 |
| ||||
|
"Trek geen partij," gaf Ellen haar de volgende avond te verstaan. Lianne had net alles wat er de laatste dagen was gebeurd de revue laten passeren en had daarbij ook het één en ander op een rijtje gezet. Ellen had gelijk. Ze moest zich niet inmengen in de levens van anderen, en al helemaal niet inbreuk maken op de privacy van Carlo, door in zijn fotoboeken te gaan snuffelen. "Blijf bij je eerste plan. Vraag om een foto van Linda, een actuele. Elke moeder wil weten hoe haar dochter er nu uitziet. Daar richt je je op. En dan maak je een afdruk voor haar." Lianne knikte. Dat was het beste wat ze kon doen. "En ik denk dat je afstand moet nemen. Laat hij maar komen en uitleg geven als hij dat wil. En als hij dat niet wil, laat hem. Een man die rouwt om zijn vrouw, moet je met rust laten." Lianne keek op en draaide met haar ogen. "Die rouwt om de dood van een vrouw die twee dagen geleden in mijn woonkamer heeft gestaan?" "Wie zegt dat deze vrouw ook echt de moeder van Linda is?" "Zij zegt het en ik geloof haar." "Dan heb je nog meer redenen om bij hem uit de buurt te blijven," zei Ellen ernstig. "Makkelijker gezegd dan gedaan, als het om je buurman gaat," mokte Lianne. "Ben je verliefd op hem?" Lianne keek haar aan. Ze wist het niet. Nee, ze dacht van niet. Daarvoor was ze veel te bang na alles wat ze de afgelopen dagen had gehoord. Maar die zondagmiddag op het strand, die was er ook geweest. Toen ze had gekeken naar zijn verwoede pogingen om een immens zandkasteel te bouwen op het zand. Ze had het zich heel goed kunnen voorstellen dat het haar zou kunnen overkomen. En ze had het ook gewild. Ze wilde niet leven in het verleden. Ze wilde een gelukkige toekomst. Dat had ze al, ze was gelukkig, met Sanne, dat moest voorlopig even genoeg zijn, sprak ze zichzelf toe. Ze schudde het hoofd. "Nee, gelukkig niet. Hij heeft me nog niet gekwetst." Ellen legde een hand op die van haar en zuchtte gerustgesteld. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||