 |
| ||||
|
Kim stond tegen het aanrecht geleund zijn handelingen in de keuken gade te slaan, maar het was alsof ze niet in haar eigen lichaam zat. Wat ze ook deed om iets zinnigs bij te dragen aan de conversatie, ze was te zeer in beslag genomen door haar tegenstrijdige gedachten. Wat deed ze hier nog als ze had voorgenomen om hem niet toe te laten in haar leven. Toch beantwoordde ze zo goed als het ging zijn vragen, die hij stelde met het enkele doel om haar op haar gemak te stellen. Zelf sprak hij op ontspannen toon. Zijn woorden behelsden de boeiende combinatie van ernst en humor die onder gewone omstandigheden het flirten zo aantrekkelijk maakt. Hij moest beseffen dat dit een eerste date ontspannen maakte. Toen de schaal even later in de oven stond, kwam het bij geen van beiden op, om terug te gaan naar de woonkamer. Ze nipte van de cola die hij voor haar had ingeschonken en luisterde toe hoe hij gedreven vertelde over zijn neef, waarmee hij in zijn jeugd door Europa had getrokken. De avonturen van twee onverschrokken tieners, verteld met een gevoel voor humoristische details, hielpen haar het onontkoombare moment van de waarheid over hun twee naar de achtergrond te drukken. Ze gunde zich te tijd om even te genieten, voor zo lang als het dan ook maar zou duren en assisteerde hem bij het klaarmaken van een rauwkostsalade. De tijd ging snel, want opeens piepte de oven om aan te kondigen dat het eten klaar was. Hij stelde voor om in de kamer te eten, maar op haar voorstel schoven ze toch aan bij het kleine tafeltje in de keuken, wat voor een geborgen en knusse sfeer zorgde. Toen ze de eerste hap nam, wist ze dat hij niet had overdreven. Het smaakte verrukkelijk, wat niet zo verwonderlijk was, na al die calorieën die hij erin had weten te proppen. Ze zaten dichtbij elkaar, enkel een tafel met bescheiden afmetingen die hen scheiden. Onder het eten zat ze hem ongegeneerd op te nemen, terwijl hij geanimeerd verder zat te keuvelen over een onderwerp dat zij net had aangedragen. Hij was niet alleen onderhoudend, maar ook proefde ze een betrokkenheid en een positieve kijk op het leven, die haar deden twijfelen aan haar keuze. Het was zo goed mogelijk dat ze misschien nooit op die mooie ogen tegenover haar uitgekeken zou raken. Een warm opstandig gevoel doorstroomde haar. Dit snoepje van de week wilde ze helemaal niet meer laten schieten. In stilte en met een glimlach die hem vertellen moest dat ze nog steeds geïnteresseerd zat te luisteren, bad ze stil tot God, terwijl haar twijfels in alle hevigheid aan haar trokken. Zou dit toch alsjeblieft een blijvertje kunnen worden. Hij zweeg en keek haar weer aan op die onderzoekende manier, die probeerde te doorgronden waar ze aan dacht. "Wat is er?" vroeg hij na zijn laatste hap, waarbij hij zijn bestek op zijn bord legde. Opnieuw was daar dat kruispunt, waarop ze een keuze moest maken. Ze wachtte af, maar hij maakte het haar dit keer niet zo eenvoudig. Achterover geleund in de stoel deed hij er het zwijgen toe, daarbij rust en vertrouwen uitstralend. "Ik heb vanmiddag een telefoontje gepleegd," begon ze voorzichtig, maar zijn enige reactie was een gespannen afwachten. Hij voelde blijkbaar instinctief dat het niet om een gesprek onder vriendinnen handelde. Kim slikte nu even en zei toen zo ontspannen mogelijk, "Ik heb iemand gebeld van mijn kerk, iemand uit het pastorale team. Volgende week heb ik een intake-gesprek." Toen hij niet reageerde, sloeg ze haar ogen neer. Ze voelde zijn hand op die van haar. Een warme gevoel kroop langzaam richting haar hart. "Dat heeft je veel moeite gekost," constateerde hij met zachte stem en even ontmoette ze zijn bemoedigende blik. Ze knikte, geraakt door zijn begrip. "Ze eten je niet op en je hoeft je nergens voor te schamen," zei hij opnieuw geruststellend op dezelfde toon. "Ik wist dat ik het moest doen." Ze voelde zich nu weer het kind van acht dat bovenaan op het puntje van de springplank stond. Zou ze teruggaan naar het trapje, wat veilig was of zou ze de sprong wagen? "Ik zie nu in dat mijn houding ervoor heeft gezorgd dat bij elke prille vriendschap, de