 |
| ||||
|
Het uitzicht vanuit Martijns kamer was volgens hem het beste wat je maar kon hebben. Als hij voor het lage raam op zijn hurken ging zitten, dan overzag hij het hele plein dat aan de rand van het winkelcentrum lag. Martijn woonde met zijn moeder boven de bloemenwinkel op de hoek, vanwaar je neer kon kijken op een komen en gaan van mensen. Zo was er bijvoorbeeld oude mevrouw muts, met haar gekke witte hondje. Martijn hoorde die al van verre blaffen, als ze op weg waren naar de supermarkt aan de overkant. Mevrouw muts droeg zowel 's winters als zomers een gebreide paars wollen muts. "Misschien is ze daaronder wel kaal," had mama eens in een jolige bui gezegd. Martijn vond het leuk om naar de winkelende mensen te kijken: en vele kende hij al van gezicht. Maar ook leuk was de uitstalling met de planten van de bloemenwinkel van Arie. In het voorjaar had je de Narcissen, met hun smalle gele kopjes en 's zomers had je de rode en roze geraniums en alle andere bloeiende planten, waarvan Martijn de namen niet eens kende. Maar het allerleukste vond hij de tijd voor de kerst. Want dan stond Arie kerstbomen te verkopen. Met een grote container midden op het plein en Arie, die voor deze gelegenheid een rode kerstmuts op had, stond daartussen en sjouwde met bomen. Eens had hij die muts gekregen van een klant, toen zijn eigen muts was zoekgeraakt. En Arie, die was echt kaal, dus die muts was wel nodig. Het was een grote brede man, met een zware lach en soms dan zong hij, terwijl hij zijn planten water gaf, of als hij de kratten met bloemen uit zijn grote auto haalde. Hij zong heel brommerig, vond Martijn, maar mama vond het wel wat en zei dat hij een mooie bariton had. Dat snapte Martijn dan weer niet, maar hij had toen geen tijd gehad om te vragen wat ze daarmee bedoelde. Arie maakte vaker een praatje met Martijn en soms zwaaide hij, als hij hem achter het raam zag zitten. En daarom keek Martijn, net als zo vaak, ook vandaag uit het raam naar beneden. En wat hij zag, maakte hem heel erg blij. Beneden stond een kleine kerstboom in een pot. En in de pot, naast die boom, stond een heel groot houten bord, met daarop: vandaag kerstbomenverkoop op het plein. Het was weer zo ver, dacht Martijn vrolijk. En op het plein stond de container al weer klaar. Hij keek nog een keer naar de kleine boom. Wat stond dat bord toch raar, maar wat een leuke boom, dacht Martijn. Wat zou die mooi staan in onze kamer. Zou ik mama vragen? O o, dacht Martijn, o o. Hij kreeg toch opeens zo een pijn in zijn buik toen hij terugdacht aan zijn belofte van vorig jaar. Hij zou mama nooit en nooit meer om een kerstboom vragen. Hij zou er nooit meer over zeuren. Vorig jaar had hij mama om een grote boom gevraagd. Zo één als zijn beste vriend in huis had staan. Mama had naar hem geglimlacht op een manier zoals hij maar al te goed kende. Het betekende dat mama verdrietig was. Als ze op die manier glimlachte, dan wilde ze eigenlijk huilen, wist hij. Sinds papa twee jaar geleden net voor de kerst overleden was, wilde mama maar niet meer blij zijn met de feestdagen. En een kerstboom hoefde voor haar al helemaal niet. Vorig jaar had ze gezucht en gezegd: "Misschien vlak voor de kerst, grote kerstbomen zijn duur en je weet dat we zuinig aan moeten doen. Misschien heeft Arie nog wel een boom over, wie weet." Had hij maar niet elke dag gevraagd of het al vlak voor de kerst was, want mama werd er gek van. Maar toch, vlak voor de kerst was ze dan toch met een boom thuisgekomen. En wat voor een boom. Toen Martijn hem zag, wist hij precies waarom niemand hem had willen hebben. Deze boom had geen piek, nee hij had er twee. Twee takken staken omhoog waar bij alle andere bomen er maar één zat. Arie wilde hem al weggooien, had mama gezegd. Had Arie het maar gedaan. Want mama zei ook dat ze de boom wel even zou opkappen. Met een snoeischaar begon ze de tak eruit te knippen en toen nog één en nog één. Toen ze uiteindelijk klaar was, lagen er overal takken om mama heen en was er geen boom meer over. Het restje was zomaar uit elkaar gevallen. Mama en Martijn hadden gehuild, en dat om die stomme boom. En het enige wat Martijn echt wilde was dat mama weer blij zou worden. Blij met de kerst en verder natuurlijk ook. Hij hoopte dat een beetje gezelligheid in huis haar wel zou kunnen troosten. En dat had hij ook tegen oma gezegd. Oma zei dat Martijn zelf een grote troost voor zijn moeder was en dat wist hij natuurlijk wel. Maar toch, mama was met de feestdagen altijd extra verdrietig. Ook had oma gezegd dat God haar wel zou willen troosten, als ze dat zelf zou willen tenminste. Mama had na papa's dood niet meer naar de kerk kunnen gaan zonder steeds heel verdrietig te zijn. En zo waren ze steeds minder vaak gegaan. Elke vraag die hij haar daarover stelde had ze niet echt beantwoord. Oma zei dat troost van God net als een cadeautje is. Als je het niet aanpakt en uitpakt, dan heb je er niets aan en zal je er dus ook niet blij van worden. "Maar is er dan niets wat ik kan doen?" had Martijn gezucht. Oma had hem dicht bij zich genomen en gezegd dat Martijn alles aan God mocht vertellen. Hij kon bidden voor mama, dat ze die troost zou gaan zien en zou aannemen. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
