 |
| ||||
|
Om één uur zag ze hem bij het buffet en merkte ze dat hij zijn uniformjasje had uitgedaan. Ze koos een broodje gezond en een kop thee. Hij nam een kop soep, een glas melk en een worstenbroodje. Nadat ze hadden afgerekend en naar een afgelegen tafeltje zonder raam liepen, zei ze: "Twee onderwerpen zijn taboe. Een zekere blonde man met krullen, en de affaire van de messenzwaaier ook." Toen hij niet reageerde, keek ze hem van opzij aan en zag een zweem van een glimlach op zijn lippen. Dat was zijn enige reactie. "Mag ik even?" vroeg ze, toen ze zaten, om aan te geven dat ze wilde bidden. Hij glimlachte met een knikje en ze nam te tijd. Toen ze weer opkeek, zag ze dat hij haar zat op te nemen. "Eet smakelijk," zei hij opgewekt en vroeg met iets van spot in zijn stem: "Waar wil je het dan wel over hebben? Misschien is de keuze van het gespreksonderwerp aan jou overlaten het veiligst voor me," terwijl hij een servet over zijn schoot uitspreidde. Kim glimlachte en nam de tijd om haar broodje in stukken te snijden. "Oké, ik wil wel wat over jou weten. Vertel maar wat je kwijt wilt," zei ze toen en nam een hap. "Is dat de tactiek? Laat mensen over zichzelf praten, dan hoef je zelf niets te zeggen?" vroeg hij droog en ze voelde haar wangen kleuren. Voordat ze haar mond had leeggegeten gaf hij haar al een gebaar, dat ze zich niet druk hoefde te maken. "Goed. Ik zal beginnen. Ik werk nog niet zo lang in de beveiliging, vandaar dat ik hier in het bedrijf een beetje ingerold ben." "En bevalt het?" zei ze tussen twee happen door. "Ik weet niet," zei hij voorzichtig. "Dit is tijdelijk voor mij, dat wist ik voordat ik eraan begon. Misschien begin ik voor mezelf. Planning en beleid is wel wat voor me denk ik. Maar dan moet je connecties hebben, heb ik ontdekt. Maar dat komt nog wel, het ligt nog open allemaal," glimlachte hij en stak zijn lepel in de soep. Ze keek hem onderzoekend aan. Hij begon te eten en wachtte af, zodat ze iets verontschuldigend zei: "Ik werk hier al mijn hele leven heb ik het gevoel. Zowat vastgeroest in het bedrijf." "Wat ik over je hoor is behoorlijk positief. Je hebt je door hard werken opgewerkt en jezelf voor het bedrijf onmisbaar gemaakt." "Dank je. Dat wist je voordat je begon over die diefstal hè?" "Sorry, dat onderwerp is uitgesloten van de conversatie," zei hij gemaakt zakelijk en concentreerde zich vervolgens op zijn soep. Ze keek hem een tijdje strak aan en zei toen verontschuldigend: "Ik maak het niet gemakkelijk om me om te gaan hè?" "Integendeel. Je bent heel duidelijk. Tot zover en niet verder." Ze zweeg en merkte wat hij aan het doen was. Ze voelde zich terechtgewezen. "En je voelt je daarbij heel veilig neem ik aan," vervolgde hij op dezelfde zakelijk toon. Ze keken elkaar tegelijkertijd aan, toen ze zei: "Je zegt het niet, maar je bedoelt eenzaam. Waarom zeg je het niet? Ik ben niet eenzaam." Hij wendde zijn blik niet af en ze zag daar zijn medeleven. Ze had geen behoefte aan medelijden. Waarom had ze dat gezegd? Omdat hij het suggereerde. Hij dacht dat ze eenzaam was. "Nee, als ik dat had willen zeggen, dan had ik dat gedaan. Het gaat me echt niet aan. En ik hoop echt dat het goed gaat met je relatie met ons taboe-onderwerp met krullen," zei hij schamper en ze kon het niet laten te lachen. Hij glimlachte naar haar, maar in zijn ogen las ze een behoedzame blik. Ze volgde zijn gedachtegang en wist dat ze iets moest doen om het recht te zetten. Daarom schraapte ze haar keel en zei: "Ik zal je uit de