 |
| ||||
|
Tim boog zijn hoofd: wat schaamde hij zich! Hij kon voor de tienduizendste keer wel in de grond zinken van zelfverwijt… Het was toch allemaal zijn schuld? Stel je eens voor dat hij het geloof en de moed had gehad om inderdaad te doen wat hij tijdens die fietstocht allemaal bedacht had…! Stel je voor, dat het had gewèrkt…! Dan waren al die moeilijkheden er niet geweest, hield hij zichzelf voor. Maar… hij had het niet gedaan. Daar voelde hij zich sindsdien snijdend schuldig over, al geloofde hij al lang niet meer dat zijn actie ècht het gewenste effect gehad zou hebben. Dat was het moeilijke: hij wist ergens wel, dat hij zijn zusje waarschijnlijk niet terug had gekregen, maar er was die beschuldigende stem in zijn achterhoofd, die hem tòch steeds weer leek te verwijten dat hij het niet eens geprobéérd had. Want stèl, dat Manoucheca wèl weer levend zou zijn geworden… Had hij te weinig geloof gehad? Hij wist het niet. Wat het ook was, hij schaamde zich zó verschrikkelijk over zowel zijn hoop als zijn verspeelde kans — hij had er nooit met iemand over gepraat! In de branding van de negatieve bui waarin hij zich voelde wegglijden spoelden enkele nieuwe ontnuchterende gedachten aan: Manoucheca was binnen twee dagen nadat hij die zilveren draad had gezien, gestorven, toch? Hij dacht aan Rosa — hij had nog maar twee dagen met haar kennisgemaakt voor ze het ziekenhuis ingetrapt was. En aan Gabriëlle — drie dagen nadat hij haar samen met Rosa ontmoet had, leek ze emotioneel volledig uit de bocht te vliegen, wat alleen maar erger scheen te worden naarmate hij in haar buurt was. En dan Amber — nog geen twee dagen nadat hij dàt meisje voor het eerst ontmoet had, was ze op een bijzonder lage manier door haar klasgenootjes te kijk gezet… en had uitgerekend hij haar middenin die moeilijkheden aangetroffen — als een beschuldigende herinnering aan zijn adres… Het leek wel of iedereen met wie hij in contact kwam op de één of andere manier in het ongeluk gestort werd… Was het dan tòch een visioen van de duivel geweest? …Zou het misschien een vloek zijn, die op zijn leven lag? Door alles wat hij meegemaakt had, was zijn vertrouwen in God zwaar beschadigd. De recente gebeurtenissen hadden de scherven van zijn hart alleen nog maar verder gebroken. Hij vroeg zich af, wat het dan nog voor zin had om dóór te gaan. Waar lééf ik eigenlijk nog voor? dacht hij mat, in het verlengde van die vraag. Alles gaat tòch alleen maar fout. En zonder Noushie is er geen klap meer aan… Het gebroken koord van gekruld zilver trok weer zijn aandacht; leek hem te wenken. Zijn volgende gedachte verbaasde hem. Wat nou als dit een tastbaar beeld was van zijn levenslijn? Een uitnodiging zelfs? Zou ik dat ècht kunnen? vroeg hij zich af. Zou ik die stap ècht kunnen zetten? „Heer, ik wil zo graag weer bij Noushie zijn,” fluisterde hij. „Ik mis haar zo verschrikkelijk!” Zonder het te horen kon hij zich wel indenken wat het antwoord van de Heer waarschijnlijk zou zijn. Hij schudde dat idee van zich af. Touw. Hij had er genoeg van: een doos vol! Met twee stappen terug stond hij weer bij de verhuisdoos, die hij oppakte en omkeerde. De hele overwegend paarse hoop lag aan zijn voeten. Uit de doos dwarrelde nog een verdwaalde, dubbelgevouwen kaart, die met de achterkant naar boven op de wirwar van touw terechtkwam. Hij stuiterde de lege doos uit de weg en wilde de wenskaart aan de kant smijten… maar iets weerhield hem daarvan. Hij aarzelde; pakte toen de lichtelijk gekreukelde kaart op. De voorkant liet een vage zwartwitfoto zien van een vrouw, die in dichte mist bij de toeschouwer vandaan liep. Niet erg opwekkend, vond Tim. Hij sloeg de kaart open en herkende het fijne, ouderwetse handschrift waarmee de hele binnenkant gevuld was. Tante Linda. Ergens wilde hij het niet lezen. Tante Linda was een oudtante van hem; één van de minderheid in hun familie die Jezus kenden en Hem volgden, al ging zij naar een meer traditioneel getinte kerk. Zijn moeder had hem wel eens verteld dat het tante Linda was, aan wie zij haar geloof in Jezus te danken had. Maar dat was vóór Manoucheca’s dood geweest. De datum op deze kaart was van daarná. Onwillekeurig las hij wat er stond. Lieve Hetty, Ik vond gisteren dit gedicht terug, dat ik eens in een opwelling heb geschreven. Het deed me aan jou denken. ‘Een paar armen om me heen Iemand die me even stevig vasthoudt Een schouder om op te steunen, om op uit te rusten Even de lasten laten wegglijden Iemand om mijn zorgen en angsten mee te delen Dat is wat ik graag zou willen Voor vijf minuten maar Daarna lukt het wel weer’ De Here Jezus weet, hoe je je voelt, Hetty. Hij huilt met je mee. Zijn eeuwige armen zijn om je heen. Liefs, je tante Linda Tims schouders schokten; zijn hand sloeg hij voor zijn mond terwijl de letters vertroebelden. Hij wist het: als hij zichzelf aan die haak zou ophangen, zou dat ‘daarna’ er nooit komen… Hij zag in gedachten Gabriëlle weer op haar knieën bij het lichaam van haar moeder zitten — verscheurd van verdriet… Hij zag het gezicht van zijn eigen moeder — voelde háár verdriet, als ze hem in het trapgat zou vinden en helemáál alleen verder zou moeten… Kon hij haar dat aandoen? Hij wist het antwoord op die vraag eigenlijk al wel: als hij uit het leven zou stappen, zou zijn moeder niemand meer hebben om even vast te houden, wanneer zij het nodig had om verder te kunnen. Trouwens, dat deed ze ook vaak genoeg voor hèm… Was zij geen reden voor hem om te blijven kiezen voor het leven en te blijven hopen op het ‘daarna’, waar tante Linda over had geschreven? Ja, wist hij, en hij las opnieuw de woorden op de kaart in zijn hand. …Zou Jezus ook met hèm meehuilen? Hij kon het zich bijna niet meer voorstellen. Hij herinnerde zich het plan dat hij oorspronkelijk had opgevat bij het vinden van die doos, en keek zoekend om zich heen. Misschien is er tòch nog zin te vinden in het leven, Timmy. Een vaste uitdrukking van zijn moeder kwam voorbijdrijven. Hij schudde zijn hoofd om zichzelf en zijn dwaze gedachten, en sprak de woorden hardop uit, als om zichzelf ermee aan te moedigen: „…en anders máák je maar zin.” Kan ik dat? vroeg hij zich af. Wil ik dat wel? …Heeft het ècht wel zin? |
|||||
|
|
|||||
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||
