 |
| ||||
|
Ze wist niet precies hoe, maar tijdens het zevende uur — informatica van meneer Verboom — kwam Gabriëlle opnieuw naast Tim te zitten, tot Sanders vermaak. Informatica was meestal een informeel uurtje: Verboom legde het een en ander uit, waarop de klas een paar praktijkopdrachten moest uitvoeren. En de onderlinge positie van hun zitplaatsen dwong Gabriëlle dat uur tot een gespannen samenwerking met Tim. Ze zeiden geen van beiden veel: alleen de hoogstnodige vragen, antwoorden en opmerkingen werden tussen hen uitgewisseld. Toch kon Gabriëlle het niet laten hem te vragen waar hij het vorige uur had uitgehangen. „H’m,” bromde Tim onwillig. „Er kwam iets belangrijkers tussendoor. Typ jij dat stukje over of moet ik het doen?” Gabriëlle trok een gezicht bij het onbevredigende antwoord en zei: „Ik doe het wel.” Snel bewogen haar vingers over het toetsenbord. Ze had tenslotte niet voor niets haar typdiploma gehaald! „Hé, Tim,” klonk tussen het geroezemoes de stem van Jurriën schuin achter hen. Gabriëlle zag vanuit haar ooghoek dat Tim zich naar rechts van haar wegdraaide, richting hun klasgenoot. Jurriën praatte zacht, maar Gabriëlle kon het toch verstaan: „Ik hoorde net dat ze zojuist in de pauze na het gymmen de kleren van een tweedeklassertje verstopt hebben — terwijl ze onder de douche stond! Dat zal een verrassing voor haar zijn geweest toen ze klaar was!” Gabriëlle keek om; zag de geamuseerde klank in Jurriëns stem bevestigd op zijn gezicht en vermoedde dat Tim ook wel in die trant op dat nieuwtje zou reageren. „Wat een luizenstreek!” reageerde Tim tot Gabriëlles verrassing — en duidelijk ook die van Jurriën. Tim vroeg met duidelijke afschuw in zijn stem: „Waarom zou iemand zoiets doen!?” Elize, die naast Jurriën zat, draaide zich om en bemoeide zich er ook mee: „Dat meisje is nudiste, zeggen ze.” Gabriëlle draaide zich terug en richtte zich ogenschijnlijk op het beeldscherm vóór haar. Blijkbaar draaide het circuit nog steeds. Ik wil dit niet horen, dacht ze. Intussen bleef ze geconcentreerd meeluisteren. Tim reageerde weer: „En dat is een reden om haar voor schut te willen zetten?” „Nou,” ging Jurriën in de verdediging, „voor een nudist moet het toch niet zo’n ramp zijn om geen kleren aan te hebben waar anderen bij zijn.” „Precies,” knikte Elize, maar Tim verbaasde Gabriëlle opnieuw met de opmerking: „Ik denk dat dàt afhankelijk is van de vraag of het vrijwillig is, en hoe die anderen ermee omgaan — àls ze al nudiste is.” Hij had blijkbaar genoeg van dit gesprek, want hij draaide zich weer terug en zei op grimmige toon tegen Gabriëlle: „Sorry voor de onderbreking. Waar waren we ook alweer gebleven?” Allebei probeerden ze zich weer op hun opdracht te concentreren, maar dat bleek moeilijker te zijn dan ze gedacht hadden: Elize zette het gesprek op gedempte toon met Jurriën voort. „Haar moeder heeft zèlf aan de moeder van een klasgenootje van haar verteld dat ze van de zomer naar zo’n camping, je weet wel, zijn geweest.” Jurriën grinnikte. Elize ging verder: „Ik hoorde dat ze zonder kleren naar de lerarenkamer is gelopen.” „In de pauze? Dan moet ze langs die hele groep die daar altijd bij de deur staat!” redeneerde Jurriën. „Tjonge, dat had ik graag willen zien!” „Ja, dat zal wel,” spotte Elize. „Maar het sneeuwde toen ook al,” voegde ze daarop enthousiast aan het pikante mentale plaatje toe. „Weet jij om wie het gaat?” „Ja,” antwoordde Elize, niet zonder trots. „Wie dan?” vroeg Jurriën direct. Even was er niets te horen dan het geluid van een normale informaticales. Het viel Gabriëlle zijdelings op dat Tim nog verder verstrakte. Toen klonk luid en duidelijk Jurriëns verraste stem: „Echt wáár!? Maar dat is toch—” „Ssssh!” dimde Elize hem waarschuwend. „Jurriën, kan het iets minder enthousiast? Computers zijn mooi, maar ik ga er vanuit dat je er al meer van afweet dan wat er in deze les behandeld wordt,” schertste Verboom, die bezig was met een groepje aan de andere kant van het lokaal. Jurriën dimde, maar begon zijn vraag opnieuw: „Dat is toch dat blondje met die grijze schoudertas? Die altijd bij die Rosa loopt?” Gabriëlle draaide haar hoofd verbaasd in een scherpe beweging naar rechts, waar Tim zijn vuisten op tafel vóór zich balde. Ze zag hoe hij zich zat te verbijten. „Ja: Amber Konings,” bevestigde Elize intussen. „Hé Tim, die ken jij toch óók? Ik zag jou laatst toch met Rosa en haar staan praten?” probeerde Jurriën Tim weer bij het gesprek te betrekken. Zijn poging lukte, maar de reactie was anders dan hij blijkbaar had verwacht, want Tim draaide zich met een ruk om en zei zacht met opeengeklemde kaken: „Ik ken haar blijkbaar beter dan jullie tweeën sámen, want dat roddelverhaal van jullie klopt van geen kanten!” „Hoezo niet?” vroeg Elize met een onschuldig klinkend stemmetje dat haar gepikeerde lichaamstaal niet wist te maskeren. „Ze hééft niet zonder kleren buiten gelopen,” flapte Tim eruit. Gabriëlle keek toe hoe Tim plotseling hevig bloosde terwijl hij Jurriën dreigend bleef aankijken. „En bijna niemand heeft haar gezien.” Gabriëlle trok de conclusie juist voordat Elize hem kalmpjes uitsprak: „Dus dáárom was je er het vorige uur niet. Ik vroeg ’t me al af, waar je uithing.” Jurriën keek Tim met grote ogen aan en vroeg: „Jij hebt haar gezien! Of niet dan!? Nou?” Die conclusie had Gabriëlle nog niet getrokken, maar Tim deed geen enkele moeite het te ontkennen; draaide zich in plaats daarvan zwijgend terug. Gabriëlle bloosde al tot achter haar oren voordat Jurriën zich plotseling tot háár richtte en plompverloren vroeg: „En wat vind jij daarvan?” Elize proestte. |
|||||
|
|
|||||
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Hopelijk weet Gabriëlle zich er ook uit te redden...
(maar dat wist je al 
)
