de wandklok. „Zeven uur alweer!” schrok ze. Ze hadden nog niet eens gegeten! In het donkere halletje knipte ze het licht aan, tegelijk met het buitenlicht naast de deur. Door het hoge, smalle matglas ontwaarde ze de schim van een langharig, blond meisje. Tim heeft niet gezegd dat hij bezoek zou krijgen vanavond? dacht Hetty, waarop ze de deur opende en het blondje met de grijze schoudertas vriendelijk vragend aankeek. Achter zich hoorde ze Tosha met haar voorpoten krabben aan de kamerdeur. „Goedenavond mevrouw,” begon het jonge meisje — misschien een brugklassertje nog — bedeesd maar beleefd. „Ik ben Amber Konings.” Eén tel bleef het afwachtend stil. Toen probeerde Amber: „Ik zit bij Tim op school?” Hetty vroeg zich af of haar „Hallo” misschien te weinig uitnodigend was, want het aardig ogende meisje voelde zich blijkbaar verplicht om iets meer uitleg te geven: „Tim had gezegd dat ik vanavond langs mocht komen…” „Aha. Natuurlijk mag je langskomen, …Amber? Kom binnen,” zei Hetty, die nu opzij stapte en de nylon jas van het onaangekondigde bezoek overnam om een plaatsje aan de kapstok te zoeken. „Tim heeft blijkbaar meer tegen jou gezegd dan tegen mij, of ik heb iets gemist. Ik zal hem even roepen.” Amber knikte vriendelijk, maar nauwelijks waarneembaar. Met een handgebaar gaf Hetty aan dat Amber even moest wachten. Intussen gaf ze een gil naar boven: „Tim!!! Bezoek voor jou!” Geen antwoord van boven, maar achter de kamerdeur klonk gejank. Langzaam opende Hetty de deur, waar direct een spitse zwarte hondensnuit tussen lichtblonde haartjes langs kwam kieren. „Tosha! Terug!” riep Hetty gebiedend, waarop ze tegen Amber zei: „Ik hoop dat je niet bang bent voor honden? Anders mag je hier in de gang wel even op Tim wachten, hoor…” Amber schudde haar hoofd en zei: „Nee hoor, dat gaat wel!” „Goed,” vond Hetty, en ze liet de deur los. Daar maakte Tosha direct misbruik van, waardoor de kennismaking met Amber in het halletje plaatsvond. Hroewf! klonk het nog even zacht, maar Amber liet zich niet imponeren: die was Rottweiler Sam gewend en wist hoe ze dit moest aanpakken. Met de handpalm naar boven hield ze één hand voor Tosha’s lange snuit. Haar andere hand lag al begraven in de dikke, witblonde vacht. „Dus dit is Tosha,” zei Amber, terwijl ze de wuivend kwispelende hond aaide en tegelijk probeerde haar donkerblauwe jeans enigszins toonbaar te houden. „Ik heb al veel over d’r gehoord!” „Ja, ze is Tims grote trots,” lachte Hetty, die haar gast en de hond de woonkamer binnen leidde, waarop ze nog eens naar boven riep zonder antwoord te krijgen. „Tim zal wel weer ergens geconcentreerd mee aan het prutsen zijn. Dan geeft hij wel vaker geen antwoord voordat hij uiteindelijk tòch gewoon naar beneden komt.” Amber stond midden in de kamer en keek even om zich heen. Hetty was zich direct bewust van de ongeordende toestand waarin de woonkamer verkeerde. „Let maar niet te veel op de rommel, Amber,” verontschuldigde ze zich terwijl ze de gangdeur dicht klikte. „We wonen hier nog maar pas en we hebben nog genoeg te doen, zoals je ziet. Het is dus nog een beetje een rommeltje.” „O, geeft niks,” vond haar jonge gast, die haar een voorzichtig glimlachje schonk dat onderbroken werd toen Tosha zich onverwacht tegen haar aan drukte om meer aandacht te krijgen. Amber klopte haar op de flank terwijl ze verderging: „Mijn vader is ook wel eens in huis bezig. Het is bij ons óók lang niet altijd zoals mijn moeder het graag zou hebben!” „Een normaal gezin dus,” concludeerde Hetty waarderend, die intussen met een harenroller aan kwam zetten. Een volgend glimlachje van Amber beloonde haar opmerking. „Weet je, Amber, eerlijk gezegd hebben wij vanavond nog niet eens gegeten. We hebben onze draai hier nog niet helemaal gevonden. Heb je er bezwaar tegen als ik even wat klaarmaak voor Tim en mij?” „Nee hoor,” antwoordde Amber. „En lust je misschien zelf iets te drinken?” vroeg Hetty nu. „Ik neem tenminste aan dat jij al wèl gegeten hebt.” „Euhm… hebt u thee?” „Ja hoor. Nog voorkeur voor een smaakje?” „O, dat maakt niet uit hoor. Dank u wel.” Mevrouw Wieringa verdween in de keuken. Amber nam de tijd om de nog onvoltooid ingerichte huiskamer eens in zich op te nemen. Nog geen foto’s, registreerde ze. Jammer vond ze dat. Ze mocht altijd graag foto’s kijken als ze ergens nieuw was. Het was een onderdeel van haar methode om onzekerheid te bestrijden: de meeste foto’s die je bij mensen thuis zag gaven je een beeld van de gezichten die je daar tegen zou kunnen komen. In dit geval wist ze al dat alleen Tim en zijn moeder in dit huis woonden, maar ze had graag een foto gezien van Tims tweelingzus. Van hun vader had ze niet direct een foto verwacht — tenminste, als die nog wèl leefde. Maar daar had Tim haar nog niets over verteld. Manoucheca was in ieder geval op twee manieren afwezig in deze huiskamer… Ze ging zitten op de lage tweezitsbank. Tosha legde direct haar kin op Ambers knieën. Zwijgend aaide ze over de mooie hondenkop. Tosha keek naar haar op met een blik die op haar overkwam als ‘droevig’. „Mis jij je vrouwtje óók zo?” fluisterde ze, om niet door mevrouw Wieringa gehoord te kunnen worden. „Is Tim nòg niet beneden?” klonk de ietwat teleurgestelde stem van Tims moeder toen ze Amber haar thee kwam brengen — netjes als kokend heet water in een geoord glas, met op een klein schoteltje apart het theezakje. „Nee mevrouw,” antwoordde Amber voor ze het miniatuur dienblad met dank in ontvangst nam. „Ha, zuidvruchten!” „Ik heb ’m zèlf nog niet geprobeerd,” kreeg ze te horen. „Wil je suiker?” „Mijn moeder verzamelt theesoorten. Deze is lekker. Nee hoor, geen suiker. Dank u,” sloeg Amber dat aanbod af. Mevrouw Wieringa opende opnieuw de gangdeur en riep: „Ti-him!!! Je hebt bezoek! Kòm, joh!” Een paar tellen wachtte ze weer, maar opnieuw bleef het stil. Tosha stond op en wilde de kamer uit glippen, maar mevrouw hield haar effectief met één been tegen terwijl ze veronderstelde: „Hij is vast in slaap gevallen.” Amber kreeg een knipoog. „Eén momentje nog, hoor!” Amber gaf haar een klein lachje terug en richtte zich op de gewenste kleur van haar thee toen de deur achter Tims moeder dicht klikte. Tosha jankte zacht, maar slofte al gauw terug naar haar nieuwe vriendinnetje om die kennismaking eens rustig voort te zetten. Op de trap klonken mevrouw Wieringa’s stijgende voetstappen. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||||||||||||
Je houdt de spanning er goed in! 
