 |
| ||||
|
Gabriëlle bedacht in stilte voor de zoveelste keer dat ze zich nu voor altijd een beter beeld zou kunnen vormen van het beperkte zicht van de onderwaterexpedities die met grote regelmaat op Discovery Channel en National Geographic te zien waren. Het was maar goed dat de waterlingen met hun tienen waren, want dit nieuwe voorwerp was ruim groter dan het lichtbereik van één waterling. Lidhia kon intussen een kreet van verbazing niet onderdrukken: „Dat we dat niet eerder gezien hebben!” „Het lag op niemands route, Hoogheid,” antwoordde Ishtaran zacht. „Ja, maar toch…,” vond Lidhia. Een liggende, ringvormige verhoging van matglanzend metaal vormde voor hun ogen het eindpunt van een aantal van de onduidelijke series steenklompen. Het had een buitendiameter van bijna twaalf meter en een hoogte en dikte van circa drie, schatte Gabriëlle. „Er zijn acht van die rijen stenen!” telde Lidhia, die iets minder diep ging zwemmen en om haar verticale as draaide om een beetje een overzicht te krijgen van de situatie, wat bij het licht van haar soortgenoten goed werkte. „Maar wat moet deze ring voorstellen?” Ze keek nieuwsgierig naar het verlaagde midden van de ring, dat op gelijke diepte lag met de omliggende zwarte bodem. Tot haar verbazing bleek de bodem binnen de ring echter van hetzelfde mat zilverkleurige metaal te zijn als de ring zelf. Generaal Korfos zwom tot in de ring, vlak boven de bodem en meldde: „Hier aan de onderzijde bevindt zich een ononderbroken horizontale sleuf van ongeveer een handlengte hoog!” Hij aarzelde even of hij zijn hand erin zou steken, maar deed het niet. In plaats daarvan boog hij zich even voorover om erin te schijnen, waarop hij toevoegde: „Ik kan de diepte ervan niet op het zicht bepalen.” „Geweldig,” kreunde Silvaeo. „Nog méér vragen! Net wat we nodig hebben! Ishtaran, wilt u schetsen maken van de situatie?” „Uiteraard, Sire,” antwoordde de medica, en ze toog aan het werk. „Heb je die lijn —” begon Lidhia vanuit haar positie midden boven de ring, maar ze brak zichzelf af met een klagelijk: „Aaah!” „Rustig bewegen, Hoogheid,” reageerde Ishtaran direct, maar ze keek verbaasd naar Lidhia omdat de prinses verder niet bewogen had voor haar uitroep. „Dàt klinkt… raar!?” zei Lidhia. De anderen keken haar niet-begrijpend aan. „Ik bid u, verklaar u nader, Hoogheid,” vroeg Toenak om verheldering. „Het klinkt alsof… Hé! Hier is het niet…,” ontdekte Lidhia intussen hardop. Ze deed een kort slagje terug en begon opnieuw te praten: „Het lijkt alsof ik mijzelf — ah!” Ze sloot haar ogen en verslapte zichtbaar, waarop ze naar de bodem van de ring begon te zinken. Met een paar slagen waren zowel Ishtaran als Silvaeo bij haar. „Lidhia!” riep haar vader, die haar keurig opving, ontsteld. „Ze slaapt, Majesteit,” concludeerde Ishtaran na een bliksemonderzoek. Verbijsterd keken de koning en de drie wetenschappers elkaar aan… Gabriëlle sloeg haar ogen open; staarde naar de sterren die vanuit tijd en ruimte door haar tuimelraam op haar neerkeken. „Oo-keej?” fluisterde ze, plotseling klaarwakker. Ze liet de laatste momenten in de onderwaterwereld even op zich inwerken en kreeg toen een idee. Nu gericht aan Lidhia ging ze verder: „Dat was apart! Prinses Lidhia, dat was een vreemde ervaring, maar ik