 |
| ||||
|
"De boze brief die je nooit hebt verstuurd?" Ze had zelf ook wel zin om een boze brief te sturen. Zou ze hem even zeggen hoe haar dag er vandaag had uitgezien? Hoe ze zich nu voelde, was ze eigenlijk niet in de stemming om moeilijke vragen te behandelen. Was dat de reden dat ze hem er één liet beantwoordden? "Aan mijn moeder." Oké, nog meer familie-idylle, dacht ze somber. "Vertel..." "Ze heeft ons in de steek gelaten toen ik zeven was. Ze ging er met haar baas vandoor." "Wees blij..." Stilte. Wat had ze vandaag? Ze was veel te agressief voor dit soort gesprekken. "Dat voelde alleen niet zo aan als kind." Zo, ze had in een handomdraai iemand blij gemaakt vandaag, dacht ze cynisch. Er ontsnapte haar een diepe zucht en legde hem uit: "Het spijt me, ik ben vandaag niet zo vriendelijk, ben ik bang." "Geaccepteerd. Ik hoef hier niet over te chatten. We kunnen een ander onderwerp kiezen. Of je vertelt me gewoon wat je dwars zit." Nu voelde ze zich nog schofteriger. "Dank je. Ik onderbrak je. Ga door..." "Ik wilde gewoon eerlijk zijn en het was het enige wat me te binnen schoot bij jouw vraag. Ik ben niet het type van boze brieven. Ik ga wat directer mijn confrontaties aan. Maar als kind heb ik er dus één geschreven. Op zich was dat wel goed, om zo mijn onmacht op papier te zetten. En ja, ik heb hem inderdaad niet verstuurd. Waarheen ook." "En neem je het je moeder nog steeds kwalijk?" "Weet je, het is zo lang geleden en ik heb in al die jaren weinig contact met haar gehad. Ik denk dat ik haar vergeven heb, ja, dat denk ik wel." Sommige mensen konden dat, zonder veel moeite te hoeven doen, dat wist Kim. Niet dat ze wist of dat voor hem ook gold. Maar het klonk zo nuchter, zo eenvoudig. Zelf had ze een omweg genomen. Ergens had ze zin om hem te provoceren. Daarom vroeg ze: "En wat heeft ze je geleerd over vrouwen?" "Over vrouwen?" "Ja!" "Dat er blijkbaar moeders zijn die hun kinderen achter kunnen laten voor wat dan ook. Een tijd heb ik zelfs gedacht dat het was om iets wat ik had gedaan, of juist niet had gedaan. Niet zo goed voor een knul van die leeftijd. Gelukkig had ik een tante die me die onzin uit mijn hoofd heeft gepraat. Mijn vader is later met haar hertrouwd en ze bleek een goede moeder. Zo zie je maar, ook al kom je uit één nest, dat zegt niet alles." Daar wist ze alles van. "Je hebt dus nog geluk gehad." "Ja, zo kun je dat wel zeggen. En jij, heb jij zo je reserves met mannen vanwege je vader?" Wat een vlugge denker zeg, hoewel, ze had erop kunnen wachten, natuurlijk. Hoe kon hij toch altijd de vinger op de zere plek leggen. Ze was de afgelopen dagen toch zo emotioneel. Ook nu weer sprongen de tranen haar in de ogen. Ergens diep in haar zat haar vader en ze wist niet hoe ze die eruit kon krijgen. Waarom had hij zelfs na haar dood nog zo'n macht over haar? "Talk to me baby..." "Scream en shout?" "I wanna dig down deep..." "Welterusten..." "Wacht." Ze sloot het chatprogramma af en meteen daarna de computer. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||