 |
| ||||
|
Eén tel was Tim te verbluft om zelfs maar te kunnen bewegen. Zijn verbaasde blik lag gevangen in de vreemde uitdrukking op Ambers gezicht terwijl het complete plaatje zich in een ogenblik in zijn geheugen brandde: het bleke meisje stond in wankele balans spiernaakt en bibberend op het zware grijsmetalen bureau, op haar tenen reikend naar de hendel van een veel te hoog geplaatst raam. Met die ene blik, in dat intense moment, zag Tim alles haarscherp: Ambers kippenvel, haar duidelijk verhuilde gezichtje, haar natte kapsel, haar prille figuurtje, de druppels op haar huid en het bureaublad… De afwezigheid van haar kleren… Dat laatste, meest opvallende detail bracht hem tot zichzelf: „Sorry!!!” mompelde hij, en hij wilde de deur weer sluiten en haar alleen laten, maar op dat moment hervond Amber haar stem: „Tim!!!” Hij bevroor opnieuw op de klank in die uitroep. Vaag drong tot hem door dat haar uitdrukking vlak na zijn binnenkomst eerder opgelucht dan opgelaten had geleken. Het meisje vervolgde smekend: „Ga alsjeb-blieft n-niet weg!” Tim liet de deur weer opendraaien, hoogst verbaasd over dat naar omstandigheden aparte verzoek, maar leunde zelf netjes met zijn rug tegen de deurpost. Zo bleef hij van Amber afgewend. Aan de geluiden schuin achter hem te oordelen klom ze van het bureau af. „Ik wilde d-dat raam dicht-d-doen. Het is z-zo k-koud…” „Waar zijn je kleren dan?” vroeg Tim, al voelde hij intussen wel aan waar dit heen ging. En die richting beviel hem allerminst… „D-die hebben ze m-meege-genomen…,” haperde Amber, trillend van de kou. Tim vergat zichzelf en draaide zich geagiteerd naar haar om met een opvallend fel: „Wàt!? — Oh, sorry…” Hij wist niet hoe vlug hij zich weer terug moest draaien, maar inmiddels registreerde hij dat Amber veilig achter de rugleuning van de versleten, vaalblauwe bureaustoel schoot en met gekruiste armen haar borstjes afschermde. Hij mopperde warm blozend: „Wat een luizenstreek!” en zette zich met zijn rug af van de deurpost om zijn jas uit te trekken, die hij met uitgestrekte armen voor haar openhield. Het kapotte lusje stak er eigenwijs bovenuit en probeerde zijn aandacht van Ambers blozende gezichtje af te leiden, maar dat lukte niet helemaal. Tim hield het warme kledingstuk beleefd beschermend tussen Ambers lijfje en zijn ogen in, maar het meisje fluisterde trillend met een pruillipje: „Je hebt me n-nu t-tòch al helem-m-maal gez-z-zien…” Hun blikken hielden elkaar vast terwijl Tim haar kort aanspoorde: „Toe nou, trek nou aan! Trouwens… Ik heb mijn tweelingzusje vaak zàt zo gezien, dus echt schokkend vind ik dat niet! Gewoon: respect.” Hij besefte dat zijn vergelijking scheef ging: van zijn zus was hij nooit zo onder de indruk geweest als nu van Amber. Hij praatte die gedachte weg: „Kom op, trek die jas nou aan! Je bevriest zowat!” Het argument „kou” overtuigde Amber blijkbaar, want ze gaf nu dan toch blijk van enig vertrouwen in Tim door schuchter achter de stoel vandaan te komen en zich met een „Dank je!” snel in zijn warme jas te laten glijden. Handig trok ze haar plakkerig natte haar er overheen. De grote knopen kostten haar stijve vingers beduidend meer moeite. Intussen was Tim op het bureau geklommen. Hij bleek precies lang genoeg te zijn om bij het raam te kunnen. Zodra hij weer op de grond stond, keek hij Amber nogmaals aan en zei: „Blijf hier even wachten. Ik haal hulp. Zó kun je niet weg hier.” Amber trok haar schouders op en zei met een grafstem: „De h-hele school zal ’t ’r int-t-tussen wel over hebben d-dat ik-k uit een naturist-t-tenfamilie k-kom.” „O ja?” vroeg Tim, die even nadenkend keek. „Dat is anders nieuw voor mij.” Hij vroeg zich vaag af of die onthulling van Amber een verklaring zou kunnen bieden voor haar gedrag, dat in zijn ogen verbazingwekkend kalm was onder de gegeven omstandigheden. In antwoord op zijn mededeling ontving hij een korte blik die het midden leek te houden tussen angst, twijfel en spot uit de grijze ogen van het meisje met het mild besproete neusje. Sukkel! schold Tim zichzelf in gedachten uit. Je bent nog geen drie dagen op deze school! Natuurlijk is dat nieuw voor jou! Hij praatte vlug over zijn niet-handige opmerking heen met zijn ontdekking: „Is dat waarom ze je kleren hebben meegenomen?” Vol medeleven keek hij haar aan. Het antwoord op zijn vraag lag zo duidelijk in Ambers ogen te lezen dat hij vervolgde: „H’m. Nou ja… Als het iets uitmaakt in jouw beleving: mijn moeder is fotografe. Haar favoriete voorbeelden zijn Sally Mann en Jock Sturges, al heeft ze wèl een hele eigen stijl.” Tim keek aandachtig toe en zag de herkenning in Ambers ogen bij het noemen van de behoorlijk controversiële fotografen. Dat verbaasde hem niet echt, gezien Ambers achtergrond. Hij grijnsde verlegen en vervolgde: „Je kent ze, zie ik. Verbaast het je als ik je vertel dat ik altijd één van mijn moeders twee favoriete onderwerpen ben geweest?” Met een scheef lachje en een knik naar Ambers nog vochtige voetafdrukken op het bureau zei hij gemaakt nonchalant: „Ik dacht zojuist héél even dat je een bepaalde foto van Sally Mann aan het naspelen was!” „The p-perfect-t-tomato…” Een waterig glimlachje ontsnapte aan Ambers grip, maar maakte héél snel weer plaats voor een minder eenvoudig te lezen uitdrukking. Tim vocht met zichzelf en zijn herinneringen: hij wilde zijn arm wel even troostend om haar schouders leggen, zoals ze daar stond in die veel te ruime jas van hem. Zijn recente ervaring met Gabriëlle, gisteren in de lift, weerhield hem echter van dat gebaar. „H-heb jij een t-t-tweelingzus?” converseerde Amber intussen geïnteresseerd, maar nog steeds klappertandend. Even hing er een stilte in de kille lucht. Tim sloeg zijn ogen neer — zag ineens dat het jonge meisje nog op blote voeten op de ijskoude tegelvloer stond. „Je vat nog kou! Ik ben zó terug,” mompelde hij, plotseling gehaast, en hij verdween ijlings uit het kantoortje. |
|||||
|
|
|||||
|
||||||||||||||||||||||||||
|
|
|||||||||||||||||||||||||
Ik vind het zo n verschrikkelijk idee allemaal, haar kleren weg, ect. Het zou je maar overkomen. Zou me geen raad weten.