denk dat ik weet wat er gebeurde, zojuist! Hier in het dorp hebben we een winkelcentrum dat De Corridor heet. Daar is een bepaalde ruimte met een glazen koepel. Als je daarin loopt, en je praat, klinkt dat heel normaal. Maar precies in het midden is een tegelpatroon in de vloer aangebracht. Als je op de middelste tegel daar gaat staan en je begint dàn te praten, hoor je jezelf alsof je met zijn twintigen in je hoofd bent! Dat komt door de weerkaatsing van het geluid door de koepel. Ik denk dat je daarnet iets dergelijks meemaakte — zo klonk het in ieder geval.” Ze gaapte, draaide zich uitvoerig op haar zij, trok haar dekbed wat omhoog en zakte langzaam terug in haar welkome slaap… Knipperend met haar ogen vond Lidhia zich terug in de duistere hal — en in haar vaders armen. „Gaat het, meisje?” vroeg Silvaeo bezorgd. „Je viel plotseling flauw!” „Gabriëlle werd eventjes wakker… Ze dacht te weten wat ik zojuist hoorde: waar ik zojuist zwom is waarschijnlijk een punt waar je stem direct naar terugkaatst en weer samenkomt, misschien via het plafond,” legde Lidhia uit, om direct weer omhoog te zwemmen terwijl ze zacht neuriede. „Lidhia, niet weer flauwvallen,” begon Silvaeo al, maar Lidhia stopte al met: „Hier! Kom maar luisteren!” Dat liet Silvaeo zich maar één keer zeggen, zodat hij even later dezelfde ervaring kreeg als zijn dochter, zonder de vreemde bijwerking. „En het is niet één punt, maar een verticaal lopende zone waarin het effect plaatsvindt,” ontdekte hij al snel. Natuurlijk wilden Rehinor, Toenak, Ishtaran en Murox het effect ook horen, en zelfs de drie militairen lieten hun nieuwsgierigheid niet onbetuigd. Terwijl luitenant Vertoc in de lach schoot bij het vreemde geluidseffect vroeg Rehinor: „Wat is dit eigenlijk voor iets?” — waarbij hij zijn hand over een ondiep rond kuiltje op de bovenzijde van de ring liet gaan. Op de aanraking klonk plotseling een duidelijk klikgeluid. Rehinor uitte een kort, heftig „Woeho!” en trok zich met één forse slag een meter terug terwijl aan de bovenrand van de ring enkele panelen zichtbaar werden, uitklapten en verschoven tot ze een keurige zitplaats boden aan één enkele waterling. Een zitplaats, die uitzicht bood op de holte binnen de ring. „Hoe kan dat!?” vroeg de kroonprins zich hardop af. „Ik liet alleen maar mijn vinger over het oppervlak van die holte daar gaan!” De verbijstering klonk duidelijk door in zijn stem. Alle waterlingen behalve Lidhia hielden zich gespannen stil met hun blik op het stoeltje dat zichzelf uitgevouwen had. Voor Lidhia zag het er echter niet zo heel vreemd uit: zij herinnerde zich de lift in Gabriëlles school, de auto’s, de staafmixer, het laatje van de dvd-speler en nog een aantal apparaten in de luchtwereld die uit zichzelf leken te bewegen. Het meest indrukwekkende voorbeeld had ze een enorme bouwkraan gevonden, die zichzelf als een reusachtig monster met een onmogelijk lange nek binnen enkele minuten had opengevouwen. Ze vond het eigenlijk wel interessant om zoiets ook eens in haar eigen wereldje aan te treffen en zwom dan ook onbevreesd op de ontstane zitting af om hem nieuwsgierig te bekijken. „Voorzichtig, Lidhia,” maande Silvaeo haar. „Volgens mij kan het geen kwaad, pappa,” antwoordde ze. „Voor Gabriëlle is zoiets heel gewoon.” „Daar