droom helpen over hem. Hij is mijn liefje niet en zal het ook nooit worden. Daarvoor steek ik mijn hand in het vuur." Hij maakte een royaal gebaar en voegde er aan toe: "Het gaat me niets aan." Opnieuw lachte ze, dit keer spottend. "Nee, natuurlijk niet. Maar je wilde het maar al te graag weten, dus wilde ik je daarin tegemoet komen." Hij snoof en knikte. Ze was hem nu voor en zei net zo zakelijk als hij: "Je wilt gewoon niet dat ik gekwetst word." Hij at in stilte zijn worstenbroodje op en ze zag dat hij nadacht over hoe hij zou reageren op haar woorden. "Ik krijg het gevoel dat je mijn bedoelingen wantrouwt," zei hij uiteindelijk en ze zag opnieuw de teleurgestelde blik. "Misschien ben ik te cynisch," concludeerde ze somber. "Dat is geen excuus, dat is het probleem," zei hij rustig. "Ik zie het niet als probleem." Hij zuchtte een keer diep: "Jammer." Hij wilde meer zeggen, maar hield zich in. "Zeg het maar...ik ben een grote meid." Hij veegde zijn mond af met zijn servet en pakte het glas melk van het dienblad. "Het is jammer dat je je niet doorhebt dat jijzelf net zo hard je best doet om niet gekwetst te worden. Je hebt een muur om jezelf heen gebouwd en die beschermd heel goed. Maar die muur houdt ook tegen waar je misschien wel behoefte aan hebt. Misschien heb je wel gelijk met wat je zei over eenzaamheid. Het lijkt wel alsof je de eenzaamheid omarmt omdat je daarmee het risico ontloopt om gekwetst te worden. Zoals ik al zei," hij stopte om zijn melk in één teug op te drinken. "ik wil graag een vriend voor je zijn. Omdat ik denk dat je er één nodig hebt." "Hoe vaak moet ik het nog zeggen," ze begon zich aan hem te irriteren, "het gaat goed met me." Hij keek haar spijtig aan en zei: "Ik wilde je niet pijn doen met mijn woorden, maar ik zie dat ik dat wel heb gedaan." Zijn pieper ging af. Hij verontschuldigde zich en pakte hem van zijn riem om er een vluchtige blik op te werpen, terwijl hij met zijn andere hand zijn glas neerzette. Toen pakte hij een kaartje uit de borstzak van zijn overhemd. "Hier is mijn kaartje. Op dat adres kun je me nu niet vinden, maar mijn 06-nummer klopt." Hij reikte het haar aan, maar ze twijfelde. Hij was ondertussen opgestaan. "Weet wat je doet," zei ze waarschuwend op spottende toon. "Ik kan het in de koffiekamer per opbod te koop aanbieden. Je bent hier nog maar net binnengekomen en al met stip gepromoveerd tot snoepje van de week." Hij trok zijn wenkbrauw op, waarbij hij lucht uit zijn longen liet ontsnappen op een manier die haar zei dat hij haar spot met hem niet kon waarderen. Hij legde het kaartje neer naast haar bord. Ze grijnsde naar hem en voegde er nog aan toe om hem een reactie te ontlokken: "Had je niet gedacht zeker?" Hij keek haar aan met een gezicht in de plooi en vroeg toegeeflijk: "En wie was het vorige week?" "Tim, van de distributie. Die is het al een half jaar of zo." Hij pakte zijn dienblad op en antwoordde: "Dus ik begrijp het al, het is een hele eer, die me ten deel gevallen is. Ik hoef niet te vragen of jij in de ballotagecommissie zat," zei hij droog en ze bleef hem spottend aankijken. Hij deed alsof hij het niet merkte. "Bel me als je er anders over denkt. Ik ben ook goed voor een avondje bioscoop of een lange wandeling." Hij schonk haar nog een laatste glimlach en knikte toen ten afscheid. Ze keek hem na tot hij bij de op de werkvloer uit haar zicht was gelopen. Wat een arrogante kwast, dacht ze somber. En geen greintje humor. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||