 |
| ||||
|
Ogenschijnlijk onverschillig leunde Gabriëlle tegen de ronde, zwartstenen pilaar in een hoek van de aula. De ruwe zuil was sinds haar breuk met Elize haar favoriete plek geworden om de pauzes door te brengen. Ze had een beker karnemelk gekocht en stond die nu eenzaam op te drinken terwijl rondom haar het constante geluid van enkele honderden pratende, lachende en etende leerlingen deed denken aan een zwaar versterkte bijenkorf. Gabriëlle probeerde dat geluid enigszins te compenseren door haar oordopjes in te doen en op haar iPod een vrolijk nummertje te kiezen. De muziekvoorkeur van haar ouders had haar een behoorlijke kennis van de ‘zestiger jaren’-muziek van de vorige eeuw bijgebracht. Ze had haar vaders houding daarin overgenomen, al vond ze dat er tegenwoordig ècht nog wel artiesten waren die óók mooie muziek maakten. En soms gaf haar vader toe dat ze daarin gelijk had. Maar op dit moment verlangde ze naar iets vrolijks. Het eerste liedje dat haar te binnen schoot was één van die oldies. The Seekers, afscheidsconcert, dacht ze, terwijl ze de selectie maakte en op de play-knop drukte. Georgy Girl. Ze hoopte dat de muziek en de zang haar zouden helpen om haar gedachten eventjes stil te leggen. Waar anderen rustig achtergrondmuziek konden verdragen bij het maken van hun huiswerk, leidde welke muziek dan ook àl Gabriëlles aandacht af van wat ze ook maar aan het doen was. Soms was dat lastig, maar nu wilde ze daar even gebruik van maken. Dit was voor haar een poging om even niet met Ter Heerdts bezoek aan Rosa bezig te zijn. Dit was de enige manier die ze kon bedenken om misschien hoe dan ook even helemáál niet aan Ter Heerdt te hoeven denken. Ook Kirja’s gruwelijke dood en Lidhia’s verdriet probeerde ze zo eventjes naar de achtergrond te schuiven, en natuurlijk Elizes onbegrijpelijke houding en gedrag — met alle pijn die daarmee gepaard ging. Als ze de muur om haar emoties maar overeind kon houden, zou het wel meevallen. Gewoon geen al te gevoelige nummers kiezen, besloot ze. Had ze ook maar haar ogen gesloten. Het enthousiaste ‘sixties’-kwartet kon namelijk niet verhinderen dat haar aandacht volledig van de muziek afgeleid werd op het moment dat Tim langs de aula kwam lopen, in de richting van de bibliotheek. Ze kon het niet met zekerheid zeggen, maar ze meende dat hij héél even in haar richting keek. Hij zou wel op weg zijn naar Amber… Gabriëlle zuchtte eens. Met Nederlands was hij niet naast haar komen zitten. Er was nog een andere plek vrij geweest, naast Jasper Hobé. Die had hij genomen. Zijn keuze was duidelijk opgevallen in de klas: Sander had er zelfs een grapje over gemaakt. De strikte mevrouw De Wit wist de boel echter in goede banen te leiden en dus bleef alles verder rustig. Maar gevoeld had ze het wel! Ze had het als een afwijzing ervaren en dat stak haar omdat zij en Tim helemaal niets hàdden — blijkbaar zelfs geen vriendschap meer, wat haar eigen schuld was al zag zij dat niet zo. „‘Hey there, Georgy girl, why do all the boys just pass you by?’” zong Judith Durham in close harmony met de drie mannelijke bandleden, maar de tekst schoof zonder door te dringen naar de achtergrond van Gabriëlles bewustzijn. „‘Could it be you just don’t try, or is it the clothes you wear?’” Via Tim en Amber kwam ze terug bij haar meest gefrustreerde onderwerp van het moment: Ter Heerdt was bij Rosa op bezoek!!! Gabriëlle vond het verschrikkelijk dat ze niets kon veranderen aan het gevaar waarin het lieve meisje verkeerde. Zij was de enige die het wist — maar het was onmogelijk voor haar om er iets tegen te doen!!! Ze verwachtte eigenlijk vóór deze dag om was het bericht te zullen krijgen dat Rosa in het ziekenhuis overleden was… En dan zou zij als enige de oorzaak weten, buiten de dader voor wie ze zó bang was dat hij haar volledig in zijn greep had — letterlijk. Zou ik dan medeplichtig zijn? vroeg ze zich af. Omdat ik ervan afwist? Ze voelde zich zo machteloos in alle situaties waarin ze zich bevond…! Ze kon niets betekenen voor Lidhia — tenminste, dat dacht ze. Ze zag niets wat ze zou kunnen doen aan Tim en zijn voorkeur voor Amber. Met Amber kon ze nu helemáál niet meer praten, na die scène bij de deur gisteren… Rosa had wel gezègd dat Amber in Gabriëlles onschuld geloofde, maar… dat was vast bedoeld om haar op te beuren. En Rosa zèlf — Gabriëlle zag geen uitweg… Gefrustreerd zette ze zich af tegen de pilaar om in de richting van de uitgang te lopen: even buiten in de sneeuw. Dat zou haar vast goed doen: de muziek hielp tot nu toe maar weinig. „‘Hey there, Georgy girl, dreaming of the someone you could be. Life is a reality: you can’t always run away!’” — de songtekst bereikte Gabriëlle niet. Ze stapte de kou in, zonder haar jas. Haar gedachten werden door haar emoties teruggetrokken naar Tim. „Die zou nooit voor mij kiezen… Die gaat toch achter een ander meisje aan,” mopperde ze huiverend tegen de vreemd dempende ijskristallen waarvan de atmosfeer doortrokken was. Zoals de dunne witte deken die zich op de grond begon te vormen, legde zich een stille deken van kille verwondering neer over haar hart. „‘Hey there, Georgy girl, there’s another Georgy deep inside. Bring out all the love you hide and oh, what a change that’d be! The world would see — a new Georgy girl!!!’” klonken de lang geleden opgenomen stemmen in haar beide oren. Waarom doet dat van Tim zo’n pijn!? vroeg ze zich af. Ik wil helemaal niet verliefd op hem zijn! Maar ook tegen haar eigen gevoelens stond ze machteloos. Dat wist ze uit ervaring… Ze haatte vurig haar eigen verwarring: hoe kòn ze aan Tim denken terwijl Rosa in gevaar was!? Hoe egoïstisch kon ze zijn!? Ik zou kunnen bidden, dacht ze. Maar ze schaamde zich voor haar gevoelens voor Tim en wist niet hoe ze die bij de Heer zou moeten ‘brengen’. Hij was toch óók een man, tenslotte? En om aan een man zoiets intiems te vertellen… Dan liever aan tante Magda, stelde ze zichzelf voor. Maar ik kan wèl bidden voor Rosa… „Heer, wilt U Rosa beschermen alstublieft?” fluisterde ze. Maar méér wist ze niet te zeggen. Door de opzwepende muziek van het opgewekte naspel heen hoorde ze dat haar mobieltje een sms’je ontving. Oh nee, dacht ze wanhopig. Ze was er zeker van dat het over Rosa’s dood zou gaan, al stond ze niet stil bij de vraag van wie een dergelijk berichtje dan wel afkomstig zou moeten zijn — en waarom juist zij het zou moeten ontvangen. Haar hart bonkte tegen haar ribbenkast. Dat werd nog erger toen ze zich slap voelde worden bij het zien van het berichtje, dat in het schermpje verscheen. « Od 7+ » |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||||||||||
