 |
| ||||
|
„Tim?” Hij reageerde niet. Na het vreemde gesprek tijdens de les had hij nergens meer op gereageerd — net zo min als zij zèlf op Jurriëns begrijpelijke maar irritante vraag had weten te reageren. Gabriëlle liep achter hem aan door de drukke gang, en moest moeite doen hem lopend bij te houden. In haar gedachten stormde het; in haar hart kolkte een zee van emoties en haar wil was als een veel te klein zeiljacht om dat noodweer te kunnen doorstaan. Van het zeil was al bijna niets meer over dan een paar gerafelde repen stof, die klapperden in de wind. Het roer was al lang weggeslagen… Ze moest hem haar excuses aanbieden voor gisteren… Hij vond Amber waarschijnlijk leuk… Rosa — oh, ze maakte zich zo’n zorgen om Rosa! …Tim was boos op haar… Haar eigen schuld… Had hij Amber ècht naakt gezien? …Wat zou zoiets met de gevoelens van een jongen doen…? Amber had natuurlijk handig gebruik gemaakt van de situatie door zich juist aan hèm te laten zien… Dat trucje paste ze natuurlijk wel vaker toe… Nou snapte ze het ineens allemaal… Hij zou zich nu zó tot Amber aangetrokken voelen… Misschien hadden ze het al wel gedáán — het kòn best: gistermiddag, toen hij niet teruggebeld had, was hij bij Amber geweest… Dan had hij haar waarschijnlijk al váker zo gezien… Ze wàs tenslotte blijkbaar een nudiste… Zouden ze bij haar thuis niet heel makkelijk altijd…? Ze had wel eens gehoord dat je een jongen niet sterker emotioneel aan je kunt binden dan hem je lichaam te tonen en… te geven…? Ze wist het niet… Ze dacht aan Magda’s verhaal over het horloge… Tim stond pas stil in de garderobe, waar hij zijn jas pakte. Snel liep Gabriëlle naar haar kluisje — haalde haar sjaal en jas eruit en trok ze vlug aan. Gauw liep ze terug naar de garderobe. Tim was al weg! Ze wilde hem niet kwijtraken! Ze schoot achter hem aan naar buiten, de sneeuw in, richting de fietsenstalling. Bijna gleed ze uit op het stoepje voor de deur: de sneeuw was glad! Er viel nog maar een heel klein beetje. Hier en daar een vlokje; meer niet. Ze schrok van een nieuwe gedachte: Ter Heerdt had háár naakt gezien!!! En nu wilde hij natuurlijk méér!!! Daarom natuurlijk dat sms’je! Zou dat hetzelfde zijn? Zou alle liefde van jongens en mannen alleen maar op seks gericht zijn? Was dat liefde, dan? Seksuele handelingen onder bedreiging? Ze vond Tim leuk. Was dat dan liefde? Ze was bang hem te verliezen… Hàd ze hem dan al? Nee, eigenlijk ook niet… Háár fout… Was het echt ook háár schuld, dat van Ter Heerdt? Had ze hem te veel van zichzelf laten zien? Hij had van haar geëist dat zij zich voor hem uitkleedde, daar in het magazijn — en méér had hij haar laten doen… Maar ze wilde Ter Heerdt niet aan zich binden! Ze kon hem wel vermóórden — als ze maar niet zo afgrijselijk, verlammend bàng voor hem was!!! Ze verafschuwde zichzelf… Die scène op de gang… Ze verafschuwde Ter Heerdt… Een nudistencamping… Ze verafschuwde Amber… Ze probeerde zich een voorstelling van zo’n vakantie te maken, maar kwam niet verder dan haar eigen ervaringen met naakt-zijn waar anderen — en vooral Ter Heerdt, dus — bij waren… Ze herinnerde zich een late vrijdagavondfilm waar ze eens in terechtgekomen was met zappen, toen haar vader een keer ziek op bed lag… Ze had met grote ogen ongelovig zitten kijken, afgestoten maar tegelijkertijd gebiologeerd door het erotische schouwspel… Zou het er zó aan toe gaan bij nudisten…? Ze rilde van de kou en haar afkeer… Ze wilde niet horen dat Rosa vermoord was… Haar hoofd tolde… Als in een droom stond ze stil achter Tim, die in zijn halflange, zwarte jas zwijgend zijn fiets van het slot haalde en hem achteruit uit de standaard onder één van de lange afdaken trok. De hele overkapping van die rij fietsenklemmen weergalmde bij die trilling. Het lusje van Tims jas was aan één kant losgescheurd, zag Gabriëlle. Het stond eigenwijs overeind in zijn nek. „Tim?” vroeg ze opnieuw. Ditmaal keek hij haar aan — maar nog steeds met die afstandelijke, gereserveerde blik in zijn ogen. Hij zei niets, maar bleef in ieder geval staan. Dat was tenminste iets, maar blijkbaar vond hij dat zij het woord maar moest doen. Ze voelde zich daardoor beledigd maar zette dapper door: „Ik euh… sorry. Voor gisteren, in de lift… Dat