 |
| ||||
|
„Twijfel je er nu nòg aan dat luchtlingen bestaan!?” richtte Lidhia zich tot Rehinor, waarbij ze zich omdraaide en de resulterende pijn negeerde. „Als je het hele verhaal wilt horen — best!” De magister wisselde een zwijgende blik met het koningsechtpaar. Geen van hun drieën greep in. Lidhia was duidelijk een grens gepasseerd in haar emoties. Zonder zich nog druk te maken om haar omgeving richtte ze haar pijlen op haar oudere broer, die blijkbaar te overdonderd was door Lidhia’s plotselinge uitbarsting om haar in de rede te vallen. Lidhia sprak met een stemverheffing en een felheid die niemand van haar gewend was: „Je maakt er ècht geen indruk mee als je doet of ik gek ben, Rehinor! Je moet ècht niet denken dat je leuk bent als je zo neerbuigend doet over iets waar je helemaal niets vanaf weet! Het spijt me echt als ik iemand uit de slaap heb gehouden of wat dan ook, maar je begrijpt er helemaal niets van! Weet je hoe ik mij voel als ik zo’n verhaal als dat van magister Toenak aanhoor? Ik ben ontzettend bang dat Gabriëlle niets meer van me zal willen weten! Die twee oesterboeren konden niet weten wat er zou gebeuren als die luchtlinge uit magister Toenaks verhaal te lang onder water zou blijven. Zij konden er niets aan doen dat ze stierf — maar ik weet wat het is om een luchtlinge te zijn, net zoals Gabriëlle weet wat het is om een waterlinge te zijn — om mij te zijn!” Rehinor opende zijn mond, maar zijn zus was hem voor met: „En laat me dat dan ook maar meteen duidelijk maken, nu ik tòch bezig ben. Misschien heb je dit niet begrepen, maar als ik slaap, ervaar ik wat Gabriëlle ervaart — en als zij slaapt ervaart zij wat ik ervaar! En dat is van beide kanten heus niet altijd makkelijk of leuk al heeft zij een ingewikkelder leven dan ik! Ik weet niet hoe het kan, ik begrijp er helemaal niets van, ik maak het alleen maar mee en ik kan er niets aan doen — maar ik ben heel blij met Gabriëlles vriendschap. Het is net of we allebei twee levens leven: die van onszelf en die van elkaar. Alleen onze gedachten zijn nog privé… Maar ik hoop ècht dat ze niet boos op ons is omdat wij waterlingen verantwoordelijk zijn voor de dood van dat nietsvermoedende luchtmeisje, dat hier in Liliaño de dood vond. Kun jij je voorstellen wat het is om in de lucht terecht te komen, en dan vastgegrepen te worden door twee luchtlingen die niet weten dat jij water nodig hebt om te kunnen leven? Kun je je voorstellen wat het voor háár moet zijn geweest? Ze kwam misschien alleen maar om wat te eten te zoeken! En ik geloof dat Gabriëlle — die dat hele verhaal nu ook heeft meegekregen via mij, al kan zij nu niet tegen mij praten — ik geloof dat Gabriëlle het zich nog veel beter kan voorstellen! Jij bent de toekomstige koning van Liliaño, Rehinor, maar ik zou maar eens wat meer respect tonen en wat meer luisteren in plaats van altijd direct te reageren vanuit wat jij denkt dat mogelijk is of niet! Neem een voorbeeld aan de magister — en aan vader en moeder natuurlijk!” Lidhia zweeg, geschrokken van de volgorde waarin ze haar voorbeelden in die laatste zin impulsief geplaatst had. Schichtig keek ze haar vader aan. Maar tot haar verbazing glimlachten haar ouders naar haar! Ze keek eens om zich heen. Het was nu volkomen stil in de vergaderzaal, en iedereen keek haar afwachtend aan. Plotseling realiseerde ze zich wat ze allemaal geroepen had. Ze liet haar schouders afhangen en zei zacht, maar nog nahijgend van haar inspannende tirade: „Het spijt mij, ik had niet…” — maar daar viel haar vader haar in de rede: „Je hoeft geen verontschuldigingen aan te bieden, Lidhia. Ik mag je wel graag eens kwaad zien. En het is prettig om nu eindelijk te begrijpen wat je zo dwars heeft gezeten, de laatste tijd.” Hij richtte zich nu tot alle aanwezigen: „Alles wat de prinses zojuist heeft verteld is slechts bedoeld voor de oren die haar woorden uit haar eigen mond gehoord hebben. Ik zal het niet tolereren als iemand — wie dan ook — hiervan ook maar het geringste naar buiten brengt. Is dat duidelijk, iedereen?” Iedereen knikte instemmend op de duidelijke waarschuwing. „Goed zo,” knikte Silvaeo. „Wilde iemand anders nog iets zeggen voor wij de magister het woord teruggeven?” |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
Hopelijk krijgt ze nu ook iets meer begrip van iedereen; vooral van haar broer! 
