 |
| ||||
|
Martijn stond op en besloot om nog maar even naar beneden te gaan, naar het plein. Misschien kon hij nog een praatje maken met Arie, tot mama van haar werk thuis kwam. Hij wilde niet naar de boom kijken, toen hij langs liep, maar toch bleef hij even staan en bekeek hem van alle kanten. Hij had één tak die recht omhoog stak, dat kon Martijn goed zien. En verder was hij goed gevormd. "Hè Martijn, kom je me helpen met de kerstbomen?" hoorde hij een zware stem achter hem vragen. Martijn keek op in de pretogen van Arie, die een bundel kersttakken op de kar naast hen gooide. Martijn knipperde even met zijn ogen. Dat was het. Als hij nou na schooltijd Arie zou helpen, misschien dat hij dan zijn boom kon verdienen. Meteen grijnsde hij naar Arie en knikte heftig van ja. Arie's bulderlach overstemde de kerstmuziek die uit de speakers op het winkelcentrum kwam. "Denk je dan dat je zo een boom zou kunnen tillen?" vroeg hij en wees naar de boom met het grote bord. "O ja hoor," zei Martijn en wilde het meteen bewijzen. Maar Arie had hem al bij zijn schouder gepakt. "Ik geloof je meteen," zei hij, nog steeds met pretoogjes. "Maar even serieus. Ik heb geen bomensjouwer nodig. Maar wel iemand die één keer per dag even de boel aanveegt," zei hij en terwijl hij zich naar Martijn over boog, voegde hij er zachtjes aan toe: "Ik wil natuurlijk niet dat de mensen denken dat mijn bomen snel uitvallen, als ze al die naalden op de grond zien liggen." Hij gaf Martijn een vette knipoog. Martijn grijnsde terug en knikte opnieuw. "Dat kan ik wel hoor." "Oké, dat is dan geregeld. Als het van je moeder mag, dan kom je elke dag om half vijf de boel aanvegen. En dan mag jij voor de kerst iets uitzoeken." En zo gebeurde het. Elke dag was Martijn in de weer met de bezem en het stoffer en blik. En elke dag stond hij voordat hij ging werken even stil bij zijn boom, om te zien of hij er nog was en om zich eraan te herinneren waarvoor hij aan het werk was. Eindelijk brak de laatste schooldag aan. Mama moest vandaag nog werken en ze zag er 's morgens al moe en afgetobd uit. Gelukkig zou ze na vandaag ook twee weken vrij zijn. Om half vijf precies liep Martijn langs de kerstboom. Het bord was er al lang uitgehaald, want veel bomen had Arie niet meer. Hè, wat zag hij daar? Er zat iets wits aan de boom. Martijn keek nu goed. Op het kaartje stond duidelijk met een groene stift geschreven: verkocht. Martijn voelde dat zijn buik raar ging doen. Wat, zijn boom verkocht. Maar dat kon toch niet. Natuurlijk hadden er al meer mensen naar gekeken en steeds als Martijn het zag, dan had hij gehoopt dat ze hem zouden laten staan. Gelukkig waren die mensen toen met een andere boom weggegaan. En nu, nu was hij toch verkocht. Waarom had hij ook niet tegen Arie gezegd dat hij die boom zo graag wilde hebben. Hij deed moeite om niet te gaan huilen, maar hij kon het niet opbrengen om Arie te begroeten, toen hij de winkel in dook om zijn vegers te halen. De container was al weg gehaald en vlak bij de winkel stonden nog maar twee bomen. Martijn keek er verdrietig naar. De ene was aan één kant zo kaal, dat je hem zo aan de muur zou kunnen hangen. De ander was wel mooi rond, maar zijn mooie stam was afgebroken, waardoor hij niet meer leek op een kerstboom, maar op een grote voetbal van kerstgroen. Martijn werd nu nog verdrietiger. Wat er ook gebeurde, hij zou echt niet één van die twee bomen mee naar huis nemen. Toen hij even later langs liep, zag hij dat zijn boom was opgehaald. Hij deed zijn werk zo snel mogelijk en gooide met een zucht de laatste groene takken in de afvalbak. Toen rende hij naar binnen, gooide de stoffer en blik op zijn plek en stoof meteen weer naar buiten. Pas thuis liet hij zijn tranen komen en toen mama van haar werk kwam, vond ze Martijn mokkend op zijn kamer. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