was niet aardig van me. Had ik niet moeten zeggen. Het spijt me, oké? Alsjeblieft?” Ik wil niet smeken! Waarom klink ik zo smekend!? vroeg ze zich af, terwijl ze die laatste woorden uitsprak. Opnieuw was ze boos op zichzelf om haar gevoelens. Het zeiljacht werd alle kanten op gegooid door de wind en de golven… „Weet je, je zag er op dat moment uit alsof je zou gaan flauwvallen,” begon Tim. Hij bleef haar wèl strak aankijken, maar het deed haar denken aan een kat die twijfelt of een ogenschijnlijk slapende hond te vertrouwen is of niet. Zij sloeg haar ogen neer onder die indringende blik. Tim vervolgde met afhangende schouders: „Daarom ondersteunde ik je even, omdat ik niet wilde dat je zou vallen. Je hoeft me niet te bedanken hoor, maar zoals jij naar me uitviel!? Sorry, dat ging me ècht te ver. Als je zó met mensen omgaat die om je geven… Voor mij hoeft dat in ieder geval niet.” Hij stopte midden in zijn zin, dacht Gabriëlle. Ze vroeg zich af waarom, en wat hij had willen zeggen, maar hij ging al verder: „Ik wil graag vrienden met je worden maar als je me zó behandelt, bedank ik voor de eer. Wil je alsjeblieft gewoon normaal tegen me doen — zoals maandagmiddag na schooltijd bijvoorbeeld — en niet alsof je een of andere exotische prinses bent die mijlenver boven mij staat? Want in mijn ogen zijn we gelijk. Ik respecteer je grenzen, maar respecteer mij dan óók en maak me dan tenminste op een normale manier duidelijk waar jouw grenzen liggen, in plaats van meteen te schieten als iemand zijn hoofd boven de struiken uitsteekt… Ik wist niet wat me overkwam!!!” Tim viel stil — waarschijnlijk om even op adem te komen. Misschien was hij ook wel klaar met zijn pleidooi. Zij keek schuchter op. Ze waren inmiddels bijna de enigen tussen de fietsenrekken. Nog steeds stond hij haar aan te kijken naast zijn fiets. Zou zij… om hem terug te winnen…? De storm was aangetrokken tot orkaankracht; de golven waren huizenhoog en van het scheepje brak de mast af… Ze deed een stap naar voren, legde haar vrije arm om zijn nek, plaatste haar lippen stijf op de zijne en drukte zich tegen hem aan. Ze voelde dat hij even overrompeld was: hij maakte een verbaasd geluidje, maar instinctief legde hij zijn handen in de holle rondingen van haar taille. Terwijl zij zich met gesloten ogen trillend afvroeg of zij hem kon terugwinnen door hem op deze manier haar lijfje te laten voelen, leek hij zich te ontspannen. Haar hart bonkte in haar oren. Ergens in de verte hoorde ze hoe zijn fiets tegen de grond klapte. Plotseling werd ze zich bewust van zijn lichaamsreactie, die ze door hun kleren heen voelde. Een hevige windstoot, tegelijk met een torenhoge golf van opzij — en het gehavende jacht sloeg om. Heftig trok ze zich van hem terug, hem ontzet aanstarend. „Je… Hoe kùn je!” stamelde ze, achteruitlopend. „Euh? Wat!?” reageerde de onthutste Tim, die zo te zien net deed alsof hij niet wist waar ze het over had. „Je bent ook nèt als alle andere mannen, hè? Je wilt alleen maar seks, en niets anders! Bah! Ik vóélde het wel, hoor!” „Gabriëlle,” begon Tim blozend op wat een kalmerende toon moest voorstellen, maar zij was vastbesloten om hem geen kans te geven: hij zou wel gaan proberen haar om te praten tot de dingen die ze al bij Ter Heerdt had moeten doen. Dus vervolgde ze: „Je had hem zó tevoorschijn gehaald, of niet? Het is hier nu lekker rustig, nou de drukte voorbij is! Nou, vergéét het maar! Ik ben geen hóértje of zo! En ik ben Amber niet!” Tim knipperde met zijn ogen; staarde haar met open mond aan. Het duurde een paar tellen voordat hij reageerde: „Nou moet je eens even goed luis—” „Néé!” sloeg Gabriëlles stem over. „Blijf bij me uit de buurt en laat me met rust! MET RUST, HOOR JE ME!?” Abrupt draaide ze zich om. Ze voelde meer dan dat ze zag hoe de paar medescholieren die zich nog tussen de fietsenstallingen bevonden nieuwsgierig hun kant op keken. Verblind beende ze bij Tim vandaan naar haar eigen fiets, die ze met tranen in de ogen van slot haalde voor ze zo hard als ze maar kon wegtrapte — richting huis. Bij school vandaan. Bij Tim vandaan. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Gabriëlle moet snel hulp krijgen... Laat alsjblieft snel iemand haar helpen...