 |
| ||||
|
Die zaterdag vroeg hij haar en Sanne mee naar de dierentuin. Hij had vrijkaartjes en wilde niet alleen gaan. Tegen beter weten in stemde ze toe. Het was een leuke gezellige dag en hoewel ze zijn uitnodiging afsloeg om nog een hapje samen te eten, had ze even weer hetzelfde gevoel gehad als zondagmiddag op het strand. Even liet hij haar vergeten dat hij een man vol tegenstrijdigheden was en voelde ze zich uitermate prettig in zijn nabijheid. Op geen enkel moment had ze het gevoel dat hij beantwoordde aan het beeld dat ze inmiddels van hem had gevormd in haar hoofd. Dat van de meedogenloze ex, die een moeder beroofde van de omgang met haar dochter. "Een andere keer misschien?" vroeg hij bij de deur, terwijl de kinderen aan het dreinen waren, logisch ze waren moe na deze lange indrukwekkende dag. "Misschien," zei ze vaag en glimlachte nog eens naar hem. De blik in zijn ogen zeiden haar dat hij eveneens een fijne dag had gehad. Misschien wilde hij toch niet alleen met Linda door het leven, zoals hij laatst beweerde. Maar wat meer voor de hand lag, was, dat hij het prettig vond om met een volwassene erbij dingen te doen met zijn dochter. Ze vermaande zichzelf te stoppen met malen toen ze Sanne automatisch in bed hielp, na een eenvoudige maaltijd, van ei op brood. Wat had ze nou donderdagavond nog gezegd? Ze zou hem op afstand houden en dat was wat ze ging doen. Vanaf vandaag. Geen uitnodigingen meer en geen afspraken. Toen Sanne sliep kroop ze achter de computer en logde in op de chatbox waar ze zich had ingeschreven. Een bekende was online en even ging ze op in onschuldige online flirt met iemand die ze maar nauwelijks kende. Toen ging de telefoon. Ze nam op en hoorde Carlo stem die vroeg of hij langs kon komen op een glaasje. Hij liet er geen gras over groeien. Nee, zei haar inwendige stem. Ja, hoorde ze haar schuchtere stem in de microfoon. Ze sloot haar gesprek af en zette de computer uit. Ze hoorde een klopje op de voordeur en deed voor hem open. Weer had hij een fles wijn meegenomen. "Ik vond het een fijne dag," zei hij toen hij de glazen had ingeschonken. Ze ging niet bij hem zitten, maar zonk in haar grote leunstoel, waarbij ze automatisch haar benen onder zich optrok, zoals ze altijd deed. Hij leunde op zijn gemak achterover en nipte van zijn glas. "Ja, dat vond ik ook," zei ze zacht. Toen ze tegelijkertijd weer begonnen te praten gaf hij haar de voorrang. "Ga je morgen nog naar de kerk?" "Ja, ik vond het erg prettig vorige week. En Linda heeft het er naar haar zin." "Vind je het niet vervelend dat de meisjes zo intensief met elkaar optrekken. Ze zien elkaar nu heel de week," kaartte Lianne aan. Ze was bang dat ze te veel op elkaar gefixeerd zouden raken en daardoor geen ander meer toe zouden laten. "Daaraan heb ik ook gedacht," zei Carlo rustig. "Ik weet niet hoe ik dat moet voorkomen. Ik kan op zoek gaan naar een andere kerk, maar zoals gezegd, ik denk dat ik er wel zou kunnen aarden." "Dat snap ik," zei Lianne en vervolgde, "wat wilde je zeggen?" "Ik wilde je uitnodigen om een keer met me uit te gaan. Misschien een bioscoop of een maaltijd. Ik kan je niet echt veel bieden, sorry." Wat bedoelde hij daarmee? "Bedoel je financieel?" vroeg ze en hij knikte. Ze kon het zich niet voorstellen dat een man die dure merkkleding droeg, te arm was om haar mee uit te nemen. Zijn huis was eenvoudig ingericht, maar ja, niet iedereen vond dat belangrijk. "Jouw dochter zit nog op paardrijles. Ik kan het me helaas niet veroorloven," het was eruit voor ze er erg in had, want toen ze zag wat voor een effect haar woorden hadden op zijn gezichtsuitdrukking, had ze spijt. Het ging haar niets aan, en dat zou hij haar ook zeggen, waarschijnlijk. "Mijn ouders betalen dat voor haar," legde hij uit met een strak gezicht, waarop zijn afkeuring over haar opmerking te zien was. "Ze was net daarvoor begonnen en ze konden het niet aanzien dat ze dat ook zou moeten missen," zei hij beschaamd. Net voor wat? Voor de ziekte van zijn vrouw? Of haar overlijden? "Mag ik vragen hoe het komt dat je het niet meer zo breed hebt?" Het was een brutale vraag ze wist het. "Je mag het vragen, maar ik geef er geen antwoord op. Te pijnlijk, helaas," zei hij stuurs en