 |
| ||||
|
Uit wat de bibliothecaresse hem tijdens de ochtendpauze gezegd had, putte Tim de hoop dat hij Amber nu wel te spreken zou krijgen. „Ze was gisteren op bezoek bij Rosa in het ziekenhuis, waardoor ze niet kon komen,” had de aardige vrouw gezegd, een stapel boeken op de arm nemend. „Als ik Amber een beetje ken, komt ze tijdens de middagpauze wel om die tijd te compenseren. Ik zou het dus vanmiddag gewoon nòg eens proberen, als ik jou was.” Hij voelde zich beroerd. Zijn derde dag op zijn nieuwe school, en hij had al drie vriendschappen gesloten — alle drie met meisjes — waarvan hij er bijna direct alweer eentje verspeeld had. En waardoor? Hij wist het zelf niet eens. Kwam het door zijn spontane zorgzaamheid? Was hij handtastelijk geweest? Hij schudde zijn hoofd. Een cynisch lachje trok rond zijn lippen. Nee, hij was juist heel respectvol geweest. Dat wist hij zeker. Toegegeven: hij had op dat moment gevoelens voor Gabriëlle gehad, maar dat deed niets af aan zijn respect voor haar, vond hij. Wat was dan in vredesnaam Gabriëlles probléém!? Op die vraag wist hij het antwoord niet, maar wat het ook was: het stond normaal contact tussen hem en haar blijkbaar grondig in de weg. Het tweede meisje van zijn beginnende vriendenkring hier lag in het ziekenhuis, die was nu ook buiten bereik. En Amber, de enige van het drietal met wie hij op dit moment normaal zou kunnen optrekken, was al de hele dag onvindbaar. Nou ja, met uitzondering dan van dat ene moment op de gang, een paar uur geleden. „Ze heeft zich waarschijnlijk bedacht wat betreft die vriendschap,” mopperde hij tegen zichzelf, terwijl hij de bibliotheekdeur opende en naar binnen stapte. Nee, corrigeerde hij zichzelf daar achteraan. Niet na gistermiddag. Dat geloof ik niet. Er moet een andere verklaring zijn. Er hing een bedrijvige stilte in de bibliotheek, net als die morgen. Alle tafeltjes waren bezet: langs de wanden stonden afgeschermde studeertafels, terwijl in het midden van de ruimte een grote leestafel was opgesteld. Voor de balie stonden twee rijen scholieren op hun beurt te wachten. Tims hoop eindigde al snel in een teleurstelling: de aardige dame van die ochtend en een Japans meisje dat door Tim ingeschat werd op ‘derde klas’ deden hun best om die rijen weg te werken. Tim bedacht dat hij misschien maar beter aansluiting kon gaan zoeken bij de jongens uit zijn klas, in plaats van zich bezorgd te maken over Rosa. Hij had best met Jurriën overweg gekund, maandag. Al gauw kreeg de bibliothecaresse hem in het oog. Zo gauw ze zich vrij kon maken kwam ze op hem af en zei: „Ik weet niet waar Amber is. Ik heb haar nog niet gezien.” Ze wees op de zijkanten van een paar boekenkasten en stelde voor: „Ik zou zeggen, bekijk haar lesrooster eens. Dáár begint je spoor.” „Oké,” vond Tim. „Dank u wel.” Hij stapte op de gelamineerde velletjes A4 af en probeerde er wijs uit te worden. Dit was andere koek dan zijn eigen rooster: dit was het rooster van de hele school! Hij liet zijn vinger langs de uitgebreide tabellen gaan en mompelde onzeker: „Even kijken…” „Ze zit in 2H,” klonk de glimlachende stem van de aardige dame achter hem. Hij schrok ervan maar reageerde positief met: „O ja.” „Ko?” las hij. „G2?” „Hendrik Koster,” verklaarde mevrouw Van den Heuvel. „Gym. Misschien gooit Amber nog een balletje met haar vriendinnen?” Tim keek de magere vrouw even aan en vroeg zich af of Amber op haar zo anders overkwam dan op hem. Amber leek hem niet bepaald het type dat zich voor haar plezier met teamsporten bezighield. Eerder dwarsfluit of zo, dacht hij en hij glimlachte: Of lezen! — waarop hij aankondigde: „Dan zal ik dáár maar beginnen, ja.” „Wil je tegen haar zeggen dat ik voor deze pauze genoeg hulp heb hier? Laat haar maar fijn van haar pauze genieten, dat heeft ze wel verdiend!” stelde mevrouw Van den Heuvel voor. „Zal ik doen — als ik haar vind,” knikte Tim. De jongens konden nog wel even wachten. „Dank je wel, hoor. Hoe heet jij ook alweer?” „Tim. Tim Bouwman, mevrouw.” „Mooi, Tim. Ik ben Flora van den Heuvel. Doe je Amber de hartelijke groeten?” „Doe ik, mevrouw,” beloofde Tim, waarop hij de bibliotheek achter zich liet en zich afvroeg wat mevrouw Van den Heuvel — ‘tante Flora’, zoals Amber haar genoemd had — van hem en zijn zoektocht naar Amber zou denken. Maar die gedachte schudde hij van zich af. Varianten op die vraag hadden hem al te veel gekost naar zijn zin. In de garderobe trof hij zijn zwarte jas aan op de grond onder de kapstok. Het lusje bleek aan één kant losgescheurd te zijn en kriebelde hem nu in de nek. „Handig,” mopperde hij, maar hij voegde er gemakkelijk aan toe: „Nou ja, dat maakt ma wel weer.” Tussen groepjes kletsende en schreeuwende medescholieren door