 |
| ||||
|
Zodra ze de kans kreeg, viel ze met de deur in huis. Dat was toen hij zijn dochter kwam afhalen van een middagje spelen. “Ik hoorde dat wij buren worden.” Hij keek haar even argwanend aan, en ze zag dat hij zijn woorden aan het wegen was, toen hij zei waar het in feite op neer kwam: “Ik hoop dat je niet meer boos op me bent.” Ze haalde haar schouders op. “Ik ben Carlo Borges, aangenaam,” zei hij en hield zijn hand op. Ze gaf hem een hand en antwoordde: “Lianne van Houten.” “Ik zag beneden, dat je de auto nog niet hebt laten maken.” Ze wist niet dat het hem ook maar iets aanging. “Maar ik weet een adresje waar ze hem voor een zacht prijsje repareren,” bood hij aan. “Dank je, maar aan beunhazerij doe ik niet,” zei ze bitcherig. Ze zag zijn mond even verstrakken en vervolgens stak hij zijn handen in de lucht om aan te geven dat hij het prima vond. “Ik zou willen vragen...” begon hij, maar stopte. Voor goede buren waren ze wel heel verkeerd begonnen, zuchtte Lianne inwendig. Geen wonder dat hij niets tegen haar had gezegd toen hij wist dat hij naast haar kwam te wonen. “Wil je binnenkomen?” vroeg ze daarom, omdat ze vond dat ze genoeg van zich afgebeten had. Hij glimlachte verbaasd, maar nam toen toch de stap in haar halletje. Hij liep door en keek bij elke kamer naar binnen, alsof hij zijn dochter zocht. Ondertussen merkte Lianne op dat hij misschien eerder ideeën op wilde doen voor zijn eigen woning. “Linda zei dat je een bad hebt,” zei hij toen hij zich omdraaide. “Ja, dat klopt,” zei ze en toen hij niets zei, antwoordde ze, “wil je het zien?” “Als je het niet erg vind. Ik snap niet hoe in zo een kleine badkamer een bad kan staan.” Ze liet het hem zien en gaf de technische details. “Knap gedaan,” zei hij goedkeurend. “Mijn vader is aannemer,” legde ze uit. “En is hij de komende weken bezet? Ik zou graag zo een badkamer hebben.” “Ik ben bang dat hij geen tijd heeft,” zei ze met een toegeeflijk lachje. “Ik hoef in eerste instantie niets te doen aan de badkamer, maar op den duur wil ik het laten opknappen. Eerst maar het hoogstnoodzakelijke.” “Linda mag wel bij Sanne spelen, als je een keer omhoog zit, de komende weken,” zei ze tegemoetkomend. Hij keek haar met hernieuwde interesse aan. “Dat is erg aardig van je,” zei hij op een toon, waarin bijna het ongeloof uit opgemaakt kon worden. Hij had zijn mening over haar dus al gevormd, zuchtte ze opnieuw inwendig. “Ik was heel blij dat mevrouw van Santen aanbood om Sanne op te vangen, toen ik hier bezig was. Ze wilde zo graag helpen, maar daarvan komt in de praktijk niets.” “Ik ken dat. Linda wil ook van alles gaan doen, maar als ik haar hiermee naartoe neem, dan zit ze alleen maar bij jou, ben ik bang.” “Als het niet uitkomt, dan zeg ik dat, oké?” “Dank je wel,” zei hij en ze zag een verleidelijk lachje rond zijn mond spelen en moest toegeven dat Maaike's moeder kijk op mannen had. Sanne wilde dat even later precies weten, toen ze voor het raam Linda aan het uitzwaaien was. Ze vroeg aan haar moeder: “En heb je nu wel beter naar hem gekeken? Jullie stonden best wel lang met elkaar te praten.” Lianne wilde geen antwoord geven, maar ging naar de keuken om te beginnen met de voorbereiding van de maaltijd. “Mama, geef nou eens antwoord,” dreinde Sanne, die haar achterna kwam de keuken in. “Wat kan ik nou toch zeggen, lieve kind. Voor je het weet, is het door gekletst aan meneer Borges, of nog erger aan Maaike's moeder. En weet je wat er dan gebeurd. Dan weet iedereen op het schoolplein te vertellen dat ik een oogje heb op die beste man. En dat is gewoon niet waar. Hij is best aardig en we worden hopelijk goede buren. Is dat een duidelijk antwoord?” Haar dochter verzuchtte, “misschien moet ik Maaike maar vertellen dat je niet op mannen valt.” “Als je dat maar laat," zei Lianne snel. "Ik val wel op mannen, want je vader heb ik een hele tijd een lekker ding gevonden. Zo, en nu naar je kamer, je moet nog oefenen op je blokfluit.” Sanne sjokte naar haar kamer en Lianne vroeg zich af of ze niet toch op Carlo's voorstel voor het repareren van haar auto in had moeten gaan. Ze wist wat haar garage had gezegd, en dat bedrag had ze er echt niet voor over. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
