 |
| ||||
|
Toenak tuitte zijn lippen en overwoog Lidhia’s vraag. Met een knik draaide hij zich om met de bedoeling hun weg langs de buitenwand te vervolgen. Maar hij hield zijn snelheid in: in het volslagen duister dat buiten het bereik van hun lichtstralen over de echo’s heerste, klonk plotseling een bijzonder onheilspellend gerommel. Lidhia schrok er behoorlijk van en zocht onbewust haar toevlucht bij de magister door als een kind dicht tegen hem aan te gaan zwemmen. „Niet bang zijn, Hoogheid,” troostte hij haar zacht. Een onregelmatig ruisend geluid vulde nu de hal: het was onmogelijk te bepalen uit welke richting het kwam, maar al gauw volgde de eerste harde tik, gevolgd door een ware regen van diezelfde en vergelijkbare geluiden, die tegelijk overal om hen heen leken te zijn. „Ik hoop dat dat de stenen in de doorgang waren,” fluisterde ze. „Laat onze gedachten van die hoop uit vertrekken, prinses,” antwoordde Toenak, die intussen zijn blik vol verwachting omhoog richtte. „Daar!” wees Lidhia plotseling, verbaasd bij de ontdekking hoe klein de kleurig lichtende waterlingen leken te zijn die snel na elkaar in het donker boven hen verschenen. „Oooh… Ik had niet in de gaten dat deze grot zó hoog was!” Ze herkende meteen haar vaders blauw met rode patroon en riep ten overvloede: „Pappa! Hier zijn we!” Haar vader had hen blijkbaar al gezien, want hij zette reeds koers naar hen toe. „Toenak,” zei koning Silvaeo zodra hij hen bereikt had. „Is alles wèl met u?” De anderen van het gezelschap voegden zich intussen bij hen. „Alles is wèl, Sire,” antwoordde de magister. „Op een enkel lichamelijk ongemak na dat echter afdoend gecompenseerd wordt door mijn nieuwsgierigheid naar de fenomenale ruimte waarin wij ons thans bevinden.” Lidhia’s vader keek eens om zich heen naar het weinige dat er te zien viel en vroeg: „Waar bevinden wij ons eigenlijk!?” „Een vreemde grot met een zwarte bodem die het fundament lijkt te zijn van de paleisrots,” beantwoordde Lidhia die vraag enthousiast. „En we hebben een rij vreemde stenen gevonden — dáár ergens!” Lidhia wees vaag de duisternis in. Ze zag aan Toenaks gezichtsuitdrukking dat hij het goedkeurde dat ze niet meer over ‘tanden’ begon. „Vreemde stenen, Lidhia?” vroeg haar vader geïnteresseerd. „Ja,” zei Lidhia. „Heel groot en ze lijken wel wat op…” — Toenak trok zijn wenkbrauwen naar haar op — „…op de stekeltjes van het Isifulca doublé, maar toch ook weer niet.” „Dank je voor de informatie, meisje,” grinnikte Silvaeo bij Lidhia’s onduidelijkheid. Hij wendde zich weer tot Toenak en keek hem vragend aan. „Een grot van deze afmetingen is in de mij bekende literatuur volledig onbekend, Sire,” begon de magister, waarop hij de stenen beschreef die de prinses ontdekt had. „Wellicht is het, nu wij ons met meerdere personen in deze zaal bevinden, eenvoudiger ons een beeld te vormen van de werkelijke afmetingen van deze grot alsmede de ligging van de zogenoemde ‘stenen’ door ons gelijkmatig langs de wanden te verspreiden.” „Een goed idee,” knikte Silvaeo. „Laat ons dat dan meteen maar ten uitvoer brengen.” „Denkt u dat het veilig is om ons te verspreiden?” vroeg Rehinor. „Ik zie geen reden tot twijfel aan dat vertrouwen, mijn zoon,” antwoordde de koning, en hij vervolgde: „Magister Toenak en je zus hebben al geruime tijd in deze grot doorgebracht. En dan nog: we blijven binnen elkaars bereik. Maar misschien is het verstandig om ons op te splitsen in tweetallen.” Rehinor knikte zijn instemming met dat voorstel, waarop de koning nog enkele aanwijzingen gaf aan de groep. Daarbij legde hij uit wat zijn bedoeling was. Even later zag Lidhia de anderen bij haar en de magister vandaan zwemmen. Van links naar rechts in hun blikveld volgden ze Rehinor en Murox, de twee luitenanten Datylox en Vertoc, de koning en luitenant Lartiyon en als laatsten generaal Korfos