en over rondslingerende school- en gymtassen heen stapte hij naar buiten, tegenover het rokershok. Normaal gesproken zou hij sneeuw geweldig vinden, maar op dit moment was hij te geagiteerd om er veel aandacht aan te besteden. Hij liep naar rechts, langs de fietsenstalling en onder de lamparmatuur door, die maandagavond zo irritant geknipperd had toen ze Rosa zochten. Via een glazen deur onder een metalen buitentrap kwam hij in het grijs betegelde halletje van de gymzalen terecht. Het was er niet bepaald warm. Tim vroeg zich af of de verwarming in de kleedkamers met opzet zo laag gehouden werd. „Vast gedaan om iedereen zich sneller om te laten kleden,” mompelde hij voor zich uit, waar vier donkerblauwe deuren op een rij in de muur waren aangebracht. De middelste twee waren niet interessant: de rechter ervan was een toiletdeur, aan de witte slotindicator te zien. Op de linker gaf een klein bordje aan dat het om een werkkast ging. Zijn aandacht ging uit naar de ruimten achter de twee buitenste deuren: de linker leidde naar de meisjeskleedkamer; de uiterst rechtse naar die van de jongens. Die laatste ruimte kende hij, maar het had in zijn ogen weinig zin om die nu te proberen. Een meisje zocht je daar nou eenmaal niet. Hij aarzelde. Zou het niet mega-irritant zijn als hij door de jongenskleedkamer naar de gymzalen zou lopen om daar te kijken — als Amber op dit moment in de meisjeskleedkamer was en juist weg zou gaan als hij haar zocht waar ze niet was!? Besluiteloos keek hij naar de linker deur. Zou hij het aandurven om te kloppen of Ambers naam te roepen — of allebei? Als er iemand anders aanwezig was, zou hij daarmee meteen een nieuw idee zaaien voor het roddelcircuit waarvan hij ook op deze school het bestaan wel vermoedde… Hij legde zijn oor eens tegen de deur, maar hoorde er niets achter. Voorzichtig klopte hij aan. Het was duidelijk te horen dat het geluid hol klonk in de kleedkamer. Geen reactie. Doodse stilte. Zou hij durven kijken? De opmerking van meneer Den Engel lag hem nog vers in het geheugen: er zijn plaatsen waar je als jongen nou eenmaal niet kunt komen zonder dat je bepaalde regels overtreedt. En Den Engel had gelijk, natuurlijk. Op hoop van zegen dan maar, dacht hij, en hij drukte de klink naar beneden. Sorry zeggen kan altijd nog. Krakend draaide de deur op een smalle kier. Verder bleef het stil. Er brandde geen licht in de kleedkamer: de oude, mat kunststoffen lichtkoepels deden hun winterschemerige werk. „Amber?” vroeg hij, zijn lippen voor de smalle opening. Geen antwoord. Hij duwde de deur iets verder open. Niks geen geluid. Nog iets verder opende hij de deur, en hij keek er omheen. De kleedkamer was leeg. Dan kan ik er ook wel doorheen lopen, vond hij, en nadat hij zijn schoenen plichtsgetrouw had uitgetrokken voegde hij op zijn sokken de daad bij de gedachte, zijn schoeisel bungelend aan wijs- en middelvinger. Via een slingerend gangetje tussen ingenieus geplaatste muren kwam hij in de hal terecht die toegang bood tot de gymzalen. Hij grimaste: met zijn rechtersok stond hij in een plasje ijskoud water… „G2,” las hij op de deur naar de linker gymzaal. Met een paar passen bereikte hij hem, waarop hij de sporthal binnenstapte. Niemand, concludeerde hij direct. Ook een snelle inspectie van de opslagruimte leverde niets op. Zwijgend overtuigd van het feit dat hij het vriendelijke tweedeklassertje ook deze pauze niet zou vinden, liep hij nog even naar de andere gymzaal. Ook die bleek onbemand. Hij wilde de jongenskleedkamer nemen op zijn weg naar buiten, maar voordat hij die binnenliep viel hem iets op: een speling van het licht dat door de koepels in de ruimte viel onthulde een natte plek op de onregelmatig gekleurde tegelvloer. Hij bukte zich eens, en zag dat er een heel spoor van voetafdrukken en druppels liep tussen de meisjeskleedkamer en het kantoortje van de gymleraar, waarvan de deur op een kier stond. Ergens in zijn achterhoofd begon een ver weggestopte herinnering te zeuren, maar die werd vanwege de geringe waarschijnlijkheid genegeerd. Tim haalde zijn schouders op en stapte tussen de privacymuurtjes die naar de jongenskleedkamer leidden. Maar juist op dat moment hoorde hij een duidelijk gefrustreerde meisjesstem: „Nóú!!!” Hij deed een stap terug. Kwam dat uit het kantoortje? Volgens hem wel. En hij durfde het niet met zekerheid te zeggen, maar het hàd Ambers stem kunnen zijn. Nog even keek hij kritisch naar het natte voetspoor. Eenrichtingsverkeer, zag hij nu. Met een paar passen bereikte hij de deur, die hij voorzichtig verder open duwde. „Amber?” vroeg hij, maar direct daarop reageerde hij: „Whóa!” |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||||||||||||
Dat niet, asjeblieft! 
