 |
| ||||
|
* "Je denkt dat ik wist wie je was, is het niet?" vroeg hij behoedzaam en ze keek hem verdrietig aan. "Wou je zeggen dat je het niet zo is?" Hij zoog de lucht tussen zijn tanden naar binnen. "Nee, ik wist het niet," probeerde hij uit te leggen. "Niet tot gisteren, toen je me vertelde waar je werkte." "Hoe lang had je het voor je willen houden?" vroeg ze terwijl ze zich langzaam steeds rotter ging voelen. "Wanneer had je het tegen me willen zeggen?" Hij keek haar ernstig aan. "Ik werd erdoor overrompeld. Ik wist niet waar ik goed aan deed. En toen kwam ineens die mededeling, out of the blue," zei hij gespannen. "De mededeling dat je me wilde ontmoeten, tja..." hij maakte een gebaar met zijn handen, "toen was het voor mij gemakkelijker om vandaag af te wachten." "En je hebt niet eerder op de profielen gekeken?" vroeg ze achterdochtig. Zijn frons werd dieper, terwijl hij langzaam het hoofd schudde in een ontkennning. "Ik ben geen type voor datingsites," begon hij zijn uitleg en Kim snoof als reactie eens diep. Ja ja, dat zal wel. Hij weerde haar reactie met zijn handen af om duidelijk te maken dat daarmee nog niet alles gezegd was en ging verder: "Ik bedoel, ik ken deze site niet. Ik had een paar weken geleden Richard aan de lijn en hij vertelde dat hij bericht had gehad van de site waarin ze een ander optie onder de aandacht brachten, de blind chat. Hij zei dat hij op het moment geen zin had om te chatten en of ik het niet een grappig idee vond," Frank lachte schamper. "We zitten elkaar wel vaker te jennen en of hij het serieus bedoeld was of niet, weet ik niet, maar ik werd nieuwsgierig en heb toen een schuilnaam ingevoerd op zijn account, die volgende maand sowieso zou aflopen. En zo kwamen wij met elkaar in contact." Hij zweeg en dronk van zijn thee, terwijl hij over de rand van het glas haar reactie zat te peilen. Ze zweeg ook en vermeed zijn blik. Er viel een ongemakkelijke stilte, die onderbroken werd door de hond, die de kamer binnen kwam lopen. De hond keek op naar Kim en liet zich zakken aan haar voeten, waarbij ze haar kop op Kims schoenen liet rusten. "Hoe heb je vannacht geslapen?" vroeg hij zacht. Ze keek hem aan en zag zijn afwachtende houding. "Waarom zaag je toch zo door?" vroeg ze hard en zag zijn blik verstarren. Ze wist niet hoe ze zich een houding moest geven, maar schudde met haar hoofd om aan te geven dat haar uitval haar speet, hoewel ze het niet onder woorden kon brengen. "Misschien omdat ik wel een beetje begrijp wat je doormaakt?" zei hij op dezelfde zachte rustige toon, die ze inmiddels van hem gewend was. Wat zou hem ooit tot een heftige reactie uitlokken? Ze keek hem uitdagend aan, maar zei niets. "Misschien moet ik je iets vertellen," zei hij terwijl hij ging verzitten op de bank. Hij leunde achteruit en legde zijn arm op de leuning. "Ik ben beroepsmilitair geweest en heb in Irak gezeten bij de eerste lichting in 2004." Terwijl ze hem nu met vernieuwde ogen zag, kon ze zich dat goed van hem voorstellen. "Ik heb daar tijdens een patrouille een vriend en collega verloren en er viel onder andere mij wel iets te verwijten." Ze keek hem nu aan en slikte moeizaam. "Misschien dat ik je dat nog wel eens vertel, dat voert nu te ver. Maar wat ik wil zeggen is het volgende. Hierdoor kwam ik helaas niet zo terug naar Nederland als dat ik weg was gegaan. Ik was heel erg veranderd, niet in staat het leven hier weer op dezelfde manier op te pakken. Ik kon niet slapen, voelde me prikkelbaar en was overbezorgd. Toen ik wegging had ik genoeg toekomstplannen. Ik zou onder andere gaan trouwen. Mijn vriendin drong aan om hulp te gaan zoeken, maar ik wilde het niet. Ik wilde helemaal niet onder ogen zien dat er iets niet met me in orde was. Uiteindelijk heb ik het voor elkaar gekregen om onze bruiloft te verschuiven en dat was ongeveer het begin van het eind van onze relatie." Kim beet op haar lip en zei toen zachtjes: "Post Traumatisch Stress Syndroom" Hij keek haar verwonderd aan en glimlachte toen bewonderend. "Je hebt je huiswerk dus gedaan. Goed voor je. Ik was daar toen niet zo snel achter." "Ik heb zitten Googelen met mijn symptomen en kwam dat tegen. Hoe kwam jij er achter?" "De diagnose werd voor mij gesteld. Ik