 |
| ||||
|
"En hoe gaat het met Mister Right vandaag?" vroeg blonde Carmen van het brood in de koffiekamer. Er viel een stilte, waarbij vijf paar ogen op Kim waren gevestigd. Ze keek de tafel eens rond, liet haar blik beschuldigend rusten op die van Kathy die schichtig om zich heen keek terwijl ze op verontschuldigende toon te kennen gaf dat ze niets had gezegd. Ja, ja. "Ik geloof dat jij nog het... dichtst bij hem gekomen bent van ons allemaal," ging Carmen verder en wachtte af met een uitdagend lachje op haar gezicht. Een jonge collega naast haar onderdrukte een lach. Kim nam een slok uit haar miss sleepy-beker. Het bleef stil. "Ik had dat genoegen graag willen missen, omdat elke keer dat ik er aan terug denk, ik bedenk hoe het mogelijk is dat ik er zonder open strot uitgekomen ben en me bewust ben dat het ook heel anders had kunnen aflopen. In mijn dromen komt geen Mister Right voor, als je dat misschien zou denken. Ik had graag met één van jullie van plaats willen ruilen. Maar laat je vooral door mij niet ophouden, he's all yours," ze schoof hard haar stoel naar achteren en zette haar mok met een ruw gebaar in de vaatwasser. Ze keek nog even de kring rond, maar niemand ging in op haar woorden, die ergens in de ruimte bleven hangen. Men meed zelfs haar blik. Met opgeheven hoofd liep ze de koffiekamer uit. Janny haalde haar halverwege de gang in. Ze bleven staan en de oudere vrouw keek haar vanachter haar brillenglazen meelevend aan. "Laat ze kletsen. Er is niet zoveel nieuws waar ze over kunnen wauwelen. Het waait wel over," zei ze rustig en keek haar onderzoekend aan, toen ze vroeg: "Gaat het echt wel goed met je, ik merk dat je zo snel geprikkeld bent de afgelopen week?" "Ik slaap niet zo goed," legde Kim uit, met een nonchalant gebaar met haar hand. "Komt het 's nachts terug?" Kim knikte. "Misschien moet je toch eens met iemand gaan praten. Slachtofferhulp is hierin gespecialiseerd, dat weet je toch?" Kim keek neer op Carmen en knikte: "Ik zal erover nadenken, goed?" "Je hoeft je er niet voor te schamen. Dit kan de besten overkomen. Je hoeft niet altijd sterk te zijn en dit alleen te verwerken. Dat heb je met genoeg trauma's gedaan. Het is je tweede natuur geworden en dat moet een keer doorbroken worden. Laat dit de uitdaging voor je zijn die je nodig hebt om daar nu mee te beginnen." Kim slikte en knikte. Toen ze richting haar kantoor liep, zag ze aan het eind van de gang een bekend donkerblauw uniform voor haar deur staan wachten. Ook dat nog, dacht ze terwijl haar de moed in de schoenen zonk. Hoelang zou Kathy nog wegblijven? Zou ze de wc in duiken, misschien had hij haar nog niet gezien. Ze had te lang getwijfeld, hij had haar al gezien. "Hoi," zei Frank en ze knikte naar hem terwijl ze haar kantoor met haar sleutel opende. "Wat wil je?" vroeg ze behoedzaam. Ze had geen zin in weer een goede raad. Zeker niet van hem. Hij volgde haar naar binnen en vroeg met zachte stem: "Ik dacht dat we misschien vanmiddag samen zouden kunnen gaan lunchen?" "Waarom?" Het was eruit voor ze er erg in had. Ze had zich inmiddels omgedraaid en zag nog net een glimp van teleurstelling in zijn ogen, maar zo kort dat ze even dacht dat ze zich had vergist. "Ik weet niet waar ik begonnen ben om je tegen me in het harnas te jagen," begon hij rustig, maar in zijn stem lag een gekwetste ondertoon. "Maar ik dacht dat het misschien mogelijk was om vrienden te worden. Ik heb me blijkbaar vergist. Het spijt me, ik zal je niet langer ophouden. Het ga je goed." Hij had zich inmiddels omgedraaid en liep langzaam richting de gang. "Wacht!" riep ze hem terug en zag in haar ooghoeken door het raam heen Kathy op de gang aankomen. "Eén uur klantenrestaurant," zei ze vlug en draaide zich toen om naar haar werkplek. Ze zag zijn reactie niet, want toen ze haar ogen weer opsloeg, zag ze alleen zijn rug en Kathy, die bijna tegen hem opbotste in de deuropening. Kim richtte haar aandacht vervolgens op haar computer en vermeed het zo om Kathys vragende blik te moeten beantwoorden. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||