man in kwestie niet snel daarna afhaakt. Te lang heb ik gedacht dat het aan hen lag, maar ik weet nu wel beter. Ik zal aan mezelf moeten gaan werken en ik hoop daarbij ook op Gods genezing. Dit is een stap in geloof voor mij," legde ze uit en zweeg. Ze voelde haar wangen tintelen alsof ze net uit de kou naar binnen was gekomen en was bang voor zijn reactie. Van onder haar oogleden zag ze hoe hij het zacht knikkend in zich opnam. Hij zei niets en ergens was ze hem daar dankbaar voor. Toch maakte zijn zwijgen haar onzeker. Wat ging er in hem om? Zou hij haar woorden als afschrikking opvatten en zoiets denken als, fijn dat je me hebt gewaarschuwd, het was gezellig maar we laten het hierbij. Ze dacht na over wat ze hem nog zou willen zeggen, maar voelde hoe haar ademhaling versnelde, ze was weer gespannen als een veer. "Dank je voor je vriendschap," zei ze zachtjes, waarbij ze verlegen haar blik richtte op het laatste restje eten op haar bord. Hij zuchtte hoorbaar en zei toen op berustende toon: "Ik ben blij dat je dit zegt." Ze hoorde dat zijn stem nu anders klonk en keek op in een gezicht dat verlegenheid uitdrukte. Hij slikte een keer. "Want eerlijk gezegd weet ik nog steeds niet wat me bezielde. Zoals ik je de les heb gelezen en me een oordeel over je aanmatigde. Ik ben niet trots op mezelf, dat mag je wel weten." Dit had ze niet verwacht. Ook hij had zo zijn angsten. Terwijl ze zijn emotie van zijn gezicht af las, merkte ze hoe haar blik vertroebeld werd. Ze knipperde een paar keer verwoed en probeerde een brok in haar keel weg te slikken. "Ik had het nodig," zei ze toegeeflijk, maar haar stem brak toen ze vervolgde: "Er was een betonboor voor nodig om door die muur van mij heen te komen." Nu verloor ze de strijd en er vielen druppels over haar wangen. O, wat haatte ze dit zeg. Hoewel ze het vermeed op te kijken, merkte ze op dat hij verschoof. Hoe kon ze de man toch zo in verlegenheid brengen door haar tranen. Het volgende moment werd er een opgevouwen zakdoek in haar gezichtsveld gehouden. Ja hoor, zei ze in zichzelf. Netjes gestreken, alsof ze niet ander verwachten kon. Ze snifte een dankjewel en veegde het gehate vocht weg. Hij schraapte zijn keel. "Ik ben in mijn hele leven nog nooit vergeleken met een betonboor. Ik wed dat ik zo een vreselijk kloppend geval ben, wiens geluid iedereen razend maakt." Ze moest glimlachen om zijn gemaakte beledigde toon die hij in zijn stem had proberen te leggen, maar hij kon haar niet voor de gek houden, hij was blij met haar woorden geweest. Ze snoot haar neus in zijn smetteloze zakdoek en vroeg zich af of hij het erg zou vinden. Hij pakte haar hand opnieuw vast en liet ze rusten op tafel. Ter bemoediging gaf hij haar een kneepje. Ze was terug bij de klantenservice op de vreselijke moment wat haar opzocht in haar dromen. Maar het nu overheersende gevoel van geruststelling veroorzaakt door de aanraking van zijn hand, die net als nu, haar zeiden dat ze hem vertrouwen kon. Het volgende moment was ze terug in de koffiekamer, waar hij was verschenen om haar zijn begrip en meeleven te tonen en waar hij haar had gerustgesteld. Ze zag zijn bezorgde blik toen ze omgekeken had, net nadat hij haar verteld had dat Rick weer in de zaak was opgedoken. "Ik krijg het gevoel dat je mijn bedoelingen wantrouwt... Ik wil graag een vriend voor je zijn... Omdat ik denk dat je er één nodig hebt. Ik ben eerlijk met je geweest wat mijn motieven zijn." De woorden gesproken vanuit teleurstelling en verwachting, herhaalden zich in haar hoofd en langzaam ontrafelde ze de leugens die haar angst haar hadden aangepraat. Hij had gelijk toen hij zei dat je de kunst kunt leren om je niet door je angsten te laten leiden. Hij had het haar laten zien en bood haar zijn hulp erbij aan. Ze nam een besluit, die wel eens verstrekkende gevolgen zou kunnen hebben. "Ik wil je vertellen over Rick," zei ze en voelde hoe de greep op haar hand zich verstevigde. Hij wachtte af zonder iets te zeggen, maar ze wist wat hij nu dacht. Tell me everything... En dat was precies wat ze nu zou gaan doen. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
