 |
| ||||
|
Zijn onderzoekende blik had een aarzeling in zich, net als de manier waarop hij sprak, waarbij hij elk woord van te voren nauwkeurig afwoog: "En ik denk dat jij dat zult moeten aangeven. Ik bedoel hoe het nu verder moet gaat. Ik ben eerlijk met je geweest wat mijn motieven zijn. Ik wil een vriend voor je zijn en misschien dat..." Hij hield midden in de zin op, om te voorkomen dat zijn woorden haar opnieuw in de verdedigingslinie zouden duwen. Ze vermeed zijn blik terwijl ze timide vroeg: "En misschien...?" "Ik wil niet vooruit lopen op iets. Juist omdat je zo kwetsbaar bent," zei hij opnieuw voorzichtig. Ze zette haar glas neer op tafel en verschoof daarbij tegelijkertijd haar voeten. De hond schrok op en rolde op haar zij. Voorover gebogen begon Kim de hond over haar borst te aaien, blij met een excuus om Frank nu niet te hoeven aankijken. Was zij bereid om de kunst te leren om zich niet meer door haar angsten te laten leiden? Ook zij stelde zichzelf aldoor vragen die ze zelf negatief beantwoordde. Daarom had ze hem al die tijd van zich afgeweerd. Zachtjes schudde ze haar hoofd. Nee, ze zou dezelfde fout niet nog eens maken. Niet weer haar wezen blootgeven aan een man. Daar was tot nu toe geen relatie tegen bestand geweest. Zijn frons vertelde haar van zijn vermoeden dat ze haar koppige verzet nog steeds niet had opgegeven. Hij had gelijk, alleen vanuit zijn standpunt was het zo veel eenvoudiger. Hij kende haar niet, wist te weinig van haar af om haar koppigheid te kunnen begrijpen. Hij zou misschien nooit beseffen dat hij haar ooit dankbaar moest zijn voor deze beslissing. Ze wist niet wat ze zou kunnen zeggen om zijn blik, waarin teleurstelling lag, of was het misschien gekwetste trots, te laten verdwijnen. Diep van binnen welde een gevoel van diepe eenzaam in haar naar boven. Ze kon hem niet vertellen over haar beweegredenen, zonder haar angsten bloot te leggen. Hij had het niet verdient om iemand als zij in zijn leven toe te laten. Misschien was het zelfs beter om nu maar op te stappen. Ze zou zich dan een paar dagen vreselijk rot voelen, maar uiteindelijk zou ze er wel weer bovenop komen. Zoals altijd het geval was. Waarschijnlijk zou het haar nog cynischer maken dan ze al was, maar ze zou in ieder geval niet de kans lopen om tot op het bot gekwetst te worden. Als ze hem zou toelaten in haar leven, zou de kans daarop zo groot zijn, dat alleen de gedachte aan die pijn al haar stekels die ze bezat overeind deed zetten. Toen ze na een lange stilte die ondraaglijk begon te worden weer opkeek, herkende ze de veranderde blik waarmee hij haar opnam. Zijn teleurgestelde frons had plaatsgemaakt voor oprecht medelijden. Verdriet en boosheid zochten een weg naar de oppervlakte en ze wist dat ze de strijd hiertegen zou verliezen als ze nog langer zouden zwijgen. Maar wat kon ze zeggen, nu haar keel werd dichtgeknepen door het overweldigende gevoel om te kort te schieten, wat ze ook zou doen. Kon ze luchtig converseren nu het besef van haar onvermogen om een vriendschap aan te gaan, haar recht in het gezicht minachtend aanstaarde. Dit onvermogen dat haar uiteindelijk tot een zelfopgelegde eenzaamheid veroordeelde. Het werd tot nu toe altijd gepresenteerd alsof het een keus was, maar dat bleek een leugen te zijn. De waarheid was dat angst het in haar leven voor het zeggen had. Daarin was ze blijkbaar nog geen stap verder gekomen, ook al overzag ze de consequenties daarvan nu voor het eerst in hun kille realiteit. Ze kon het medeleven op zijn gezicht niet meer verdragen en sloeg haar blik opnieuw neer, waarbij ze vocht tegen de tranen, die ze niet veel langer tegen zou kunnen houden. Het schrapen van zijn keel vroeg haar aandacht. Opnieuw wist ze zijn blik te ontmoeten en in een waas herkende ze nu een kalme waakzaamheid, terwijl hij zo luchtig mogelijk vroeg: "Wat dacht je ervan als ik zo lasagne klaar ga maken? Ik weet niet hoe het met jou gaat, maar ik heb wel trek." Het alledaagse van de vraag deden haar bijna in de lach schieten, maar hadden als uitwerking dat de spanning die ze met haar zwijgen had opgebouwd, plots van haar afviel. Ze waardeerde zijn vriendelijke aanbod, daar ze immers net zijn uitgestoken hand had weggeduwd en hem met haar afwijzing had gekwetst. Nu nam hij opnieuw dat risico. Wat een doorzetter. Alsof ze dat nog niet wist. "Ik ben dol op lasagne," zei ze, toen ze eindelijk in staat was om iets te zeggen, maar haar stem klonk niet vast. Hij zei glimlachend: "Dat weet ik." Ze glimlachte nu ook. Ja, dat was waar ook, ze hadden het tijdens hun eerste chatsessie gehad over hun lievelingseten. Haar woorden zorgvuldig overwegend, zei ze: "Zo zie je maar dat je meer van me weet dan ik dacht," waarbij het net was alsof ze zichzelf moest overtuigen dat dit een gewoon gesprek zou kunnen zijn. Aangemoedigd door haar woorden ging hij een stapje verder: "Wat als je me een handje helpt in de keuken en me ondertussen nog wat over het leven van Hanna78 vertelt, om de gaten voor mij wat op te vullen," hij was overeind gekomen en zij volgde zijn voorbeeld. "Wat wil je weten?" vroeg ze, waarbij ze probeerde om haar blik iets van zekerheid mee te geven, daar waar haar stem zo duidelijk te kort schoot. Ze verwachtte dat hij haar voor zou gaan naar de keuken, maar hij verroerde zich niet en vroeg prompt: "Waarom Hanna78?" Aha, daar had hij over zitten puzzelen. "Hanna is de naam van mijn moeder en 78 is..." Hij onderbrak haar: "Je bouwjaar!" Hun blikken ontmoetten elkaar. Ze kon het niet helpen en schoot net als hij in de lach. Langzaam gleed de grijns van zijn gezicht en ze voelde zich meer en meer verstarren onder zijn onderzoekende blik, die dwars door haar heen leek te dringen. Voorzichtig kwam hij dichterbij en heel vluchtig, alsof hij haar reactie niet vertrouwde, gaf hij haar een kus op de lippen. Het moment was zo snel voorbij dat ze niet de kans had hem af te weren of ook maar iets te zeggen wat haar zou helpen het overrompelende gevoel van zich af te zetten. Meteen bracht hij haar nog meer uit haar evenwicht door haar hand te pakken, terwijl hij vol overtuiging zei: "Kom, ik zal je laten zien hoe je een echte lasagne maakt." Ze liet zich gedwee meenemen naar de keuken, waarbij opnieuw een stilte viel, die enkel onderbroken werd door het tikkende geluid van hondennagels op de harde ondergrond. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
