 |
| ||||
|
"Zo en hoe is het vandaag gegaan?" zei Carlo die middag toen hij Linda kwam halen. Hij liet zijn colbertjasje aan één vinger over zijn schouder hangen en had zijn andere hand in zijn broekzak gestopt. Het was vreemd dat ze deze man tegenover haar steeds op een andere manier moest gaan bekijken. De arrogante kant van hun eerste ontmoeting, de kwetsbare kant op het strand en nu zocht ze naar aanknopingspunten die haar zouden vertellen dat hij inderdaad die rotzak was die Sonja haar had laten geloven. Linda vertelde hem van het uitje van school dat ze die morgen hadden gehad. Lianne zei zo min mogelijk en vond het moeilijk om haar stem neutraal te laten klinken. Hij wilde Linda meenemen, maar Lianne riep hem terug. "O, nog bedankt, ik ben zo in gedachten," zei Carlo, beseffend dat hij niets had gezegd over het feit dat ze heel de middag op zijn dochter had gepast en glimlachte naar haar. Die glimlach was zo charmant, dacht ze pijnlijk getroffen. "Ik wilde vragen of je vanavond zou willen oppassen op Sanne," vroeg ze tegen beter weten in. Ze wilde vanavond naar de kring. Ze had het nodig om even op andere gedachten gebracht te worden. "Ik weet niet hoe dat moet gaan, ik heb Linda ook. Wil je dat ze bij mij komt slapen?" "O ja, papa, dat is leuk," zei Linda enthousiast. "Nee, niet op een doordeweekse dag. Dat kan niet," zei Lianne snel om haar geen valse hoop te geven. "Nee, ik bedoel... ik kan de babyfoon bij jou neerzetten en als je dan nog een keer gaat kijken, halverwege de avond, dan is het goed. Ik leg haar zelf op bed, dus dat is niet zo moeilijk. En ik ben kwart over tien weer thuis." "Geen probleem. Dat is een idee zeg," zei hij waarbij hij de mogelijkheden overwoog die dit hem zelf scheen te kunnen bieden. "Dank je wel. Ik breng de babyfoon voordat ik weg ga en je hebt mijn mobiele nummer. Ik ben er binnen een kwartier, mocht er iets zijn." Hij knikte en nam zijn dochter mee naar binnen. Toen ze weer binnen was, was ze blij dat ze haar voornemen om vanavond weg te gaan toch had doorgezet. Ze wilde Ellen spreken, ze moest gewoon haar verhaal kwijt. "En...., hoe is het met de buurman?" vroeg Ellen die avond, toen ze in haar keuken de kopjes op het blad aan het zetten was. "Ik weet niet zo goed. Ik wil met je praten. Kun je deze week op een avond langskomen?" "Tuurlijk meid, morgenavond is prima bijvoorbeeld." "Graag, wat dacht je van acht uur." "Doen we. Kom ik heb alles. Neem jij de koffie mee, dan neem ik het dienblad." Die avond ging ze op tijd naar huis. Ze had genoten om weer met haar kringleden rond de open Bijbel te zitten en de eeuwenoude woorden met elkaar te bespreken. Ze had voor zichzelf laten bidden. Dat ze wat meer evenwicht tussen werk en zorg kon vinden en ze kon ophouden zich eeuwig schuldig te voelen dat ze te kort schoot op beide vlakken. Voordat ze haar eigen deur opende, belde ze aan bij Carlo, die haar meteen binnen vroeg te komen. Hij droeg een mouwloos shirt, dat spande rond zijn bovenarmen en een wijde joggingbroek. Ze kwam voor het eerst zijn woning binnen en het viel haar op dat de eerste indruk die hij op haar had gemaakt totaal de plank misgeslagen had. Hij had eruit gezien als iemand met veel poen. Die glimmendzwarte Mercedes en zijn nette outfit had haar daarbij op het verkeerde been gezet. Het interieur van de kamer was een samengeraapt zooitje met de oude afgesleten leren bank en hier en daar wat meubels die ze herkende uit de Ikeacatalogus. Een foto van Linda hing aan de muur, gemaakt op school. Wat planten en een boekenkast. Op tafel lag een bekend boek omgekeerd open. Doelgericht leven van Rick Waren; ze had het zelf net gelezen. Naast het boek stond een leeg flesje pils. "Wil je wat drinken?" vroeg hij gastvrij. "Nee, dank je, ik heb net wat op. Ik hoop dat het goed is gegaan?" "Natuurlijk, anders had je het gehoord. Ik ben een half uur geleden nog even wezen kijken en ze lag er vredig bij," stelde hij haar gerust. "Dank je, het is soms zo lastig om mevrouw van Santen steeds lastig te moeten vallen," zei ze. Hij grinnikte. "Ze komt soms wat erg dichtbij hé?" Lianne schoot in de lach. Ja, dat was een goede omschrijving van de bemoeizucht van de benedenbuurvrouw. Toch mocht ze haar niet te streng beoordelen. Ze had zich de afgelopen jaren erg ingezet voor Sanne en ze was de vrouw daarvoor erg dankbaar. Voor ze besefte wat ze deed, vroeg ze: "Waaraan is je vrouw overleden?" Ze had het niet willen vragen, niet echt, niet nu, niet vandaag, en aan zijn reactie zag ze dat hij er ook niet op gerekend had. Zijn gezicht betrok en hij slikte even iets weg. "Kanker," zei hij toen zo effen mogelijk. "Dat is erg," zei ze simpel. Al het andere zou clichématig zijn. "Ja, dat was het," zei hij zacht en pakte de babyfoon van het dressoir, terwijl hij met zijn andere hand de stekker uit het stopcontact erachter trok. "Ze zal haar moeder wel missen," begon Lianne opnieuw. "Heeft ze daarover gesproken?" vroeg hij terwijl hij haar van opzij onderzoekend aankeek. Ze schudde haar hoofd. "Nee, hoe open ze is over andere zaken, zo weinig zegt ze over haar moeder. Ik maak me daar eigenlijk wel zorgen over." Hij keek haar strak aan en ze dacht dat hij iets wilde zeggen, maar hij slikte zijn woorden in. Na een stilte die ondraaglijk werd, zei hij mild, "we hebben allebei een moeilijke tijd gehad. Een heel moeilijke tijd, die je niet zomaar achter je laat. Het duurt nog even, voor we daar overheen zijn. Maak je maar geen zorgen om Linda, ze is een lief kind. We redden het wel met z'n tweetjes. Ik zal daarvoor zorgen." Het was alsof hij zichzelf moed in had gesproken, in plaats van haar gerust te stellen. Hij had niemand nodig, leek hij daarmee te willen zeggen. Ze was een dwaas als ze dacht dat hij haar ook maar één blik waardig achtte. Het kwam hem uit dat ze zijn dochter opving en hij wilde graag hetzelfde voor haar doen. Maar verder moest ze niet denken. De boodschap was aangekomen. Met een zachte mompel nam ze afscheid. Misschien liep ze wel meer ellende mis dan ze zich kon indenken. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||