 |
| ||||
|
Zich onbewust van de commotie in de diepten onder het paleis, zat koningin Quevéra op haar favoriete plek in de zitkamer. Buiten trok de langzame dag aan het grote gebouw en de bijbehorende gronden voorbij terwijl achter de muur, aan de voet van de paleisrots, de bedrijvige stad lag. Tussen de hoge bouwwerken ontplooiden talloze waterlingen hun dagelijkse activiteiten. En vandaag was het er extra druk: de voorbereidingen voor de wekelijkse marktdag, die morgen zou plaatsvinden, waren weer in volle gang. Even glimlachte ze weemoedig. Het was lang geleden — aan het begin van het seizoen — dat ze in de stad was geweest. Zwijgend kwam Tirashya de zitkamer binnenzwemmen. Quevéra kende haar jongste dochter goed genoeg om in één oogopslag te weten hoe haar spruit in haar vel stak. Dat was haar vanmorgen vroeg, toen ze het meisje uiteindelijk in de koraaltuin had aangetroffen, al wel duidelijk geworden. De lusteloze uitstraling die nu van het jonge tienertje uitging, bevestigde die indruk nog eens. „Meisje, kom eens hier?” Nog steeds zonder een woord te zeggen zwom Tirashya naar haar toe. „Jij had eigenlijk wel met de anderen mee gewild, hè?” vroeg de koningin rustig, terwijl ze Tirashya’s gezichtje vlak voor het hare bracht en zodoende de rest van de wereld buitensloot. Ze kreeg geen oogcontact. Een ogenschijnlijk onverschillig schouderophalen was de enige reactie. „Ik heb een idee,” kondigde ze aan. Nu ontmoetten Tirashya’s groene ogen de hare. Quevéra vervolgde: „Wat zou je ervan vinden om met ons tweeën in de paleistuin te gaan eten, om daarna samen de stad in te gaan?” Een korte, intieme glimlach liet Tirashya’s gezichtje openbloeien. Contact, dacht Quevéra opgelucht. „Ik haal vast een laken,” fluisterde Tirashya samenzweerderig. Quevéra knikte enthousiast, keek haar dochtertje na, riep haar weer terug en gaf Hagiysh opdracht voor het toebereiden van een eenvoudige ‘moeder-dochter’-maaltijd in een draagmand. Zodra de blozende kamerheer met zijn statige buiging vertrokken was, keek ze de vragend wachtende Tirashya nog eens rustig onderzoekend aan en vroeg: „Sinds wanneer mis jij een stukje uit je rechter subdorsale pantserplaat?” |
|||||
|
|
|||||
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||
Komt rustig over... en gewoon gezellig ook, hoe Tirashya later reageerd op haar moeder. 
Het is die ene dat Lidhia een stukje pantserschild vindt of dat zij dat beest vinden en medica Ishtaran iets vertelt? 
Die richting...