 |
| ||||
|
Toen ze de volgende dag wakker werd, was dat door een onophoudelijke stroom van stampende voeten en roepende stemmen dat haar op een onaangename manier benaderde vanuit het portiek, O ja, de dag van de verhuizing, schoot het haar te binnen en meteen was ze klaarwakker. Ze had beloofd om Linda die dag bij zich te houden, om haar af en toe de gelegenheid te geven te kijken naar de vorderingen, zonder heel de dag in de weg te lopen. Toen schoot het haar te binnen dat Carlo in slaap was gevallen op de bank. Ze stond snel op en kleedde zich gehaast aan. Natuurlijk vond ze de bank leeg evenals het provisorische bed van Linda. Maar ook haar dochter was nergens te bekennen. Waarom was ze niet wakker geworden? Snel liep ze naar de voordeur en duurde niet lang of ze hoorde ze de uitgelaten kinderstemmetjes door de openstaande voordeur van nummer 26. Ze keek om het hoekje en riep Sanne. Deze kwam aanlopen en trok haar bij het begroeten gelijk mee naar binnen. Binnen hoorde ze allerlei geluiden die haar aandacht trokken. Vanuit de eerste kamer aan de rechterkant, kwam een luidruchtig geluid als van ruzie en toen ze probeerde te verstaan wat het was, merkte ze dat het Spaans was, op rap tempo gesproken. Flarden van meiden-muziek vulden de hele etage en Sanne riep opgewonden: "Mam, kom eens kijken naar de coole kamer van Linda," terwijl ze haar verder richting de kinderkamer trok. Een man die ze al eerder had gezien kwam uit de woonkamer en botste bijna tegen haar op. Hij mompelde een goedemorgen en beende toen de gang door, richting de trap. Toen ze de kinderkamer binnen kwam, zag ze de benen van Carlo uitsteken onder het bed, terwijl hij verwensingen in het Spaans uitte. Hij had haar binnenkomst niet opgemerkt en daarom nam ze de tijd om de kamer in zich op te nemen. Het was een echte meisjeskamer, compleet met kapspiegel en hippe ornamenten in mooie modieuze tinten. "Wauw," zei ze bewonderend en Linda grijnsde trots van oor tot oor. Carlo schoof onder het bed vandaan en grijnsde net als zijn dochter, iets uit verlegenheid, dacht Lianne. "Hoi," zei hij zacht en ze beantwoorde de glimlach, nog steeds verlegen met het feit dat ze net pas wakker was geworden. "Mooie kamer," zei ze, toen hij overeind was gekomen. "Ja, vind ik ook." "We hebben croissants op," zei Sanne, waarbij ze de vraag die op Lianne's lippen brandde beantwoorde. "We wilden je niet wakker maken," zei Carlo met een scheef lachje en de twee meisjes keken elkaar veelbetekenend aan. Lianne voelde zich opeens warm worden. Ze hoopte toch van harte dat de meisjes niet dachten dat deze logeerpartij gepland was en dat ze hem gevraagd had te blijven slapen. Wat er nog meer in die jonge hoofdjes omging wilde ze even niet weten. Maar ze moest dit met Sanne bespreken. Ze wilde hoe dan ook voorkomen dat Maaike's moeder haar ging feliciteren met haar verovering. "Ik moet verder," zei Carlo verontschuldigend en liep langs haar de kamer uit. "Maar natuurlijk," zei ze als gestoken door een wesp en volgde met de meiden. "Komen jullie bij mij spelen meisjes?" vroeg ze. "We mogen helpen met dingen naar boven sjouwen," zei Sanne op een toon die liet doorschemeren dat ze onmisbaar voor de verhuizing waren. "Ik weet niet..." twijfelde ze. "Laat ze maar, ik heb een grote hulp aan ze. Ze hebben alle knuffels van Linda al boven gebracht en willen nu beginnen aan de planten," lachte Carlo en Lianne haalde haar schouders op. "Dan ga ik maar eens ontbijten," zei ze verontschuldigend en wilde net voorstellen om te komen helpen, toen er grote planken binnen werd gedragen door de man die ze eerder had gezien en zo te zien de vader van Carlo was. Daarachter kwamen drie vrouwen met emmers en andere schoonmaakmiddelen binnen, klaar om zich nuttig te gaan maken. Ze voelde zich opeens vreselijk overbodig en maakte dat ze weg kwam. Tussen de middag zat de groep gezellig aan de soep met broodjes, toen ze de kinderen wilde komen halen voor het eten. Weer kon ze niets anders doen dan af te druipen. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||