dronk in één teug zijn glas leeg. Au, dacht ze. En nu staat hij op en gaat hij weer weg. Dag slak, trek je maar weer terug in je huisje. In plaats daarvan schonk hij zichzelf nog eens in en reikte de fles over haar glas. Ze sloeg af. "Kan het je wat schelen als ik arm ben?" vroeg hij toen hij weer zat. Ze schoot in de lach en zijn uitdrukking werd even iets minder grimmig. Ze beantwoordde zijn vraag naar waarheid: "Ik ben zo arm als een luis. Dus wat kan ik daarvan vinden?" "En jij wilt me daarover zeker ook niets vertellen, wel?" Hij keek haar onderzoekend aan. "Dat zou niet helemaal eerlijk zijn, vind je niet?" kaatste ze terug en hij schonk haar een zuur lachje. "Nee, je hebt gelijk. Ik kan geen openheid verwachten als ik zelf niet open ben," concludeerde hij toen zuinig. "Eén ding moet ik weten, voordat ik besluit of ik uit wil gaan met je," zei ze toen vastberaden. Hij keek haar ondoorgrondelijk aan, ze wist niet wat er in hem omging. "Oké, vraag maar, ik zal zien of ik er antwoord op geef," zei hij haar duidelijk makend waar zijn grenzen lagen. "Je vertelde me dat je vrouw, de moeder van Linda overleden was aan kanker," begon ze en stopte om hem de kans te geven dit te bevestigen. Hij knikte nauwelijks, maar toch, hij knikte. "Hoe kan het dan dat ik deze week een vrouw over de vloer heb gehad die beweerde de moeder van Sonja te zijn?" Het effect van haar woorden waren enorm. Hij sperde zijn ogen open en hapte naar lucht. Met een snel gebaar zette hij het glas op tafel en vuurde op haar af: "Wat? Is ze geweest? Dat kreng heeft me dus gevonden? Wat wilde ze van je, geld misschien?" "Nee," zei Lianne zo rustig mogelijk. "Een foto van haar dochter?" Hij keek haar met afgrijzen en ongeloof aan. "Vertel me alles wat ze heeft gezegd!" riep hij haar gebiedend toe en ze schrok van de felheid waarop hij sprak. Nu begreep ze dat hij inderdaad het temperament had die Sonja had beschreven. Eén seconde was ze zelfs bang voor hem, maar toen hij besefte dat hij haar bang had gemaakt, voegde hij er aan toe, "het is belangrijk voor me om te weten wet Sonja heeft gezegd. Ik kan het je nu niet uitleggen, want er zijn belangen in het spel waar ik geen fouten bij moet maken." Hij wachtte af en zij deed hetzelfde. "Ze heeft me zwartgemaakt," zei hij begripvol. "Ik kan het aan je houding zien. Ik merkte het vandaag al, je was zo gereserveerd dat ik dacht dat ik iets verkeerd gedaan had. Nu begrijp ik het een beetje. O Lianne, je weet niet hoe ze is," perste hij er met moeite uit. "Vertel het me dan," zei ze uitnodigend. Hij schudde zijn hoofd. "Dat is het dan... Ze wilde een foto van Linda, ik zweer het je. Niets meer en niets minder... is dat teveel gevraagd voor een moeder die haar kind niet meer mag zien!" riep ze geëmotioneerd uit. Hij stond op en liep weg. Nu had ze de slak toch te veel op zijn kop geslagen. Ze bleef zitten, sloeg haar handen voor haar gezicht en wachtte op de klap van de voordeur. Toen die uitbleef keek ze op in zijn gekwelde gezicht, zoals hij op de drempel van de woonkamer bleef staan. "Geloof me Lianne, Sonja is niet de moeder van Linda. Haar moeder, Richelle stierf toen Linda nog geen jaar oud was. Ze heeft aan haar geen echte herinnering. Er is een tijd dat ik Sonja beschouwde als de moeder van Linda, maar dat recht heeft ze verspeeld. Na wat ze allemaal heeft gedaan. Ik weet niet wat ze wilde, maar uiteindelijk zal het alleen maar gaan om één ding... geld! De foto's had ze mee kunnen nemen toen ze ons verliet, maar dat heeft ze niet gedaan. Ze heeft alleen dat meegenomen wat geld opleverde. En dat in rijke mate, geloof me, ze heeft me totaal kaal geplukt. Zo nu weet je het. Ik hoop dat je er blij mee bent!" De laatste woorden sprak hij uit op dramatische teleurgestelde toon en voordat ze kon reageren hoorde ze inderdaad het slaan van de voordeur. Tranen sprongen haar in de ogen. Hoe had ze zo blind kunnen zijn? Had ze zijn verdriet en zijn schaamte niet herkent? Het was immers haar verdriet en haar schaamte. Ook zijn ziel was kapotgetrapt. Ze kon zich niet vergissen. Ze wist dat hij de waarheid sprak. Ze voelde zijn pijn, omdat het de hare was, in elke vezel van haar lichaam. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||