met Ishtaran. De kroonprins was de eerste die de nieuwe stilte doorbrak: hij riep iets, maar zijn stem ging verloren in de echo’s die hij zelf opwierp. De anderen hielden even stil om te zien waarom Rehinor de aandacht getrokken had. Bij het gezamenlijke schijnsel van de kroonprins en Murox zagen Lidhia en Toenak direct wat het was dat Rehinors uitroep veroorzaakt had: „Kijk, magister, ze zijn bij de vreemde stenenrij!” wees Lidhia. Al gauw vormden enkele uitstulpingen donkere silhouetten voor het luminescente tegenlicht van de prins en de geleerde. Veel tijd om van dat aparte lichteffect te genieten had Lidhia echter niet omdat vlak daarop de beide luitenanten aan de beurt waren om de aandacht te trekken toen zij op een ander deel van dezelfde rij knobbels stuitten. En even later echode de grot opnieuw toen Korfos en Ishtaran een andere kam bulten ontdekten, die in een wel héél afwijkende richting liep. Hun roep om aandacht viel bijna gelijk met een nieuwe kreet van Rehinor: hij en Murox hadden een wand in hun koers bereikt en hielden stil op die plek, zoals de koning het bevolen had. Even later waren het de laatstgenoemde en luitenant Lartiyon die voor hen uit een paar van de bulten zagen opdoemen. Daarna waren de beide andere luitenanten opnieuw aan de beurt, waarop de koning en zijn metgezel nogmaals aangaven enkele van de kolossen te hebben gevonden. Lidhia begon zich juist af te vragen hoe groot de afstand tussen haar en haar vader intussen zou zijn, toen de generaal en de medica riepen dat zij ‘hun’ wand bereikt hadden. De beide nog zwemmende duo’s troffen ieder nog een afzonderlijke ketting van overmaatse kralen aan voordat uiteindelijk Silvaeo en Lartiyon als laatsten ook hun weg versperd zagen door de wand van de enorme holte. Lidhia nam de situatie eens rustig in zich op, zoals de anderen dat ongetwijfeld ook deden op datzelfde moment. Het was duidelijk dat ze zich nog geen totaalbeeld konden vormen van de ruimte. In haar beleving leek het wel alsof het duister dat zich tussen hen uitstrekte vol lag met rijen van diezelfde onverklaarbaar identieke boogvormige megalieten. Door middel van korte commando’s stuurde Silvaeo, rekening houdend met de akoestische effecten van de hoge zaal, sommige van de andere groepen aan om in bepaalde richtingen langs de wanden te zwemmen totdat ze uiteindelijk op de punten van een min of meer regelmatige denkbeeldige vijfhoek stonden. Daarbij kruisten Rehinor en Murox nog een reeks van de inmiddels bekende stompen, en deden Korfos en Ishtaran enthousiast over iets wat ze niet direct duidelijk konden maken vanwege de even enthousiaste echo’s die zij zelf veroorzaakten. Uiteindelijk gaf Silvaeo het algemene bevel om elkaar in het midden van de vastgestelde ruimte te ontmoeten, waarmee zijn van tevoren afgesproken strategie voltooid werd. Lidhia vond het een grappig gezicht om het pentagon dat ze met de anderen vormden, snel te zien inkrimpen terwijl ze naast magister Toenak de anderen tegemoet zwom. De magister en zij kwamen op weg naar het vermeende midden van de hal tot haar verbazing geen nieuwe rij stenen meer tegen: alleen maar meer strekkende meters van de naamloze, egaal zwarte massa die de bodem vormde. Maar het gebrek aan obstakels werd ruimschoots voor haar vergoed toen de vijf tweetallen elkaar ontmoetten. Met aan alle zijden een vergelijkbare massa aardedonker water om hen heen weerkaatste het lichtspel van hun kleurpatronen onverwacht op een nieuw voorwerp dat zich glanzend vanuit het duister bij hen aandiende… |
|||||
|
|
|||||
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Ik ben heel erg benieuwd! En ik vermoed eigenlijk dat ik/ wij de structuur wel zullen herkennen, maar dat ik nu even geen totaaloverzicht heb. 
Spannend! Hihi, enthousiaste echo`s 
Ik heb gekeken! Leuk trouwens hoe je dat in elkaar heb gezet...