gáán we weer,” hoorde Silvaeo Rehinor zachtjes mompelen, wat de prins een waarschuwende blik van zijn vader opleverde. Lidhia zat al in de ontstane zetel en onderzocht verwachtingsvol het oppervlak van de ring dat ze met haar armen kon bereiken. „Ik zie geen knopjes,” zei ze teleurgesteld, waarbij ze weer opzwom van haar plekje. „Knopjes?” herhaalden haar vader en Murox verbaasd. „Ja,” antwoordde Lidhia. „Dit lijkt me een soort van… euhm… ik weet niet hoe ze dat noemen. Een stoel van waaruit je iets kunt bedienen.” „Bedienen?” de gepapegaaide vraag kwam, gevolgd door de inmiddels bekende echo’s, van verschillende personen in het gezelschap tegelijk. „Aánsturen,” verduidelijkte Lidhia. „In de luchtwereld hebben ze een heleboel dingen die uit zichzelf kunnen bewegen. En die kun je met knopjes aansturen. Knopjes moet je indrukken of aanraken om een apparaat te laten werken.” „Ik kan niet zeggen dat het er veel duidelijker op wordt, zo,” vond Rehinor. „Jammer,” kaatste Lidhia. „Ik weet niet hoe ik het duidelijker kan maken. O ja: jij raakte net bijvoorbeeld een knopje aan, en daardoor klapte deze stoel open. Hier,” wees Lidhia, en ze legde haar hand in hetzelfde kuiltje dat Rehinor zo had laten schrikken. Verwachtingsvol keek ze op naar de rugleuning, die boven de ring uitstak. Maar er gebeurde niets. „Doe jij het anders nog eens?” vroeg ze haar broer, die zijn schouders ophaalde en aan haar verzoek voldeed. Ook nu bleef de stoel waar hij was. „Hm,” uitte Lidhia haar teleurstelling, waarop ze weer plaatsnam om de zitplaats nog eens aan een grondig onderzoek te onderwerpen. Maar niets wees op een bedieningspaneel, en nadenkend staarde het meisje voor zich uit. „Deze nieuwe zaal is bijzonder interessant gebleken,” vond Silvaeo. „Ik ben er toch niet gerust op tot we een duidelijker beeld hebben van wat zich nog meer in deze ruimte bevindt. Daarbij: onze missie is nog niet voltooid. Ook hebben we nog een openstaand — of eigenlijk gesloten — probleem te overwinnen op onze terugweg.” Toenak keek zijn koning even niet-begrijpend aan en vroeg: „Met uw welnemen, Sire, uw hofmagister heeft tijdens de ongewenste periode waarin hij van u allen gescheiden was enige zaken niet bewust meegemaakt. Ik verzoek u derhalve mij in te lichten omtrent het probleem waarop u doelt.” „Kroonprins Rehinor en heer Murox gingen na uw verdwijning op weg om materialen in het paleis te halen,” vertelde Silvaeo. „Zij kwamen onverrichterzake terug: de gang was afgesloten doordat de cilinder onderaan de paleisschacht gedraaid was. Ik vrees dat onze paarse ‘vriend’ hiervoor verantwoordelijk is.” Toenak fronste, maar Lidhia riep uit: „Dat hebt u mij niet verteld toen ik naar boven kwam!” Silvaeo glimlachte fijntjes en opende zijn mond om te reageren, maar zei niets, want Lidhia had haar aandacht alweer ergens anders op gericht. Vreemd fronsend staarde ze vanuit haar plaatsje op de stoel naar de overkant van de ring. Haar vader volgde direct haar blik — maar zag niets. „Dat is vreemd,” zei Lidhia, terwijl ze wees en riep: „Kijk!” Silvaeo keek nog eens, samen met alle anderen. Hij zag niets bijzonders. |
|||||
|
|
|||||
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Ik ben benieuwd!!! 
Of dat is zoals jij het bedoelt, is een tweede 
