 |
| ||||
|
4. Frank "De held is al weer gesignaleerd op de wasmiddelen," zei Kathy op een opgewonden toontje toen Kim 's morgens langs haar het kantoor binnen liep. Ze bleef staan en draaide zich om naar het zelfgenoegzame gezicht van Kathy, die ondertussen haar reactie afwachtte en uit gewoonte sabbelde op een lippiercing. "Ga je me nou de hele week op de hoogte houden waar meneer-weet -ik-hoe-hij-heet zich ophoud? Voor het geval er weer iemand zo nodig slagertje wil gaan spelen," zei ze zo nonchalant mogelijk, maar elke toespeling op het incident bezorgde haar koude rillingen. De afgelopen nacht was ze wakker geworden uit een nachtmerrie, waarna ze niet meer had kunnen slapen. Gisteren was ze gewoon alleen maar bang geweest. Bang dat om elke hoek een Jack the Ripper te voorschijn zou kunnen komen. Ze hoopte echt dat het vandaag een andere dag zou worden. "Frank de With, met th," legde Kathy uit met een knipoog. "En weet je, hij heeft naar je gevraagd. Waar hij je kon vinden vandaag." "Lekker boeiend," zei Kim ongeïnteresseerd en liep door naar haar werkplek. Ze had zich met haar professionele houding tot assistente van de locatiemanager opgewerkt, die van haar een zakelijk inzicht verwachtte. Zij gaf hem wat hij van haar verlangde. En nog veel meer. Daarom moest ze zo vaak de gaatjes in de personeelsbezetting op vangen. Kees, haar baas, wist dat ze op heel veel plekken in het bedrijf had gewerkt, dus overal neergezet kon worden, omdat ze alles wist. En wat ze nog niet wist, kwam ze te weten. No nonsense, dat was Kim. Van Kathy kon je het tegendeel beweren en daarom irriteerde het meisje, een administratieve kracht die bij haar op dezelfde kamer werkte, haar soms mateloos. Vandaag kon ze haar geleuter al helemaal niet hebben. "De meiden van de versafdeling vinden hem het snoepje van de week," zei Kathy. Hmmm, zuchtte Kim. Die gekke meiden waren ermee begonnen om het mannelijk personeel te beoordelen. Zo was het snoepje van de week een bekende terugkerende term, die nu al maanden achter elkaar werd toegekend aan de o zo onbereikbare, maar eerlijk gezegd terecht gekozen Tim Hoofland, van de expeditie. Helaas onbereikbaar voor de meiden, omdat het algemeen bekend was dat hij niet op dames viel. Toch had hij, toen hij het had gehoord de humor ervan ingezien en liet hij zich met de meiden een week of twee geleden op de foto zetten voor aan de muur in de kantine. Dat sierde Tim. Die gekke meiden, dacht Kim met een glimlach. "Zo zo, arme Tim... laat hij het maar niet horen," zei Kim daarom toegeeflijk en liet haar handtas in de bureaula zakken. "Heb je wel eens goed naar hem gekeken. Eén bonk spieren," verzuchtte Kathy en gleed op het randje van haar bureau. "Wees maar niet bang, ik heb de tijd gehad om dat te zien, toen die bonk spieren klem zaten tussen mijn borsten en de balie van de klantenservice. En weet je wat, dat is nou precies de reden dat hij voor mij niet meer hoeft," zei Kim met een strak gezicht. Het ging Kathy eigenlijk niets aan wat zij er van vond, daarom leverde ze haar er een uitleg bij, die het meisje zeker zou slikken. "Meer in de sportschool dan aandacht voor de dame. En trouwens Tim heeft geen bonk spieren, dus waarom nu opeens dat criterium?" Ze herinnerde zich de lijst waaraan de genomineerden zouden moeten voldoen. Ze had er toen de lol wel van ingezien en haar bijdrage geleverd. "Nee, hij heeft gewonnen vanwege zijn heldhaftige optreden. Unaniem gekozen." Kim trok een wenkbrauw op en ze glimlachte zelfvoldaan. "Wegens het redden van de meest gewaardeerde medewerkster," zei ze droog en opende de agenda op haar bureau. Ze hoorde de lach van Kathy, die plotseling stokte. Kim keek op en zag de reden. De bonk spieren stond in de deuropening. Hoe lang had die mee zitten luisteren? "Goedemorgen. Stoor ik, ik zou graag even met je praten?" zei hij en marcheerde zonder haar antwoord af te wachten naar binnen. Hij schonk Kathy een glimlach die er mocht zijn en zei: "Alléén, als het kan?" Zo, de bonk kon ook nog charmant zijn als hij wilde. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
