 |
| ||||
|
"Geld je aanbod nog?" typte ze behoedzaam. "Welk aanbod?" "Dat ik je mag vertellen wat me uit mijn slaap houdt?" "Dat weet je toch?" Oké, nu moet het maar. Wat Janny had gezegd had heel de dag door haar hoofd gespookt. Het alleen vechten tegen de demonen moest eens afgelopen zijn. "Wil je er dan voor bidden, ik bedoel straks als ik ga slapen?" "Wat denk je toch van me, met dat soort vragen!" "Sorry, ik ken je nog niet zo goed." Stilte. "Oké, er was vorige week een overval op mijn werk." Stilte. "Ik werk voor de Makro in Delft." "Vertel me alles..." Dat deed ze. Ze vertelde hem ook van haar ongezonde angsten, haar poging om de controle over haar emoties te houden en haar falen daarin. Haar nachtmerries, die vreemd genoeg niet alleen gingen over de man in kwestie, maar juist in haar dromen zat haar vader achter haar aan. Met zijn brede schouders, getraind door het vele boksen, thuis en in de sportschool. Ze had haar verleden verwerkt, dacht ze. Het feit dat ze de grip daarop door één of andere idioot zo maar kwijt kon zijn, maakte haar bang. Ze was bang alleen in huis en ook 's nachts als ze wakker lag. "Je moet hulp gaan zoeken hiermee, Hanna, alsjeblieft!" Stom dat hij haar aansprak met een ander naam. Maar ja dat had ze zelf gedaan. "Je bent de derde vandaag..." "Zou het misschien mogelijk zijn dat we gelijk hebben?" Schoorvoetend antwoordde ze: "Ja." "Ik beloof dat ik voor je zal bidden, maar ik denk dat je meer nodig hebt dan dat. Ik zou je wel willen helpen, maar daar is deze chat niet zo geschikt voor. Jij zult zelf stappen moeten ondernemen, dat weet je." Ze zat even te dubben hoe ze zou reageren. Hij wachtte ook af en een hele tijd bleef het stil. "Wil je me ontmoeten?" Ze schrok. Waarom vroeg ze dan nou. Ze had het veel te snel getypt. Stilte. "Ik ben blij dat je het toch met me hebt willen delen. Dank je voor je vertrouwen." Ze liet het hier niet bij, hij moest een duidelijk antwoord geven. "Is dat een nee?" "Nee." Wat bedoelde hij nou? Ze zou afsluiten en gauw ook. Wat was ze voor een ei om de man zo af te schrikken? "Waar en wanneer?" Hij wilde haar ontmoeten! Waar was ze weer eens aan begonnen? "Ik weet niet." "Zaterdagmiddag, het Wolfertspark in Den Haag. Ken je dat?" Hij woonde dus in dezelfde regio. Ze hadden hem daarop geselecteerd! Onder andere. "Ik weet niet, ik vind het wel. Hoe laat?" "Zullen we zeggen een uur of vijf bij het Wolfertsmonument?" "Goed." "Tot dan. Ik bid voor je, dat je rustig mag slapen vannacht." Vannacht. Morgen was het zaterdag. Morgen om deze tijd zou ze hem al ontmoet hebben. Ze sloot de chatbox af, maar ging opnieuw de site op. Ze ging de profielen langs en bleef bij de regionale hangen. De eerste was Richard van der Marel, 34 jaar, woonde in Den Haag en had aan de TU Delft gestudeerd. Werkzaam in de tunnelbouw. Een gebruind gezicht keek naar haar zelfbewust aan. Geen levensmotto te bekennen. Liep niet zo te koop met zijn geloof. De tweede was Kees-Jan de Groot, 56 jaar. Dat zouden ze toch niet hebben gedaan, te groot leeftijdsverschil. Ze keek nog wat profielen door, maar had het gevoel dat Richard nog het meest in aanmerking kwam. Ze sloot af en besloot alles in gebed te brengen. Haar angsten, die 's nachts opstaken en ook die andere angst die haar buikpijn bezorgde. De angst voor wat er morgen zou gebeuren. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||