 |
| ||||
|
Het was alsof er een invasie had plaatsgevonden in het huis bij de buren. Eén ding was zeker, de man had veel vrienden en familie. Elke dag kwamen er wel mensen helpen en die liepen af en aan. Ook Linda kwam bijna dagelijks wel even bij haar vriendin aangelopen, soms bleef ze lang, soms was ze ook zo weer verdwenen. De dag voor de verhuizing werd de laatste hand gelegd aan de woning en het was tegen acht uur dat Carlo zijn dochter kwam ophalen. “Het spijt me verschrikkelijk. Ik heb misbruik gemaakt van je gastvrijheid,” zei hij meteen, nadat ze de deur had opengedaan. Zijn haar zat onder fijn zaagsel, zelfs zijn anders zo donkere dikke wimpers zaten onder een wittig laagje stof. “Is het tenminste klaar?” vroeg ze belangstellend. Hij schudde mismoedig het hoofd. “Nee, de kamervloer moet nog een stukje, ben ik bang.” “En als Linda hier zou slapen?” vroeg ze. Hij keek haar opnieuw verbaasd aan. “Maar ze heeft niets bij zich... dat zou ook te veel gevraagd zijn,” antwoordde hij aarzelend. “Onzin. Sanne heeft nog wel een pyjama en een tandenborstel heb ik ook nog wel. Ga nou maar die vloer afmaken. Als ze klaar is om ingestopt te worden, dan roep ik je wel.” Hij grijnsde haar dankbaar toe. Even later ging ze hem roepen. Hij stopte zijn dochter in en ze vouwde haar handen. Lianne hoorde het rustige gebed dat hij uitsprak en de een dikke knuffel die er op volgde. Ze had zich teruggetrokken, voordat hij zich naar haar om had gedraaid. Hij bedankte Lianne in het voorbijgaan en spoedde zich weer naar zijn eigen woning. Om even na tien uur hoorde Lianne de deur van hiernaast slaan en niet veel later werd er aangebeld. “En klaar?” vroeg ze aan hem en zag een vermoeid knikje als antwoord. “Dank je wel, nu kan morgen alles gelijk naar binnen. Hoe is het bij jou gegaan?” “Wil je niet even binnenkomen?” Hij twijfelde, maar glimlachte toen als bevestiging. In haar woonkamer bleef hij staan. “Ga zitten, ik haal wat te drinken voor je, wat wil je hebben?” “Ik ben vies tot op het bot,” wierp hij tegen en keek naar zijn broek die onder het stof en zaagsel zat. “Je wilt mij zo niet op de bank hebben.” “Wacht maar,” zei ze en ze haalde een plaid uit een kast in de gang. “Hier,” ze legde het op de bank en hij ging zitten. Hij kreunde. “O dat is lang geleden zeg, dat ik even rustig heb gezeten. Al mijn spieren doen pijn.” “Dat geloof ik," zei ze meelevend. "Wat kan ik voor je halen?” “Heb je een pilsje?” Ze knikte en ging er twee halen. “Zo het zit er bijna op,” zei ze bemoedigend. “Gelukkig wel,” proostte hij haar toe. “Op goede buren dan maar.” In stilte dronken ze het flesje leeg tot Lianne geluid hoorde uit de kinderkamer. “Mama,” hoorde ze Sanne's stemmetje en Lianne verontschuldigde zich. Ze ging naar haar dochter, die wakker was geworden en dorst had. Tegen de tijd dat ze terug kwam in de kamer, stond het pilsje op tafel. Ze wilde net iets zeggen, toen haar blik viel op de bank. Hij lag op de bank en zo te zien was hij vast in slaap. O nee, dacht ze, wat nu? Moet ik hem wakker maken? Wie is deze man die bezit heeft genomen van mijn huis? Hij was een gelovig man, dat had ze gemerkt aan hoe hij met zijn dochtertje gebeden had. Ze beet op haar lip. Zelf was ze al weken niet meer naar de kerk geweest. Te lang eigenlijk. Ze had het toch nodig gehad, toen Piet en zij uit elkaar waren gegaan. Maar het was verleidelijk om te blijven liggen als Sanne niet vroeg uit haar bed kwam en zo waren er nu al zeker twee maanden voorbij gegaan dat ze niet was geweest. Ze besloot om het licht uit te doen en te gaan slapen. Maar voordat ze dat deed, pakte ze nog een deken en legde die over hem heen. Ze keek neer op de man die haar nog niet zo lang geleden met zijn arrogante houding op stang had gejaagd. Nu ze naar het ontspannen gezicht met de verfspatten en zaagselresten keek kon ze niet begrijpen dat ze zich eerst door hem geïntimideerd had gevoeld. Met een laatste blik op zijn regelmatige ademhaling, deed ze de lichten uit en ging naar bed. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||