had contact gehouden met mijn legerpredikant, die ook verlof had. Hij was de enige in die maanden die nog tot me door kon dringen. Ik had daar dingen meegemaakt die ik met niemand die er niet bij was geweest kon of wilde bespreken. Dat je fouten hebt gemaakt waardoor iemand het leven heeft gelaten is al erg genoeg. Dat je als een watje terugkomt is iets waar je helemaal niet aan wilt. Je bent immers beroepsmilitair." "En?" "Die legerpredikant heeft aangedrongen op professionele hulp. Erover praten heeft geholpen. Ik ben uiteindelijk ook terug gegaan, op missie. Dat was voor mij belangrijk. Ook om in te zien dat ik er alsnog uit moest stappen. Het was geen gemakkelijk proces." "Dus daarom..." ze maakte haar zin niet af, want ze wist dat hij haar zonder woorden begreep. "Ik zag wat er met je gebeurde en vond het verschrikkelijk hoe je baas ermee omging. Hij demonstreerde naar jou toe dat hij totaal niet begreep wat het is om een mes op de keel gezet te krijgen. Ik hoopte dat je het goed verwerkte, maar ik was bang voor je. Ik had gehoord hoe je in elkaar zat. Iedereen prees je om je doortastende karakter. Dat je heel goed je eigen boontjes kon doppen en nog nooit was betrapt op een zwak moment. Toen begon ik pas echt voor je te vrezen. Het was beter geweest voor je dat je was ingestort. Dan hadden ze gezien wat het met je kan doen." "Je hebt je niet laten afschrikken," constateerde ze, toen ze besefte hoe veel moeite ze had gedaan om hem te verjagen. "Ik ben blij dat iemand dat door mij ook niet heeft laten doen, anders was ik er nu niet zo aan toe als ik nu ben." "En wat dacht je over Hanna78?" glimlachte ze. Hij keek haar lang aan en antwoordde toen: "Ik dacht eerst, ze speelt een spelletje met me en wil zich daardoor niet bloot geven, of... Ik was er denk ik al snel achter dat het iets anders lag. Ik bleef me maar afvragen: wie heeft haar zo gekwetst, dat ze een grote dikke muur om zich heen heeft gebouwd, dat ze zelfs niet eerlijk durft te zijn tegen iemand die zo anoniem is, dat hij haar nooit kan kwetsen." Kim zweeg en voelde tranen in haar ogen komen. Nu niet huilen, hield ze zichzelf voor en zei toen zo neutraal mogelijk: "Je zou verbaasd zijn te horen hoe vreemden je kunnen kwetsen. En zeker op dit soort sites," en keek sip in haar lege glas. Hij pakte de theepot en kwam naast haar zitten. "Ik geloof je," zei hij simpel en vulde haar glas. "Jij kwam ook anders ook gevaarlijk dichtbij..." Ze keek hem aan. "Wat je zei over dat liedje, Fragile, geldt ook voor mij. Als je hebt meegemaakt hoe ongelooflijk kwetsbaar mensen zijn die aan jouw handelen overgeleverd zijn, dan verandert dat je. Toen ik op de monitor zag dat je werd aangevallen, was mijn eerste instinctieve reactie dat ik het op een lopen zette naar je toe. Maar ik moest van ver komen en dan krijg je de tijd om na te denken. De gedachten die toen in mijn hoofd omgingen, mijn angst om te falen maakten me bijna gek. Ik bleef mezelf maar met gedachten bestormen. Laat een ander gaan! Wat als je te laat komt? Wat als je het alleen maar erger maakt. En toen ik er eindelijk was, hoopte ik zo dat je achter me zou blijven staan, waar je niets zou kunnen gebeuren. Ik dacht wat als ze het nu op een lopen zet en hij gaat achter haar aan? Vroeger zou ik me nooit zoveel hebben afgevraagd, maar gewoon hebben gehandeld. De kunst is nu om me niet door mijn angsten te laten leiden." "Ik had daar geen idee van," zei ze verwonderd. "Je was juist zo rustig en je leek alles onder controle te hebben." "Gelukkig ben ik daarop getraind," zei hij met een scheef lachje. "Dank je voor je eerlijkheid." Hij keek haar even ernstig aan en glimlachte toen: "Ik ben een beetje allergisch voor leugens. Het hoort bij het pakketje van Micha 6: 8 denk ik." Ze glimlachte een beetje verlegen en wist niet goed wat ze moest zeggen. "En hoe gaat dit nu verder?" vroeg ze na een lange stilte, toen ze zwijgend haar glas had leeggedronken. Ze wilde nog zo veel van hem weten en had het gevoel dat ze nog maar het topje van de ijsberg van hem had gezien of gehoord. Maar ernaar vragen kon ze niet. "Ik denk dat je niet meer naar het park moet voor je afspraakje," zei hij droog. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
