 |
| ||||
|
"Het donkerste uur was het moment waarop ik mijn vertrouwen in mannen heb verloren denk ik." De cursor bleef knipperen. Durfde ze dit echt aan hem te schrijven? Wat zou hij wel niet van haar denken? Of zou hij er verder op in gaan en nieuwe vragen stellen. Natuurlijk zou hij dat doen. Waarom zou ze het niet bij haar eerste ingeving laten en schrijven wat er gisteren was gebeurd. Maar dat wat er stond was de waarheid. Haar vader was een schoft geweest, die haar moeder jarenlang had mishandeld en gebruikt en toen hij eindelijk genoeg van haar had gehad, haar had gedumpt, nadat hij haar voor de laatste keer in elkaar had geslagen. Haar moeder, niets geleerd van haar ellende, had de ene na de andere vriend gehad, die haar net zo hadden misbruikt. En in die tussentijd was Kim opgegroeid en had ze deze boodschap meegekregen; mannen zijn schoften en niet te vertrouwen. Kim dacht met walging terug aan haar eigen amoureuze ervaringen van de afgelopen tijd en was tot de bittere conclusie gekomen dat ze blijkbaar twee keuzes had. Of zo worden als haar zwakke moeder, die zich liet misbruiken door het zakkerige soort, of de keuze om vrijgezel te blijven. En bij deze keuzes koos ze wijselijk voor het laatste. Als ze dat zo goed wist, waarom zat ze dan opnieuw op een christelijke datingsite te chatten? Na een reeks teleurstellende dates, die haar verfomfaaid en uitgewrongen hadden achtergelaten, had ze de handdoek in de ring willen gooien. Tot de site met iets nieuws gekomen was. De blind chat. Er werd een selectie gemaakt op een paar meest voor de hand liggende gemeenschappelijke kenmerken en de site stelde dan een anonieme partner aan je voor, waarmee je onbevangen kon chatten. Het idee erachter was dat je soms bevooroordeeld naar een profiel kon kijken, waardoor je misschien je match zou kunnen missen. En zo was Micha68 aan haar voorgesteld. Ze had het heerlijk gevonden om anoniem te blijven, ze noemde zich alleen voor deze chat Hanna78, en het was een verademing om niet meteen de onvermijdelijke vragen te stellen, zoals hoeveel exen de ander had en wie er allemaal papa tegen hem zeiden. Micha68 bleek ook leukere dingen te bespreken dan dit, hij had in ieder geval humor en dat was al heel wat. Maar ja, zij was het zelf die met dat liedje was aangekomen. Iets in het liedje had haar geraakt. Zou er echt iemand zijn die haar helemaal zou willen kennen en niet van meelijwekkende walging afstand van haar deed als hij alles van haar wist? Ergens diep in haar was een gekwetste vrouw, die daar naar verlangde. Maar geen man zou dat kunnen bieden. Niet het soort dat zij was tegengekomen. En nu kwam de onontkoombare pijnlijke vraag, waarvan ze wist dat het misschien niet de laatste zou zijn, mocht ze hiermee doorgaan. Daarmee was die al net zo pijnlijk als het vragen naar het aantal exen of kinderen. Een zin kwam in beeld: "Vind je de vraag moeilijk?" Hij had haar net verteld van zijn grootste leugen. Blijkbaar had hij er toch niet zo lang over na moeten denken als hij had gedacht. En eerlijk, het was er één geweest met diepe impact. Hij was er heel open en eerlijk voor uitgekomen. En hij had er aan toegevoegd dat het was gebeurd voor hij christen was geworden. En zij? Zij kon het hem niet meer kwalijk nemen, dat wist ze al te goed. Niet dat haar leven als christen om door een ringetje te halen was, maar sommige dingen van vroeger had ze echt achter zich gelaten. Bijvoorbeeld de blinde haat tegen haar vader. Nog steeds werd ze dagelijks geconfronteerd met de gevolgen van zijn handelen voor haarzelf, maar ze had hem min of meer vergeven, ook al zou ze dat nooit meer kunnen uitspreken naar hem toe. "Ja." "Geeft niet, dan laten we deze even rusten. En je moeilijkste gevecht? Is dat ook een lastige voor je?" Iets minder, misschien. Hoewel.... Haar gevecht voor haar moeder. Misschien die keer dat ze tussen haar vader en haar moeder was in gaan staan en hij haar raakte, in plaats van haar moeder. Ze had er een oogafwijking aan overgehouden, waar ze elke keer als ze moe was aan herinnerd werd. Gelukkig niet voortdurend, maar toch, het was geen fraai gezicht. En gisteren had iemand hetzelfde voor haar gedaan wat zij voor haar moeder had gedaan. Dat was toch wel iets om over na te denken. Of later, toen ze iedere keer dat haar moeder weer verdriet had om een man, ze geprobeerd had goed genoeg te zijn voor haar. Had ze maar gelukkig kunnen zijn met haar, Kim. Ze had het zo gehoopt, iedere keer opnieuw en zo haar best gedaan. Ze typte: "Misschien de dag dat mijn vader bij ons wegging. Hij heeft mijn oog die dag beschadigd, door me een klap in het gezicht te geven." Ze verbaasde zich over haar moed om dit aan hem toe te vertrouwen. Hij las het nu. Hoe zou hij erop reageren. "Kun je dat misschien iets meer uitleggen?" Kim zuchtte, dat zou ze proberen. Ze begon aan de zinnen die de eerste tien jaar van haar leven zouden samenvatten. Misschien zou ze het meer zakelijk kunnen vertellen en zou hij zelf tussen de regels door kunnen lezen. Ze hoopte van harte dat hij het empathisch vermogen bezat dat daarvoor nodig was. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||