 |
| ||||
|
„Robert, kan ik je even spreken?” Het was pauze, en de lerarenkamer aan het einde van de gang op de begane grond van het hoofdgebouw was op die momenten drukbezocht. Het gaf de leerkrachten de mogelijkheid om even een gezellig praatje te maken met collegae, een kopje koffie te drinken en, zo nodig, ervaringen uit te wisselen. Van der Lee zat ergens mee en dat wilde hij even met een meer ervaren collega bespreken. „Natuurlijk Erik. Zeg het maar. Bakje koffie?” „Lekker. Alleen melk, graag.” De twee mannen keken zwijgend toe hoe de koffieautomaat snorrend twee kopjes vulde, voordat Erik één daarvan aangereikt kreeg. Hij nam het aan en gebaarde de ander in de richting van een rustige hoek van de steeds drukker wordende ruimte. Duidelijk zocht hij naar de juiste woorden voor wat hij wilde vertellen. „Ik euh, had een rare situatie zojuist, tijdens het tweede uur. Klas 2H — daar ben jij toch de mentor van?” „Nee. Bouke, volgens mij,” antwoordde de collega-docent vriendelijk. „Maar rare situaties zul je nu wel hebben in die klas, nu Rosa in het ziekenhuis ligt…” „Hmmm, ja. Nou, het had daar niet direct mee te maken, al vermoed ik dat Rosa’s afwezigheid misschien wel een… nou ja, een opening heeft gecreëerd voor wat er gebeurde.” Twee wenkbrauwen schoten omhoog. Erik nipte aan zijn hete koffie voor hij verderging: „Als ik jou vraag de vier drukste leerlingen uit 2H te noemen, wie zou jij dan op dat lijstje zetten?” „Karina en Brenda als eersten, en waarschijnlijk doel je verder op Arthur en Tjibbe?” Erik glimlachte: „Bijna goed.” De ander trok zijn wenkbrauwen op: „Oh?” „In dit geval ging het inderdaad om Karina en Brenda,” — hij zag de bevestigende blik op het geamuseerd vragende gezicht tegenover hem en vervolgde: „maar dit keer met Chris en Edwin.” Een begrijpende, stille lach van de ander ging vooraf aan zijn gesproken reactie: „Ja, dat is óók een leuke combinatie, ja. Wat gebeurde er?” Het korte incident werd door Erik uit de doeken gedaan. Hij werd pas onderbroken toen hij de baldadige opmerking van Chris geciteerd had. „Nudisme? Amber Kónings en haar ouders?” Robert keek even ongelovig opzij voor hij zijn aandacht weer op zijn collega vestigde. „Dat is nieuw… Tja… Niet echt iets waar je mee te koop gaat lopen, buiten die kringen dan… àls het al waar is. Hoe dan ook, dàt had je niet kunnen zien aankomen. Hoe liep het af?” Erik haalde zijn vrije hand maar eens door zijn krullende haar en gaf toe: „Nou, ik weet niet of ik het op de meest handige manier aangepakt heb. Ik bedoel, ik had überhaupt niet verwacht een antwoord te zullen krijgen op die vraag.” „Chris? Onder druk van Karina en Brenda? Jawel. En als Chris gezwegen had, zou één van die dametjes dat wel hebben verzorgd,” mijmerde Robert goedmoedig. „Dat was een tijdbom en die had je niet kunnen stoppen. Als je het wèl had weten te stoppen was het er straks tijdens het derde uur wel uitgekomen. Maakt weinig uit, alleen vervelend dat het jou nu overkwam.” „Hmmm,” bromde Erik, waarna hij nog een slok van zijn koffie nam. „Ik was een paar tellen te verbluft om iets te kunnen zeggen. Amber sloeg vuurrood uit — ze is van zichzelf al wat verlegen — nou ja, zo komt ze over — maar ik heb haar nog niet eerder zó verschrikkelijk zien blozen. Ze ging ook niet in de verdediging of iets…” „Dat zou het voor haar ook alleen maar erger gemaakt hebben. Wat ze ook gedaan zou hebben: verdedigen, ontkennen, zwijgen… het zou niets uitgemaakt hebben. Ik denk dat ze er verstandig aan heeft gedaan om daarin zichzelf te blijven.” „Ja… dat denk ik ook,” zuchtte Erik onzeker. „Hoe reageerde de rest?” vroeg Robert nu nadenkend. De jonge docent biologie glimlachte verlegen: „— lag plat van het lachen.” Een knikje: „Ja, dat viel te verwachten. Hoe heb je het aangepakt?” „Ik deed het eerste wat me te binnen schoot: ik vroeg Chris of hij dan óók zo vriendelijk wilde zijn om de klas uitleg te geven over hoe hij aan die informatie kwam. ’k Wist zo gauw niks beters te doen.” Robert grijnsde: „Legde dat hem het zwijgen op?” Ook Erik waagde nu een brede glimlach: „Ja. Het pakte gelukkig goed uit. Hij opende zijn mond om antwoord te geven, keek Karina één tel aan, en bond toen in.” Beide mannen lachten ontspannen. Er viel een pak van Eriks hart. „Lastige situatie, maar volgens mij heb je het heel aardig aangepakt zo,” gaf Robert hem als compliment, wat de jongere leerkracht dankbaar aanvaardde. Daarop vroeg Erik: „Zou het verstandig zijn als ik Amber er nog eventjes over spreek? Excuses aanbieden of zo?” Robert overwoog dat even, maar schudde zijn hoofd met: „Lijkt me niet prettig voor haar. Je hebt de aandacht toch van haar weten af te leiden? Daarbij, hoe wil je als mannelijke docent op tactische wijze een gesprekje met een jonge leerlinge over zo’n onderwerp aanknopen? Zoiets lijkt mij niet verstandig. En het feit dat Amber het niet ontkende hoeft nog steeds niet te betekenen dat het waar is, wat er beweerd werd. Ik zou het wel even in de gaten houden als ik jou was, maar het zal wel loslopen. Bouke zal het trouwens wel waarderen als hij even wordt ingelicht.” Erik knikte vriendelijk en ging zijns weegs, nagekeken door zijn hoofdschuddend glimlachende collega. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
